Το μπάσκετ

Προχθές έτρωγα έξω με φίλους και κάποιοι νεαροί παρακολουθούσαν δίπλα μας το μπάσκετ στην τηλεόραση. Σε κάθε κρίσιμη 'φάση' εκτόξευαν άναρθρες κραυγές ανακατεμένες με βρισιές.

Είπα λοιπόν στον διπλανό μου: μα αυτοί είναι λοιπόν που θα σώσουν και θα αλλάξουν την Ελλάδα;

Για να πάρω την αμίμητη και άκρως απογοητευτική απάντηση: ναι αυτοί είναι γιατί από αυτούς που σπάνε είναι καλύτεροι.

Η απάντηση εκτός από πολιτικά φορτισμένη -αν με εννοείτε- ήταν και εντελώς αυθόρμητη. Υπάρχουν συν-πολίτες που δεν αντιλαμβάνονται (η δεν θέλουν) πως αυτός που ‘τα σπάει’ έχει κάποια πιθανότητα στην διάρκεια της ζωής του να αλλάξει κάτι.

Αυτός που κραυγάζει άναρθρα ερεθισμένος από την πορεία μιας μπάλας στην ηλικία που άλλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ξοδέψει μάλλον όλη του τη ζωή μη έχοντας καν αντιληφθεί πως πέρασε από αυτόν τον πλανήτη.

Αλλά ας μη γκρινιάζω άλλο. Με τον φίλο μου τα έχω. Γιατί είμαι προσκολλημένος στην άποψη πως όσο μεγαλώνουμε πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι, σοφότεροι και περισσότερο ευαίσθητοι …

.