Greece Drinks the Hemlock

 

η μανταμ Σουσού της διεθνούς πολιτικής

Ο δήθεν πόνος και η υποκριτική ανησυχία που αισθάνεται το ΔΝΤ για τα μέτρα στην Ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί ως σύμπτωμα της απροκάλυπτης πλέον και αβυσσαλέας αντίθεσης που υπάρχει ως προς την ακολουθούμενη οικονομική και δημοσιονομική πολιτική ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Δευτερευόντως, μπορεί επίσης να θεωρηθεί και ως προσπάθεια της ανεύθυνης Christine Lagarde και των απάνθρωπων λακέδων της να τινάξουν τις τεράστιες ευθύνες από πάνω τους, ρίχνοντας το φταίξιμο της παταγώδους αποτυχίας του Ελληνικού προγράμματος στα δύο άλλα σκέλη της τρόικας, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Μόνο τα χειρότερα μπορεί να περιμένει κανείς έως την ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Άρθρα όπως το «Greece Drinks the Hemlock» (η Ελλάδα πίνει το κώνειο) των New York Times, προκαλούν ταυτόχρονα απέχθεια για την αναλγησία των υποκριτών και θυμηδία για την διαφάνεια και την ρηχότητα της σκέψης τους.

.

Κωλοέλληνες

                                                Louise Bourgeois, Maman (1999)

Υπάρχουν αρκετοί που εμφανίζουν μια εμμονή στην χρήση εννοιών όπως «πασοκικός μικροαστισμός» που στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον είναι ομιχλώδης και ύποπτη. Ύποπτη γιατί πίσω από τέτοια βαφτιστικά κρύβεται η δηλητηριώδης δήθεν αριστερή θέση, πως η δραματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των συν-πολιτών, τουλάχιστον από το 1975 έως το 2008, δεν είναι παρά ένα παραπροϊόν υπερκαταναλωτικού μικροαστισμού.

Αυτού του τύπου οι καλβινιστικές ενοχές ανακατεμένες με μια αρρωστημένα αλαζονική απόρριψη του μισού Ελληνικού πληθυσμού, μου την δίνουν στο δόξα πατρί. Μου την δίνουν, διότι η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, δηλαδή καλύτερο σπίτι, καλύτερο αμάξι, καλύτερο φαί, καλύτερες σπουδές, καλύτερα ρούχα, καλύτερη υγεία, καλύτερα παπούτσια, πιο πολλά ταξίδια κλπ κλπ είναι ακριβώς αυτό: Βελτίωση του Βιοτικού Επιπέδου. Και για όσους δεν το έχουν καταλάβει, αυτός είναι (ή θα έπρεπε να είναι) ο κεντρικός στόχος των πολιτικών συστημάτων, από την Γαλλική Επανάσταση τουλάχιστον και δώθε.

Η βελτίωση αυτή λοιπόν, στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό, φαίνεται ως κάτι καλό και όχι ως κάτι κακό. Είμαι μάλιστα τόσο αφελής που πιστεύω πως τέτοιοι στόχοι πρέπει να εντάσσονται σε οποιοδήποτε μελλοντικό ‘παράδειγμα’ πρόκειται να οικοδομήσει ή να προτείνει η Ελληνική και η Ευρωπαϊκή αριστερά.

Σε όλη του την ιστορία ο άνθρωπος προσπάθησε – χωρίς μέχρι σήμερα επιτυχία – να ζήσει ανάλογα με τις δυνατότητες της εποχής του. Δυστυχώς όμως, ο στόχος αυτός ο απλός και θεμελιώδης είναι εφικτός μόνο για τις ελίτ και για ένα τμήμα της κοινωνίας που κυμαινόταν πάντα, όπως και σήμερα, στα επίπεδα του 20%.

Όσοι προσπαθούν να παρακάμψουν τον καπιταλισμό ελαχιστοποιώντας τις ανάγκες των ανθρώπων και δαιμονοποιόντας την πρόσβασή τους στα αγαθά που μπορεί να προσφέρει η εποχή τους, απλώς συντηρούν μια θεμελιώδη πλάνη που αποπροσανατολίζει τους κοινωνικούς αγώνες και δυναμιτίζει τα θεμέλια της σύγχρονης αριστερής σκέψης και δράσης.

Ειλικρινά, μου είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθώ γιατί η το iPhone για παράδειγμα είναι πολυτέλεια, όταν οι εργαζόμενοι έχουν κατασκευάσει πάρα πολλά εκατομμύρια κομμάτια από αυτό το μαραφέτι. Τώρα, το γεγονός πως πολλοί από αυτούς που το κατασκεύασαν δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το αγοράσουν είναι ένα άλλο θέμα που ανοίγει μια άλλη, εντελώς διαφορετική, συζήτηση.

Η ανισορροπίες είναι κατανοητές καθώς και οι αδικίες διότι τα παιδιά των κλαδικών μάλλον το παράκαναν εις βάρος των άλλων. Το γνωρίζουμε όλοι, είναι πια μετρήσιμο και απολύτως καταδικαστέο. Όμως, ακόμη και ο μικρομεσαίος πασόκος που συγκέντρωσε με αθέμιτο τρόπο και αξιοποιώντας την κομματική του θέση, πόρους που δεν του αντιστοιχούσαν, πλήρωσε με λεφτά που είχε εδώ και όχι στην Ελβετία, χτίστες, καλουπατζήδες, υδραυλικούς, μηχανικούς και συνεργειάδες που μπορεί και να μην ήταν πασόκοι, και που τότε δούλευαν, είχαν αισιοδοξία και όνειρα, και δεν ήταν γραμμένοι στο ταμείο ανεργίας.

Η σημερινή κατάσταση είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Δεν δικαιολογώ μ’ αυτό την ρεμούλα και την λαμογιά όσο μικρές κι αν είναι, αλλά προσπαθώ να υπογραμμίσω, ζώντας το εδώ και το σήμερα της διαφορές από το εκεί και το χθες. Η ισοπέδωση και το μαζί-τα-φάγαμε υποδηλώνουν εχθρότητα προς την κοινωνία και μυρίζουν συνενοχή στην υπερσυντηρητική ιδεολογική μιζέρια και στον αυταρχισμό.

Φαίνεται πως γίνεται από κάποιους μια συστηματική προσπάθεια να ξεχαστεί το γεγονός πως παρ’ όλες τις τεράστιες απώλειες στον Β’ πόλεμο σε ανθρώπους, υποδομές και πόρους, παρ’ όλο τον έξωθεν επιβεβλημένο εμφύλιο, παρά τις αντιξοότητες και τις συνεχείς ξένες επεμβάσεις (βλ. πχ χούντα), οι Έλληνες κατάφεραν να οικοδομήσουν μια χώρα που έως το 2008 ήταν από τις πλέον ισχυρές και προηγμένες στην Ευρώπη και πρώτες με διαφορά σε οικονομική ανάπτυξη στα Βαλκάνια. Η χώρα αυτή, είχε τότε σχετικά αποδεκτό Δημόσιο Χρέος και το χαμηλότερο Ιδιωτικό Χρέος στην Ευρώπη !

Άμα θέλουμε λοιπόν να χτίσουμε έναν νέο παράδειγμα, αυτό δεν θα πρέπει να προσομοιάζει με αυτό του γέροντος Παϊσιου, ώστε να τρώμε ακρίδες και να κοιμόμαστε στα παγκάκια (αλλά να είμαστε όμως σοσιαλιστές και καλά επαναστατικά παιδιά). Το νέο παράδειγμα που θα προσπαθήσει να χτίσει η όποια αριστερά του μέλλοντος (διότι φοβάμαι πως ακόμα δεν άρχισε το πραγματικό χτίσιμο) θα πρέπει να εμπεριέχει πολλά – πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων ένα σαφές όραμα για την ουσιαστική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Επίσης, θα μου επιτρέψετε να πω πως η άποψη πως στην Ελλάδα είναι «τόσο διαδεδομένη» η φοροδιαφυγή και η διαφθορά, μου φαντάζει εξαιρετικά απλοϊκή και παρμένη από τα χείλη των ιεραρχών της τρέχουσας αστικής προπαγάνδας. Και η κουτσή Μαρία γνωρίζει πως περίπου 10% της Γερμανικής Οικονομίας είναι μαύρη. Τόσο περίπου είναι και η Αμερικανική και όχι πολύ μεγαλύτερη η Ελληνική.

Και πώς να συγκρίνει κανείς την Αμερικανική πχ διαφθορά σε όλο το εύρος του κοινωνικού και διοικητικού μηχανισμού αρχίζοντας από τα φάρμακα και τα μεταλλαγμένα και καταλήγοντας στους οπλοκατασκευαστές;

Και πως αποτιμάται πως ένα σημαντικό ποσοστό των μεγάλων Αμερικανικών εταιρειών στην ουσία δεν πλήρωσαν φόρους από το 2009 αξιοποιώντας την πολιτική τους ισχύ, τις φοροαπαλλαγές των πολιτειών, τις χορηγίες, τις δωρεές, την τεχνική των υπεράκτιων και κάθε είδους «νόμιμο» τερτίπι;

Διαφθορά είναι τα δύο δισεκατομμύρια και πλέον ευρώ που σκόρπισε στον πλανήτη μία μόνο από τις πολλές μεγάλες Γερμανικές εταιρείες υλοποιώντας την πλέον χυδαία εξαγωγή διαφθοράς για να στηρίξει την φαταούλικη κερδοσκοπία της. Αυτό είναι ο ορισμός της διαφθοράς. Όσο πιο προηγμένος ο καπιταλισμός, μ’ άλλα λόγια η καθόλου τυχαία λεγόμενη Ελεύθερη Οικονομία, τόσο πιο έντονη και βαθιά είναι η διαφθορά. Ποιος άραγε δεν το αντιλαμβάνεται αυτό;

Οι ορισμοί της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς είναι γραμμένοι στα Γερμανικά, στα Γαλλικά ή στα Αγγλικά αλλά πάντως όχι στα Ελληνικά. Ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα μπροστά σε αυτά τα μεγέθη (ποιοτικά, όχι μόνο ποσοτικά) δεν είναι παρά παιδική χαρά. Άλλωστε είναι μάλλον τετριμμένη γνώση πως πάντοτε οι ισχυρές οικονομίες εξήγαγαν διαφθορά στους πλέον αδύνατους με πιο κλασικό παράδειγμα το ό,τι συνέβη τα τελευταία 150 χρόνια σε Ασία και Αφρική.

Ανεξάρτητα από αυτό, θα πρέπει να μην παραβλέπει κανείς το γεγονός πως ολόκληρη η μικρομεσαία φοροδιαφυγή δεν είναι παρά μία παρωνυχίδα μπροστά στην άμεσα ή έμμεσα «θεσμοθετημένη» φοροδιαφυγή των οικονομικών ελίτ. Το σύνολο της τρέχουσας παραφιλολογίας περί πάταξης της φοροδιαφυγής δεν είναι παρά μία προσπάθεια καταλήστευσης των πολιτών που αφήνει μια άνω φέτα της μεσαίας τάξης και την οικονομική ελίτ σχεδόν άθικτες. Είμαι βέβαιος πως αν ερευνήσουμε ποιοί ευθύνονται που δεν έγιναν επενδύσεις σε υποδομές και παραγωγικές δραστηριότητες, σε υγεία, παιδεία, έρευνα, καινοτομία, εκπαίδευση εργαζομένων, νέα εργαλεία και μηχανές κλπ κλπ δεν θα βρούμε μπροστά μας τους μικρομεσαίους αλλά πολύ λίγες χιλιάδες ή ίσως και εκατοντάδες οικογένειες: την οικονομική ελίτ της χώρας αυτής.

Η οικονομική ελίτ ήταν περίπου ίδια, με ίδια και απαράλλακτη συμπεριφορά προ και μετά χούντας, προ και μετά πασοκ. Πρόκειται για μια πληθυσμιακή ομάδα που δεν ξεπερνά τις ελάχιστες εκατοστιαίες μονάδες ως συμμετοχή στον γενικό πληθυσμό, αλλά που κατέχει ή ελέγχει ένα τεράστιο ποσοστό του εθνικού πλούτου και έχει στο χέρι το σύνολο σχεδόν αυτού που κατ’ ευφημισμό ονομάζουμε πολιτικό προσωπικό. Η παντοδυναμία της στις οικονομικές και έμμεσα στις πολιτικές αποφάσεις είναι δεδομένη και δεν μπορεί να την παρακάμψει κανείς όσο κι αν από αφελές αίσθημα δικαίου και εσωτερική καθαρότητα προσπαθεί να ισομερίσει ευθύνες σε ολόκληρο το εύρος της κοινωνίας. Φοβάμαι πως τελικά μας έμαθαν - ή τουλάχιστον κάποιους από εμάς- να ισοφαρίζουμε την λειψή απόδειξη της ταβερνιάρισσας με την υπερτιμολόγηση της Αττικής οδού …

Δεν έχω καμία αμφιβολία πως ο πολίτης που είναι απλός εργαζόμενος ή ανήκει στην τάξη που ονομάζουμε μικρομεσαία, εάν πεισθεί πως το θεσμικό πλαίσιο είναι υγειές - εάν μάλιστα έχει συμμετάσχει στην διαμόρφωσή του - και πως τα χρήματα των φόρων του είναι πράγματι ανταποδοτικά, τότε θα πάψει να φοροδιαφεύγει, αφού δεν θα έχει λόγο να το κάνει.

Θα πρέπει σωπάσουμε ή να βολευτούμε όλοι σε κάποιο νέο-φιλελεύθερο ιδεολογικό απάγκιο αν δεν μπορούμε τα υποστηρίξουμε πως κάθε κοινωνική ομάδα θα αντιδράσει, υπό τις σωστές προϋποθέσεις, με τον παραπάνω τρόπο. Αλλιώς τι; Επιστροφή στον T. Hobbes;

Από το 1974 έως σήμερα έχουν σπαταληθεί περίπου 200 δις ευρώ για όπλα. Χρήματα εν πολλοίς πεταμένα και φαγωμένα. Από από την άνοιξη του 2009 κυριολεκτικά δωρίστηκαν 200 δις στις τράπεζες ενώ οι αυξήσεις κεφαλαίου από την τσέπη των μεγαλομετόχων δεν είναι παρά ψίχουλα. Δύο «άρρωστες» επιχειρήσεις μόνο (alter + proton) επιβάρυναν το Δημόσιο με περίπου δύο δις. Συγκεκριμένες οικογένειες παίζουν με τις τιμές των καυσίμων και θησαυρίζουν από το λαθρεμπόριο τους. Μεγάλες ξένες αλλά και Ελληνικές επιχειρήσεις έχουν φάει πολλά - πολλά δις από σχεδόν νόμιμη εισφορδιαφυγή. Έλληνας επιχειρηματίας κλείνει συμφωνία πληρωμής για 30 εκατομμύρια στην ΔΕΗ ενώ χρωστά 120, επαγγελματικά ακίνητα μεγάλης επιφάνειας απαλλάσσονται από μεγάλο τμήμα των έκτακτων εισφορών, οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες εξακολουθούν να βρίσκονται σε παράνομο καθεστώς δημιουργώντας υπολογίσιμες οικονομικές απώλειες για το Δημόσιο από διαφυγή τελών και εισφορών. Η διαχείριση των τεραστίων ποσών του ΕΣΠΑ αποτελεί ίσως μοντέλο μη παραγωγικής διάθεσης πόρων αφού γύρω από τις ‘επενδύσεις’ και τα ‘προγράμματα’ έχει στηθεί από λίγους ‘μεγάλους’ ένα δάσος από εταιρείες συμβούλων και άλλους παρασιτικούς ενδιάμεσους. Τα έσοδα του κράτους μοιράστηκαν από τους εντολοδόχους των ελίτ (πολιτικούς) στους διάφορους γνωστούς και άγνωστους ‘έχοντες’ με κάθε είδους τερτίπι, υπερτιμολόγηση, ανάθεση, απαλλαγή. Πολύτιμοι και δυσεύρετοι Δημόσιοι πόροι, όπως ο χρυσός της Βόρειας Ελλάδας, διατίθενται σε γνωστά τζάκια, που συμπράττουν με ξένα αρπακτικά, με ευτελή τιμήματα και αδιαφανείς διαδικασίες. Τι να πρωτογράψει κανείς. Ο κατάλογος αυτός θα μπορούσε να μεγαλώσει πολύ και να γίνει εξαιρετικά λεπτομερειακός αλλά η ουσία δεν θα άλλαζε. Η Ελληνική οικονομική ελίτ λυμαίνεται την Δημόσια περιουσία και απολαμβάνει ένα προκλητικό είδος ασυλίας και ατιμωρησίας που ξεπερνά ίσως ότι αντίστοιχο συμβαίνει στο Ευρωπαϊκό περιβάλλον.

Ένας μακρύς κατάλογος από λίγο (βλ. ΕΥΔΑΠ) ή πολύ (βλ. ΟΠΑΠ) κερδοφόρες Δημόσιες επιχειρήσεις ετοιμάζεται προς όσο - όσο πώληση (βλ. Δωδώνη), αφού η Δημόσια περιουσία πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί έτσι ώστε τα κέρδη της να μην επανεπενδύονται στην Ελλάδα παρά να διανέμονται εντός ή και εκτός χώρας με στόχο αποκλειστικά το κέρδος και με κριτήρια ή προτεραιότητες που θα θέτει ο κάθε ανεξέλεγκτος ιδιώτης.

Και μέσα σε όλα αυτά μια πρωτοφανής προπαγάνδα από υπουργούς, παρατρεχάμενους και media συδαυλίζει τους υπεραπλουστευτικούς κοινωνικούς αυτοματισμούς και μαθαίνει συνειδητά και ύπουλα στους πολίτες να ισοφαρίζουν τις αποδείξεις του υδραυλικού της γειτονιάς με τα δισεκατομμύρια των αναίτιων φοροαπαλλαγών του κεφαλαίου, την ανήθικη φορολογική ασυλία του εφοπλισμού, τις υπερτιμολογήσεις τεράστιων έργων.

Την μαρίδα με τον Λεβιάθαν.

Ο κόσμος έχει πλέον μέσα στο κεφάλι του μια σαλάτα, χωρίς αρχή μέση και τέλος, χωρίς προτεραιότητες, χωρίς διαβάθμιση.

Βέβαια, ο πολίτης φυσικά και δεν είναι ηλίθιος. Απλώς δεν έχει ούτε τον χρόνο ούτε την δυνατότητα να ψάξει λίγο στα πράγματα.

Για το ένα γιατί παλεύει σε αντίξοες συνθήκες για την επιβίωση.

Για το άλλο επειδή δεν τον έμαθε κανείς να το κάνει και επί πλέον δεν τον αφήνει και η εγκεφαλική μπουγάδα που υφίσταται κάθε βράδυ στις οκτώ.

Το πραγματικό στοίχημα λοιπόν, είναι να τεθούν προτεραιότητες, να μην ισοπεδώνονται και ομογενοποιούνται όλα σε μια δηλητηριώδη «συνευθύνη», παρά να έχουμε την νηφαλιότητα και την καθαρότητα ώστε να καθορίζουμε βαρύτητες, να αναγνωρίζουμε σημασίες, να αποδίδουμε πραγματικές ευθύνες σε πραγματικούς και όχι συμβολικούς ή κατασκευασμένους από την προπαγάνδα φταίχτες.

Η άποψη πως «οι καρχαρίες και τα πιράνχα είναι εξίσου επικίνδυνα», εκτός από υπεραπλουστευτική, στις εποχές που ζούμε λειτουργεί με βαθιά άδικη, ισοπεδωτική καταστροφικότητα. Είναι ένα παράγωγο της ψευδοϊδεολογίας του χυδαίου «μαζί τα φάγαμε» και του υποκριτικού «όλοι έχουμε ευθύνη», έτσι ώστε τελικά κανείς να μην έχει πραγματική ευθύνη αφού αυτή κατακερματίζεται και διαχέεται εξαφανιζόμενη ανεπαισθήτως, όπως ο καπνός από ένα κερί που σβήνει. Είναι άραγε τόσο δύσκολο να σκεφτεί κανείς πως όσο ο ίδιος ασχολείται με τα υποτιθέμενα πιράνχα, τόσο ανενόχλητος και ανεξέλεγκτος ασχολείται με όλους μας μαζί ο Λεβιάθαν; Τόσο δύσκολο ;

Σίγουρα δεν ήταν τα πιράνχα που κατέστρεψαν την Δημόσια Υγεία και κατάφεραν σχεδόν να μας πείσουν πως για τις αδικαιολόγητες φαρμακευτικές δαπάνες και τα υψηλά κόστη ευθύνονται οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί. Οι νοσοκόμες μόνο έμειναν απ’ έξω. Ουδείς φρόντισε να πληροφορήσει τους πολίτες τι ακριβώς εμπεριέχουν οι περιβόητες ‘φαρμακευτικές δαπάνες’. Από γάζες, φάρμακα και ορούς μέχρι τμήματα αρθρώσεων. Από ειδικά μέταλλα αρθρώσεων, απινιδωτές, αξονικούς τομογράφους, καρδιογράφους κλπ κλπ Σε αυτά τα ακριβά και στις προμήθειές τους πρέπει να ψάξει αυτός που αναζητά τον λόγο αύξησης των δαπανών, λαμβάνοντας όμως υπ’ όψη πως σχετική αύξηση των δαπανών υπήρξε σε όλες ανεξαίρετα τις Ευρωπαϊκές χώρες και οφείλεται αφ’ ενός στον ανερχόμενο νεοφιλελευθερισμό καθ’ αυτόν που άφησε τον ιδιωτικό τομέα ανεξέλεγκτο και αφ’ ετέρου στην σχετική άνοδο του βιοτικού επιπέδου με την έννοια της ‘καλύτερης’ υγείας. Η απολύτως πραγματική και πανάκριβη υπερσυνταγογράφηση πρέπει να τεθεί στο παραπάνω πλαίσιο αλλά και στην ανοχή των μηχανισμών που άφησαν ενσυνείδητα τους κερδοσκόπους – όποιοι κι αν ήταν αυτοί - ανενόχλητους. Οποιοσδήποτε τμηματάρχης του ΙΚΑ θα μπορούσε – αν ήθελε, κι αν δεν ήταν συνήθως κομματάνθρωπος – να ελέγξει μέσα σε λίγες ώρες την νομιμότητα των δαπανών του τομέα του.

Παρεμπιπτόντως, ένας από τους βασικούς προμηθευτές ‘φαρμακευτικού υλικού’ στα μεγάλα νοσοκομεία ήταν η Siemens (δεν το αναφέρω τυχαία …). Οι φαρμακευτική δαπάνη, με την σύνθεση που ανέφερα, εξαρτάται από τους προμηθευτές υλικού υψηλής τεχνολογίας, από τους φαρμακοβιομήχανους (εντόπιους και ξένους), από τις φαρμακαποθήκες, από τους decision makers (βλ. πχ επιτροπές ημετέρων και προέδρους Νοσοκομείων) όσον αφορά στις μεγάλες προμήθειες υγείας, και πολύ – πολύ λιγότερο από τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς. Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος απλά χρησιμοποιώ την κοινή λογική και προσπαθώ να αποφύγω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς.

Διότι μαζί με τα στοιχεία πρέπει κάποιος να συνεκτιμήσει και άλλα πράγματα. Από την εξτρεμιστική υποαμοιβή των γιατρών και την καθόλου τυχαία ασυδοσία των ‘ιατρικών επισκεπτών’ μέχρι την σχετική με το ζήτημα συμπεριφορά του κοινού και την εξήγησή της. Διαλεκτική. Μέσα στο ‘πακέτο’ παραπληροφόρησης σχετικά με τους λόγους που οδηγούν σε υπερβολικά κόστη την υγεία κρύβεται έντεχνα και ο μύθος περί μη ανταποδοτικότητας των ασφαλιστικών εισφορών.

Ναι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν σήμερα, χωρίς εξαίρεση, σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Όμως η καταλήστευση των πόρων των ταμείων έγινε πρώτα από την κυβέρνηση Σημίτη, ύστερα από τον Καραμανλή με τα δομημένα ομόλογα και κατόπιν από τους Παπανδρέου/Παπαδήμο/Βενιζέλο με το διαβόητο κούρεμα. Διάφοροι παπαγάλοι και αναλογιστές βάλθηκαν να μας πείσουν πως οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία είναι μικρότερες από τις αναμενόμενες παροχές σε υγεία και συντάξεις παρά το γεγονός πως η συνταγματική δέσμευση του κράτους για ετήσια εισφορά πόρων προς τα ασφαλιστικά ταμεία δεν τηρήθηκε ποτέ.

Η εξτρεμιστική κακοδιοίκηση που έχει βάση την νέο-φιλελεύθερη ιδεολογική τυφλότητα κορυφώνεται. Πρόσφατα, υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά σκαρφίστηκε το πρόγραμμα ‘Αριάδνη’ (πρόκειται για υποχρεωτική έκδοση πιστοποιητικού θανάτου από … συμβολαιογράφο) ως δωράκι στους συμβολαιογράφους, που παραβλέπει το άκρως παράλογο να ανακατεύονται στην ίδια πράξη ληξίαρχος και συμβολαιογράφος αλλά και έμμεσα ακυρώνει ολόκληρο το πρόγραμμα «Εθνικό Ληξιαρχείο» που βρίσκεται σε φάση ολοκλήρωσης και έχει κόστος 44 εκατομμύρια.

Η παραπληροφόρηση, η διασπορά του φόβου και η προπαγάνδα χωρίς φραγμούς και όρια, καθορίζουν το ήθος και το πολιτικό ανάστημα όσων λυμαίνονται το τόπο για δεκαετίες αλλά ιδιαίτερα από το 2010 και μετά, αφ’ ότου δηλαδή άρχισε η δέσμευση της χώρας από το ΔΝΤ που προσομοιάζει όλο και περισσότερο με σύγχρονο χορό του Ζαλόγγου. Η καταλήστευση της χώρας και η πανικόβλητη διασπορά του εθνικού πλούτου δεξιά και αριστερά εμφανίζονται ως «συνεπής πολιτική» και προσπάθεια ανεύρεσης πόρων με στόχο την μείωση της δανειακής επιβάρυνσης της χώρας. Τίποτε όμως από αυτά δεν είναι αλήθεια. Τα έσοδα που έχουν έως τώρα επιτευχθεί είναι κυριολεκτικά αμελητέα και όσα πρόκειται να συγκεντρωθούν με τον ίδιο τρόπο στο μέλλον θα είναι δυσανάλογα με τα πραγματικά οφέλη. Πρόκειται απλώς για έξαλλο ξεπούλημα σε ημετέρους και εσω- ή εξω- αφεντικά και πάτρωνες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα καταλήστευσης του εναπομείναντος πλούτου της Ελληνικής κοινωνίας είναι η ανεξέλεγκτη αύξηση των τιμών στα καύσιμα που είναι αποτέλεσμα και της φορολογίας αλλά και του κέρδους των εταιριών πετρελαίου το οποίο είναι όχι μόνο αναντίστοιχο με τους δείκτες της Ελληνικής οικονομίας αλλά και παντελώς ασύδοτο. Τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ) του Λάτση και η MotorOil του Βαρδινογιάννη είναι τα μοναδικά διυλιστήρια της χώρας και έχουν την αποκλειστικότητα προμήθειας του κράτους με ενέργεια. Ο μηχανισμός λαθρεμπορίου έχει σχεδιαστεί, λειτουργεί και υποστηρίζεται από ελάχιστες οικογένειες που προφανώς ανήκουν στην οικονομική ελίτ ή είναι άμεσα παρατρεχάμενές της και είναι προφανέστατα υποχείρια των ‘κάπο’. Ποιος έχει την ευθύνη; Ο φοβισμένος φτωχοδιάβολος με το βυτίο ή ο αρχιτέκτονας του κακού;

Έκατσα να γράψω αυτό το κείμενο γιατί κουράστηκα από την επίμονη χρήση του λαϊκισμού ως εργαλείου πολιτικής. Οι ελίτ βάλθηκαν να πείσουν τον μέσο Έλληνα πολίτη πως όχι μόνο είναι τεμπέλης και αναποτελεσματικός παρά υπήρξε και συμμέτοχος στην διανομή τεράστιου πλούτου τον οποίον τώρα δήθεν καλείται να επιστρέψει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Δεν υπήρξε στην ιστορία της χώρας κάστα πολιτικά πιο άτιμη από την τρέχουσα η οποία υποστηρίζοντας τέτοια ψεύδη διαστρεβλώνει την ίδια την κοινή λογική και αντλεί ‘έμπνευση’ από τους ανήθικους και κρατικοδίαιτους ιδεολόγους του «μαζί τα φάγαμε».

Διαφαίνεται η ελπίδα, μέσα από την ισχυροποίηση πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς, πως, έστω και την τελευταία στιγμή, αυτό το φρικαλέο παιχνίδι αποδόμησης μιας ολόκληρης χώρας και εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού θα σταματήσει.

Το όραμα πρέπει να είναι να ζήσουμε καλύτερα με περισσότερα και όχι καλά με λιγότερα.

.

Οι οδοντογλυφίδες

Φανταστείτε λοιπόν, πως ένας Έλληνας κι ένας Γάλλος είναι εργοστασιάρχες και κατασκευάζουν οδοντογλυφίδες. Οι οδοντογλυφίδες είναι πανομοιότυπες λόγω σχεδιασμού, ίδιας δηλαδή ποιότητας, μόνο που το ένα κουτί γράφει Made in Greece και το άλλο Made in France. Υπάρχουν όμως κρυμμένες οι παρακάτω διαφορές:

(α) Ο Γάλλος απευθύνεται σε μια αγορά 75 εκατομμυρίων + εξαγωγές ενώ ο Έλληνας σε μία αγορά 11 εκατομμυρίων + εξαγωγές.

(β) Ο Γάλλος θα αγοράσει 50 μηχανές παραγωγής άρα θα πετύχει πολύ καλύτερη τιμή αγοράς από τον Έλληνα ο οποίος θα αγοράσει 7.

(γ) Ο Γάλλος μπορεί πολύ ευκολότερα να εξάγει, διότι άλλο να γράφεις Made in France κι άλλο Made in Greece στα προϊόντα σου.

(δ) Ο Γάλλος έχει πολύ καλύτερη πρόσβαση στα θεσμικά όργανα των Βρυξελλών οπότε μπορεί να πετύχει μέτρα ή ευνοϊκές ρυθμίσεις για την παραγωγή του (θυμηθείτε πχ την αλιεία) πολύ ευκολότερα από ότι ο Έλληνας.

Τα παραπάνω απλά και περιληπτικά σημεία οδηγούν στα εξής συμπεράσματα:

(α) το προϊόν του Έλληνα θα είναι ακριβότερο (παρ’ όλο που ο Έλληνας εργαζόμενος είναι κατά πολύ φθηνότερος από τον Γάλλο).

(β) ο Έλληνας δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει εξωτερικές αγορές για το προϊόν του γιατί ο Γάλλος θα βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα μπροστά του.

(γ) ο Έλληνας θα αντιμετωπίζει άμεσο ανταγωνισμό ακόμη και στην εσωτερική του αγορά.

Αν τώρα αντικαταστήσουμε στο απλοϊκό παράδειγμα την Γαλλία με τον Πυρήνα των Ισχυρών Κρατών της Ευρωζώνης και την Ελλάδα με την Ομάδα των Μικρότερων Κρατών της Περιφέρειας, θα αρχίσουμε σιγά – σιγά να καταλαβαίνουμε πως το μεγάλο κενό στον μηχανισμό της ΕΕ είναι πως δεν υπάρχουν θεσμικά εργαλεία προστασίας των μικρών χωρών έναντι των ισχυρών εντός του ίδιου Οικονομικού Κέντρου. Η αντινομία αυτή οδηγεί στην αποτυχία της Πορτογαλικής οικονομίας και όχι οι κωλο-Προρτογάλοι, το κενό αυτό οδηγεί στην αποτυχία και της Ελληνικής οικονομίας και όχι οι κωλο-Έλληνες. Το παράδειγμα επίσης ισχύει για τους κωλο-Ισπανούς, τους κωλο-Ιρλανδούς, τους κωλο-Ιταλούς και πάει λέγοντας.

Όσον αφορά τους κωλο-Γάλλους ήθελα να πω πως η μείωση της βιομηχανικής τους παραγωγής και η αύξηση της ανεργίας δεν είναι καλά σημάδια. Επίσης η οικονομία των κωλο-Γερμανών άρχισε να τρίζει διότι όταν κατευθύνεις το 62% (ναι !) των βιομηχανικών σου εξαγωγών εντός της ΕΕ και η περιφέρεια δεν μπορεί να αγοράσει τότε κι εσύ δεν μπορείς να πουλήσεις. Τόσο απλά.

Θα μπορούσα να γράψω και πέντε δέκα ακόμα πράγματα για την Γαλλία ή την Ισπανία και για το πώς πχ τα Ισπανικά ΕΣΠΑ μετατράπηκαν σε κατασκευαστική φούσκα από τις κερδοσκοπικές Γερμανικές επενδύσεις, αλλά ας το αφήσω για άλλη φορά.

Νομίζω πως κι έτσι, όποιος θέλει, το πιάνει το μήνυμα και αντιλαμβάνεται γιατί ο Έλληνας βουλευτής φοράει Ιταλικό σώβρακο αλλά και ο Πορτογάλος τορναδόρος οδηγεί Γερμανικό αυτοκίνητο.

Τώρα, αν θέλουμε να προχωρήσουμε και στην εποχή της δραχμής, καλό θα είναι να θυμόμαστε πως από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ, που χαρίστηκε στην τότε οικονομική και πολιτική ελίτ χωρίς καμιά ουσιαστική παραγωγική επίδραση (1), δεν υπήρξε κανένα δομημένο και μακρόπνοο επενδυτικό σχέδιο. Η Ελληνική οικονομική ελίτ η παλιά αλλά και η νέα, δηλαδή αυτή που προέκυψε από τον πόλεμο, είχε μόνιμα παρασιτικό και στενά κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Τα πλούτη της οφείλονταν κυρίως σε διεθνείς αρπαχτές (βλ. εφοπλιστικό κεφάλαιο) και σε συστηματική υπερτιμολόγηση κάθε έργου σχετικού με δημόσιες επενδύσεις. Το γαϊτανάκι αυτό κατέληξε στην σημερινή σουρεαλιστική κατάσταση όπου – ως ένα από τα πολλά παραδείγματα το αναφέρω - το 40% περίπου των παραγωγικών γαιών της χώρας βρίσκεται στα χέρια μιας χούφτας ιδιωτών και μάλιστα χωρίς να ανοίξει μύτη … ανεπαισθήτως που θα έλεγε και ο Καβάφης. Επίσης, αν παρατηρήσετε την συμπεριφορά των αστείων σαλτιμπάγκων που έχουν στα χέρια τους το Ελληνικό κεφάλαιο θα δείτε πως καμία σοβαρή παραγωγική επένδυση δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Αυτή που κόπτονται για τον «ανταγωνισμό» και το «κόστος εργασίας» δεν έχουν επενδύσει ούτε σεντ για νέες μηχανές, καινοτομία, έρευνα, νέες μορφές οργάνωσης και διοίκησης ή εκπαίδευση προσωπικού.

Ένα άλλο ζήτημα που δεν πρέπει να παραβλέπεται είναι η στάση και η δυναμική της Ελληνικής μεσαίας τάξης. Μέσα στην χώρα, όχι μόνο σήμερα αλλά και από παλιότερα, υπάρχει ένα πολύ καλό επίπεδο τεχνογνωσίας. Οι θετικές σχολές και τα πολυτεχνεία τροφοδοτούν την Ελληνική κοινωνία με μηχανικούς και τεχνικούς που μπορούν να συγκριθούν ευθέως με οποιονδήποτε Γερμανό ή Γάλλο συνάδελφό τους. Επίσης, εντός της μεσαίας τάξης και πάλι, υπάρχουν κεφάλαια και πόροι που θα μπορούσαν να επενδυθούν διαμορφώνοντας μια σταθερή παραγωγική βάση στο πλαίσιο αυτού που ονομάζουμε μικρομεσαία οικονομία. Δυστυχώς όμως, τόσο λόγω της στρεβλής νοοτροπίας που επιβάλλει η οικονομική ελίτ (2) όσο και λόγω της χωρίς όρια ιδιοτέλειας και ανικανότητας της πολιτικής ελίτ, η χώρα δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει αγορές. Όποιος γνωρίζει λίγο από οικονομία αντιλαμβάνεται πως επενδύσεις και παραγωγή (άρα ανάπτυξη) δεν γίνονται χωρίς ζήτηση, δηλαδή χωρίς την ύπαρξη αγορών.

(1) Το σχέδιο Μάρσαλ πετάχτηκε ως φρέσκο δόλωμα στα τρεμάμενα σαγόνια της μεταπολεμικής οικονομικής ελίτ ώστε να εξασφαλιστεί η παραμονή της Ελλάδας στην Δύση και η πειθήνια συμπεριφορά της πολιτικής ελίτ ακόμα και εις βάρος των συμφερόντων της χώρας. Οι πόροι αυτοί στην ουσία δεν άγγιξαν ποτέ την Ελληνική κοινωνία.

(2) Ως παράδειγμα αναφέρω την τεράστια παρασιτική μηχανή «συμβουλευτικών εταιρειών» που στήθηκε από μια χούφτα κρατικοδίαιτους επιτήδειους για την απομύζηση των ΕΣΠΑ. Οι περίπλοκες προδιαγραφές και οι άκαμπτες απαιτήσεις τεκμηρίωσης ξεπερνούσαν τις δυνατότητες σχεδόν οποιουδήποτε μικρομεσαίου. Τεράστια ποσά κατασπαταλήθηκαν σε «μελέτες» που καταχωνιάστηκαν σε ξεχασμένα συρτάρια και δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Ο χορός αυτός του παρασιτισμού οδήγησε πολλά δις στις τσέπες των λίγων εκατοντάδων οικογενειών που αποτελούν την Ελληνική οικονομική ελίτ υπό τις ευλογίες και την πλήρη κάλυψη της πολιτικής ελίτ. Το ένα χέρι νίβει το άλλο …

.

ΥΓ. Το αφιερώνω σ’ ένα φίλο, που μου έστειλε σήμερα ένα e-mail για Σουηδικά κρεβάτια και Βέλγικα αποσμητικά …

.

Μεταπείθω μεταπείθεις μεταπείθει …

Διαβάζοντας πριν λίγο για την μεταστροφή του Ρουπακιώτη σχετικά με την μη υπογραφή του πολυνομοσχεδίου (τον έπεισε, λέει, ο φώτης - αληθεύει άραγε;) σκεφτόμουν πως αυτό το φαινόμενο του να μεταπείθονται όλοι – την τελευταία στιγμή πάντα – είναι τόσο, μα τόσο εμετικό …

Οι σαλτιμπάγκοι που λυμαίνονται την εξουσία, με τα ψέματά τους, την κλεμμένη ψήφο και τα τσιράκια τους δεν είναι σε θέση να παράγουν πολιτική.

Ούτε κατά διάνοια.

Η ανικανότητά τους, η ιδιοτέλεια και η βαθιά τους ανηθικότητα ρίχνει την χώρα βαθύτερα στο χωνί της παρακμής.

Οι επόμενοι – που όλοι ξέρουμε ποιοι θα είναι – θα αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα, απίστευτα τετελεσμένα και θεσμικές στρεβλώσεις, και θα χρειαστούν σοβαρή υποστήριξη από το εξωτερικό, που μάλλον θα την έχουν (*), αλλά κυρίως από το εσωτερικό.

Εύχομαι οι Έλληνες πολίτες να έχουν την ωριμότητα και το ψυχικό σθένος, μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες διεθνείς συνθήκες, να στηρίξουν μια κυβέρνηση της αριστεράς χωρίς ανυπομονησία, χωρίς μικροψυχία και κυρίως επιστρατεύοντας όλες τις διαθέσιμες άμυνές τους απέναντι στην εξωτερική, αλλά κυρίως την εσωτερική αρνητική προπαγάνδα.

(*) έχω την βεβαιότητα πως οι θεσμοί της ΕΕ βαρέθηκαν να συζητούν με yesmen εγγεγραμμένους κατά πλειοψηφία όχι στις λίστες Λαγκάρντ αλλά στην λίστα του Χριστοφοράκου … Ένας συνομιλητής, που μπορεί να διαφωνεί μαζί τους, αλλά είναι τουλάχιστον ειλικρινής και γνήσιος θα τους είναι εκ των πραγμάτων πολύ πιο χρήσιμος από τα ανδρείκελα που παρελαύνουν στα γραφεία των Βρυξελλών περιφέροντας την κενότητά τους ακατάπαυστα από το καλοκαίρι του 2009 …

.