Δεν είμαστε μπροστά, είμαστε πίσω.
Δεν είμαστε πάνω, είμαστε κάτω.
Σαν το πινέλο στα χέρια του ζωγράφου,
δεν έχουμε ιδέα που βρισκόμαστε.
----
----
Σαν τη βροχή τ’ ουρανού
έπεσες στη στέγη αυτού του κόσμου.
Κύλησες προς κάθε κατεύθυνση
και το’ σκασες από την υδρορροή…
----
----
Από τότε που ήρθες σ’ αυτό τον κόσμο,
μια σκάλα στήθηκε μπροστά σου
που έπρεπε να την ανέβεις.
Από χώμα έγινες φυτό.
Από φυτό ζώο.
Ύστερα, μια ανθρώπινη ύπαρξη,
προικισμένη με γνώση, νου και πίστη.
Δες πόσο τέλειο έχει γίνει
το σώμα που γεννήθηκε από τη σκόνη!
Γιατί τρέμεις το τέλος του;
Έκανες ποτέ κάτι για να μην πεθάνει;
Όταν βγεις απ’ την ανθρώπινη μορφή,
σίγουρα θα γίνεις ένας άγγελος
και θα υψωθείς στον ουρανό!
Αλλά μην σταματήσεις εκεί.
Και τα ουράνια σώματα γερνούν.
Πέταξε πέρα από το ουράνιο βασίλειο.
Βυθίσου στον απέραντο ωκεανό της Συνείδησης.
Κι από μια σταγόνα νερό, που είσαι,
γίνε εκατοντάδες θάλασσες.
Αλλά μη νομίζεις πως μόνη της μια σταγόνα
γίνεται Ωκεανός-
Κι ένας Ωκεανός επίσης γίνεται σταγόνα!
جلالالدین محمد بلخى (Τζελαλαντίν Ρουμί, 1207-1273)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου