Vincent van Gogh

Τι είμαι στα μάτια των περισσότερων ανθρώπων;

Ένας ασήμαντος;

Ένας εκκεντρικός;

Ένας δυσάρεστος άνθρωπος;

Κάποιος που ποτέ δεν θα έχει θέση στην κοινωνία … εν ολίγοις ένα απόβρασμα;

Εντάξει, έστω κι αν αυτή είναι η αλήθεια, τότε κάποια μέρα … θα ήθελα να δείξω με την δουλειά μου, τι κρύβει ένας τόσο ασήμαντος άνθρωπος στην καρδιά του.

Με μια χειραψία … ολόψυχα δικός σας …

Vincent

[ σε μία από τις τελευταίες επιστολές προς τον αδελφό του, Theo van Gogh]

.

Μια επετειακή επιμέτρηση των ΝΑΙ και των ΟΧΙ

ελληνόψυχος εσμός, χαιρετά τον πατριώτη Ι. Μεταξά

Το να υποστηρίζει κανείς πως ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το περίφημο όχι, είναι τόσο στρεβλή και ρηχή ιστορική άποψη, και τόσο προσβλητική για τους Έλληνες, όσο το να θεωρεί κανείς τον ιδρυτή των ταγμάτων Χ (ναι, οι γνωστοί χίτες)  Γρίβα, ‘αγωνιστή’ της Κύπρου ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένας τύπος περιορισμένης νοημοσύνης, χωρίς το παραμικρό πολιτικό ταλέντο, υπόδουλος των ξένων συμφερόντων και γεμάτος μίσος που τον ‘στείλαμε’ να απελευθερώσει την Κύπρο, αλλά αυτός κατάφερε να την μετατρέψει σε πολιτικό και στρατιωτικό … τρικολόρε. Δεν αντέχω στον πειρασμό, όποτε το φέρνουν οι περιστάσεις, να συγκρίνω τις δύο καταστροφικές για την Ελλάδα προσωπικότητες, και η περίσταση τώρα δεν είναι άλλη από την επέτειο εισόδου της Ελλάδας στον Β’ πόλεμο.

Πριν συνεχίσω, ήθελα να πω πως τρέφω βαθύ σεβασμό για όσους δεν γύρισαν από την θύελλα που χτύπησε αυτή την χώρα από το 1940 μέχρι το 1949. Άλλωστε οι παππούδες και ο πατέρας μου συμμετείχαν σε όλους ανεξαίρετα τους Ελληνικούς πολέμους  του εικοστού αιώνα.

Ο Μεταξάς λοιπόν, με μεσολάβηση του Βασιλιά συμπλήρωσε τις σπουδές του φεύγοντας το 1898 στη Γερμανία, στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου, από την οποία και αποφοίτησε, το 1902. Η συμμετοχή του, από επιτελικές πάντα θέσεις, στους βαλκανικούς πολέμους δεν τον εμπόδισε να είναι από τους πρωτεργάτες του Εθνικού Διχασμού του 1915. Ο ίδιος, φρόντισε να αποστρατευτεί το 1920 με τον βαθμό του υποστράτηγου, ώστε να μην έχει καμία συμμετοχή στην, δυστυχώς ατυχή, εθνική προσπάθεια των αμέσως επομένων ετών.

Ο άνθρωπος αυτός, που η βασίλισσα Σοφία τον αποκαλούσε χαϊδευτικά «Γιαννάκη» αλλά ο ίδιος αρεσκόταν να ονοματίζει τον εαυτό του «ο κυβερνήτης», «ο πρώτος αγρότης» κλπ, περιδιάβαινε συστηματικά τους διαδρόμους του παλατιού και τα πριγκιπικά ‘επιτελεία’. Όπως ο Ελληνικός θρόνος αλλαξοπίστησε και από φανατικά Γερμανόφιλος (1922) έγινε αναφανδόν Αγγλόφιλος (1935) έτσι αλλαξοπίστησε και ο Μεταξάς και από γερμανοστραφής φιλοναζί κατέληξε ένθερμος και αμετακίνητος σύμμαχος των Άγγλων.

Σε στιγμές αναλαμπής, αυτή η τόσο μέτρια και αυταρχική προσωπικότητα είχε αντιληφθεί ίσως  πως η ορθή στάση της Ελλάδας ως προς τον Β’ πόλεμο ήταν η ουδετερότητα. Δυστυχώς όμως, η ανικανότητά του και οι δεσμεύσεις του, το αυλικό παρασκήνιο και ο συσχετισμός δυνάμεων της εποχής, δεν επέτρεψαν να τηρηθεί πολιτικά επεξεργασμένη και σχεδιασμένη ουδέτερη στάση ώστε να αποφύγει έτσι η Ελλάδα τις τεράστιες καταστροφές που την βρήκαν κατά την διάρκεια της εμπλοκής της στον πόλεμο.

Η Ελλάδα από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’30 και μετέπειτα συνθλίβονταν από τις οικονομικές και πολιτικές πιέσεις των Γερμανών και των Άγγλων διότι και οι δύο αυτοί προσέβλεπαν στην εξαιρετικά χρήσιμη Ελληνική γεωπολιτική θέση.

Οι οικονομικές δοσοληψίες μεταξύ Ελλάδας και ναζιστικής Γερμανίας από το 1933 έως το 1939 εκτείνονταν από το εμπόριο και το λαθρεμπόριο (προς Ισπανία μέσω της ΕΕΠΚ-ΠΥΡΚΑΛ του Μποδοσάκη) Γερμανικών όπλων, μέχρι την προμήθεια άνω του 60% του μηχανολογικού εξοπλισμού και του 50% των γαιανθράκων που εισήγαγε η Ελλάδα. Το 1938 η Γερμανία απορροφούσε το 40% των Ελληνικών εξαγωγών.

Οι Ελληνο-Αγγλικές σχέσεις είχαν επίσης οικονομικό υπόβαθρο, αφού το 1936 η Τράπεζα της Ελλάδας επανασύνδεσε την δραχμή με την χρυσή Αγγλική λίρα και Άγγλοι ομολογιούχοι κατείχαν περίπου το 70% των Ελληνικών κρατικών ομολόγων. Οι σχέσεις όμως αυτές επεκτάθηκαν γρήγορα με την υποστήριξη του παλατιού και την απόλυτη σύμπνοια του Μεταξά στο στρατιωτικό, διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο. Όπως είναι φυσικό, ο Μεταξάς ως  προστατευόμενος του αγγλόφιλου βασιλιά Γεωργίου Β’ δεν ήταν δυνατόν να μην συμφωνεί με την τυφλά αγγλόφιλη πολιτική του προστάτη του.. Έχει σημασία να αντιληφθεί κανείς πως ο Γεώργιος στην ουσία χρωστούσε τον θρόνο του στους Άγγλους και ο Μεταξάς την θέση και την καριέρα του συνολικά στο παλάτι.

Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα, η ζυγαριά έκλινε προς τους Άγγλους και η χώρα ανέλαβε έναν καταστροφικό για την ίδια ρόλο στον Β’ πόλεμο, στο πλευρό των Άγγλων που λειτούργησαν ως αρπακτικοί πάτρωνες της Ελλάδας για να αντικατασταθούν στο τέλος του πολέμου από τους Αμερικανούς.

Μια πολιτικά καλά σχεδιασμένη ουδετερότητα, άρα και διάσωση της χώρας με αποφυγή εμπλοκής της σε έναν πόλεμο από τον οποίο μόνο να χάσει είχε, αποδείχτηκε πολύ δύσκολος στόχος για τους ανθρώπους που ήταν τότε στα πράγματα και που τους χαρακτήριζε πολιτική τυφλότητα και χωρίς όρια αυταρχισμός. Ακόμα και στο στρατιωτικό επίπεδο οι άνθρωποι αυτοί φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων αφού ξόδεψαν χωρίς κανένα λόγο, αφού στην πολιτική μόνο το αποτέλεσμα μετράει,  ανθρώπινες ζωές και πολύτιμους πόρους. . Κι ένας πρωτοετής της σχολής Ευελπίδων θα μπορούσε να αντιληφθεί πως οι Ελληνικές δυνάμεις δεν ήταν δυνατόν ούτε καν να συγκριθούν με τις δυνάμεις του άξονα. Η δήθεν βοήθεια από τις πενήντα επτά χιλιάδες στρατιώτες του «Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος» δεν ήταν παρά ένα προπαγανδιστικό προπέτασμα καπνού που λειτούργησε κυρίως ως σηματοδότηση της καταστροφής οποιασδήποτε πιθανότητας για – έστω και την τελευταία στιγμή - ουδέτερη στάση της Ελλάδας.

Και για να μην ταλαιπωρούμαστε εβδομήντα χρόνια μετά από ύποπτους μύθους, ας έχουμε στο μυαλό μας πως τα περίφημα «απόρθητα» έργα άμυνας του Μεταξά - κάποιοι πλούτισαν σίγουρα απ’ αυτά - ούτε καθυστέρησαν κανένα, ούτε έπαιξαν οποιονδήποτε ρόλο στον πόλεμο ο οποίος όσον αφορά στην Ελλάδα δεν ήταν παρά μια προαναγγελθείσα ήττα. Οι Γερμανοί αστραπιαία κατέλαβαν την χώρα, φτάνοντας στην Θεσσαλονίκη σε δύο ημέρες και στην Αθήνα σε τέσσερεις

Στην πραγματικότητα λοιπόν, δεν υπήρξε κανένας ηρωισμός της πολιτικής ηγεσίας, δεν ειπώθηκε κανένα όχι. Ειπώθηκε απλώς ένα μεγάλο ναι στους Άγγλους που έμπλεξε την Ελλάδα σε έναν άνισο και αδιέξοδο για την χώρα πόλεμο που είχε ως θλιβερή κορωνίδα του έναν από τους πλέον μακρόχρονους και καταστροφικούς εμφύλιους σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Εμφύλιος που γιγαντώθηκε από την εγχώρια – εκατέρωθεν – ιδιοτέλεια, πολιτική αδιαλλαξία και ανωριμότητα αλλά και από την απάνθρωπη και ύπουλη πολιτική των «συμμάχων». Δεν πρέπει να ξεχαστεί πως ο πρώτες βόμβες napalm, πριν ακόμη και από το Βιετ Ναμ, έπεσαν πάνω στα Ελληνικά βουνά.

Το όχι, το είπε μόνον ο απλός Έλληνας πολίτης οδηγούμενος από ειλικρίνεια, από την ίδια την ανεπεξέργαστη αλλά τίμια αίσθηση του δικαίου και από άδολο εθνικό αίσθημα. Ο Έλληνας πολίτης προσπάθησε να προστατεύσει με τεράστιες απώλειες και με πολύ αθώο αίμα τα σύνορα της χώρας του. Ή απλώς, έτσι νόμιζε ο άμοιρος …

Θανάσης Κοντονάτσιος

.

Μόμπι Ντικ

Λοιπόν, ήθελα να πω, πως τα χρόνια που φοιτούσα στο Πανεπιστήμιο δούλευα σε διάφορες δουλειές, όπως έκανα και πριν, ώστε να ζω όσο μπορούσα ανεξάρτητα από τους γονείς μου. Τα χρήματα που κέρδιζα κάλυπταν τις καθημερινές μου ανάγκες αλλά και τις εξόδους με τους παιδικούς φίλους, αφού με τους πενιχρούς μου πόρους μπορούσα να συνεισφέρω στις ομαδικές μας ‘αταξίες’ με τα κρασάκια, τα ζεϊμπέκικα και τις μικρές μας εκδρομές.

Προς το τέλος του πρώτου έτους πληροφορήθηκα για την έκδοση του βιβλίου του Χέρμαν Μέλβιλ ‘Μόμπι Ντικ’ από τον οίκο Ζώδιο (1983), κι επειδή το βιβλίο είχε αντικριστά στις σελίδες του το πρωτότυπο Αγγλικό και το Ελληνικό κείμενο, μου κίνησε το ενδιαφέρον και έτρεξα να το πάρω. Δυστυχώς όμως το βαλάντιο είχε περιορισμούς οπότε κατάφερα τότε να πάρω μόνο τον πρώτο τόμο. Ένα, δύο μήνες μετά, το βιβλιοπωλείο αρνήθηκε να μου πουλήσει ξεχωριστά τον δεύτερο τόμο οπότε η ανάγνωσή μου έμεινε λειψή σαν το … μετέωρο βήμα του πελαργού.

Η εκκρεμότητα αυτή, η μισερή μου επαφή με το θαλασσινό αριστούργημα, δεν ξεχάστηκε. Κάμποσες φορές προσπάθησα, χωρίς επιτυχία, να βρω τον δεύτερο, ή και τους δύο τόμους, της εξαιρετικής αυτής έκδοσης. Όμως, πριν από λίγες εβδομάδες έπεσε στα χέρια μου η δίτομη έκδοση του Μόμπι Ντικ από τον Κάκτο (1992). Μου άρεσε, εκτίμησα και τις 450 περίπου σελίδες επεξηγηματικών σχολίων, το πήρα και το διάβασα εξ αρχής από εξώφυλλο σε εξώφυλλο.

Έτσι έκλεισε ο τριανταπεντάχρονος ανοιχτός μου λογαριασμός με τον Μέλβιλ κι έτσι μάζεψα μέσα μου, με όσα ψυχικά κυβικά διαθέτω, την υπέροχη αισθητική και το πολλαπλό νόημα του αριστουργήματος.

Παραθέτω κάμποσα μικρά αποσπάσματα από τον Μόμπι Ντικ, έτσι, μήπως πείσω κι εσάς που δεν το έχετε ήδη κάνει, να τον διαβάσετε.

[ … ] Κι ανάμεσα στο να πληρώνεις και να πληρώνεσαι υπάρχει τεράστια διαφορά. Η πράξη της πληρωμής είναι ίσως το πιο ενοχλητικό βάρος που μας κληροδότησαν εκείνοι οι δύο πρώτοι κλέφτες του μήλου [ … ] σ. 106

[ … ] είναι εκπληκτικό το πόση διαφορά να τον βλέπεις (τον τρομερό άνεμο Ευρωκλύδωνα) πίσω από ένα γυάλινο τζάμι, οπότε όλη η παγωνιά μένει απ’ έξω, απ’ ό,τι να τον βλέπεις από ένα παράθυρο δίχως τζάμια, οπότε η παγωνιά βρίσκεται και στις δύο πλευρές και ο μόνος τζαμάς είναι ο Θάνατος … τα μάτια μου είναι παράθυρα και το κορμί κου σπίτι [ … ] σ. 111

[ … ] γιατί ακόμα και ο άνθρωπος που έχει κάποιο γεναιόδωρα γελοίο χαρακτηριστικό, γενικά διαθέτει, να ‘στε βέβαιοι, πολύ περισσότερα χαρίσματα από όσα εσείς φαντάζαστε [ … ] σ. 138

[ … ] πιστεύω πως αναλογιζόμαστε τα πνευματικά πράγματα, όπως ακριβώς τα στρείδια βλέπουν τον ήλιο μέσα από το νερό και νομίζουν ότι το πυκνό αυτό νερό είναι ο πιο αραιός αέρας [ … ] σ. 147

[ … ] γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να βρεί την ταυτότητά του αν δεν έχει τα μάτια του κλειστά λες και για τις αισθήσεις μας το σκοτάδι είναι πραγματικά το πιο κατάλληλο στοιχείο, παρ’ όλο που το φως είναι πιο ευχάριστο για την πήλινη πλευρά μας [ … ] σ. 170

[ … ] ένα αρχαίο χαβανέζικο πολεμικό ρόπαλο ή ένα κουπί-ακόντιο με όλα τα πολύπλοκα σκαλίσματά τους είναι το ίσιο πολύτιμα σαν τρόπαια της ανθρώπινης επιμονής όσο κι ένα λατινικό λεξικό. Γιατί η θαυμαστή αυτή πολυπλοκότητα των συμπλεγμάτων πάνω στο ξύλο έχει φτιαχτεί με ένα τίποτα, ένα σπασμένο κομματάκι από κοχύλι ή ένα δόντι από καρχαρία κι έχει πληρωθεί με πολλά χρόνια επίμονης αφοσίωσης [ … ] σ. 458

[ … ] Γιατί όπως ο φοβερός ωκεανός περιβάλλει την στεριά, έτσι και στην ψυχή του ανθρώπου βρίσκεται μια μοναχική Ταϊτή, όλο ειρήνη και χαρά, που όμως τριγυρίζεται από τους άγνωστους τρόμους της ζωής. Ο Θεός να σας φυλάξει μην αρμενίσετε ποτέ μακριά από αυτό το νησί, γιατί ποτέ δε θα ξαναγυρίσετε ! [ … ] σ. 464

[ … ] Αχ η φύση και η ψυχή του ανθρώπου ! Πόσο πέρα από τις λέξεις είναι οι δεσμοί που τις ενώνουν ! Γιατί δεν υπάρχει ούτε το πιο ελάχιστο άτομο της ύλης, δίχως το επιδέξιο αντίγραφό του στον Νου [ … ] σ. 510

[ … ] Έτσι λοιπόν, όταν από την μια μεριά σηκώνεις την κεφαλή του Λοκ, τότε γέρνεις από κει. Αν τώρα σηκώσεις από την άλλη την κεφαλή του Κάντ, ξαναγυρίζεις στην πρωτύτερη θέση σου. Μόνο που τώρα έχεις μπλέξει άσχημα [ … ] σ. 530

[ … ] Η αληθινή δύναμη ποτέ δεν σκεπάζει την ομορφιά και την αρμονία, συχνά μάλιστα την επιτείνει και παίζει μεγάλο ρόλο στη γοητεία που ασκεί καθετί το επιβλητικά όμορφο [ … ] σ. 591

[ … ] όπως τα ανθρώπινα μωρά, που, όταν θηλάζουν, το γαληνεμένο βλέμμα τους μένει ακίνητο με τα μάτια καρφωμένα μακριά από το στήθος, λες και ζουν σε δύο κόσμους ταυτόχρονα, καταπίνοντας από την μια την τροφή των ανθρώπων, ενώ από την άλλη τρέφονται πνευματικά με κάποια υπερκόσμια ανάμνηση [ … ] σ. 608

[ … ] Ένα άλλο σημείο όπου διαφέρουν τα αρσενικά και τα θηλυκά μπουλούκια (των φαλαινών) είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό των δύο φύλων. Καμακώνεις ας πούμε ένα σαρανταβάρελο, και ο κακομοίρης εγκαταλείπεται απ’ όλους τους φίλους του. Αν όμως χτυπήσεις κάποιο μέλος του χαρεμιού, τότε όλες οι συντρόφισσές της μαζεύονται γύρω της γεμάτες ανησυχία και μένουν κοντά της για τόσο μεγάλο διάστημα, ώστε μερικές φορές γίνονται και οι ίδιες θύματα [ … ] σ. 617

[ … ] έναν κόσμο που, ενώ ασχολείται αδιάκοπα με χιλιάδες πράγματα, ωστόσο παραμένει αιώνια αδιάφορος και αγνοεί τον άνθρωπο, έστω κι όταν θεμελιώνει καθεδρικούς ναούς [ … ] σ. 712

[ … ]  Όμως, στην θάλασσα της Ιαπωνίας οι καλοκαιρινές μέρες μοιάζουν με φωτεινό καταρράχτη. Ο δυνατός και ασυννέφιαστος ήλιος της περιοχής μοιάζει με το εκτυφλωτικό κέντρο, όπου εστιάζεται ο απέραντος καθρέφτης του γυάλινου ωκεανού. Ο ουρανός μοιάζει λουστραρισμένος, σύννεφα δεν υπάρχουν, ο ορίζοντας λες και επιπλέει και η ένταση της μονότονης ακτινοβολίας είναι το ίδιο αφόρητη με τη λαμπρότητα του θεϊκού θρόνου [ … ] σ. 749

[ … ] άσε με να κοιτάξω μέσα σε ανθρώπου μάτι, από ουρανό και θάλασσα κάλλιο εκεί να αγναντεύω και προτιμότερο από το να βλέπω το Θεό [ … ] σ. 802

.

Θέλω τη δόση μου

Παρακολουθώντας πριν από λίγο το δελτίο ειδήσεων της (νέας) ΝΕΤ πείστηκα πως πρόκειται άμεσα να πλήξει την χώρα βροχή δισεκατομμυρίων. Εκτός φυσικά της πολυαναμενόμενης δόσης. Πως η Ευρώπη είναι εξαιρετικά θετική απέναντί μας αφού πρόκειται να μας επισκεφθεί ο Ολάντ και ο Μόντι και πως όλα τα βάσανα της Ελλάδας ανήκουν πια στο παρελθόν. Όλα λοιπόν μέλι – γάλα, αφού όμως εξακολουθήσουμε να είμαστε καλά παιδιά ώστε να πιούμε ήσυχα – ήσυχα και το «τελευταίο πικρό ποτήρι».

Αναρωτιέμαι πόσοι Έλληνες αντιλαμβάνονται το μέγεθος τους ψεύδους με το οποίο βομβαρδίζονται καθημερινά, το μέγεθος της καταλήστευσης που υφίσταται η Ελλάδα, το γεγονός έστω πως δεν υπάρχει (ουδέποτε υπήρξε) η παραμικρή πιθανότητα να μην δοθεί το περίφημο πακέτο των 31,5 δις.

Μήπως ελάχιστοι Έλληνες αντιλαμβάνονται τι πραγματικά γίνεται; Μήπως έτσι εξηγείται η υποστήριξη των ακραίων δεξιών και των ναζί από το 48%(*) των Ελλήνων πολιτών;

(*) Πρόσφατη δημοσκόπηση: ΝΔ 27%, Αν.Ελλ 7%, ΧΑ 14% …

.

Τσιμπήστε με !

Μια βόλτα στην Αθήνα βγήκα βρε παιδιά. Μια απλή βόλτα. Τι είδα;

Είδα στρατιές από αλητάκια με μπλε στολές, πανάκριβες μηχανές, κράνη, κλομπ και πιστόλια ακριβοπληρωμένα από την δική μου και την δική σας τσέπη να κωλογυρνάνε χωρίς αιτία και σκοπό στους δρόμους παρατηρώντας με φθόνο και αρρωστημένη εχθρότητα τους φυσιολογικούς περαστικούς πολίτες.

Είδα τις στάσεις του μετρό γεμάτες αγίους, αγίες και το κακό συναπάντημα για να μην μιλήσω για το τραμ. Εκεί κι αν έχουν σύναξη οι αγίοι και όλα τα καντήλια. Ακόμα και ο κεντρικός σταθμός του τράμ στην Νέα Σμύρνη δεν λέγεται «Νέα Σμύρνη» αλλά «Αγία Φωτεινή» (μπράβο δήμαρχε) έτσι για να θυμόμαστε σε τι ανήθικη και μίζερη θεοκρατία ζούμε, αλλά και για να μην ξέρουμε που ακριβώς είμαστε … «Αγία Φωτεινή» ας μετονομαστεί λοιπόν η Νέα Σμύρνη, «παναγίτσα», άγιος τάδε και δείνα και η Αγία Μιζέρια. Έρεβος σκότος και μεσαίωνας ανακατεμένος με σβάστικες.

Είδα το μετρό της Αθήνας μέσα στον τρομερό θόρυβο των γραμμών του, τόσο που να μην μπορείς να μιλήσεις με τον διπλανό σου, με ανοιχτά τα παράθυρά του, γιατί κάποιο λαμόγιο κολλητός του σαμαρά του παπανδρέου του καραμανλή ή του νεόκοπου εγκληματία «πολιτικού» βενιζέλου (κρίμα στο όνομα βρε) στην «επιτροπή σχεδιασμού» ή στην «επιτροπή παραλαβής» φρόντισε έτσι, ώστε το μετρό της Αθήνας να μην διαθέτει κλιματισμό …

Είδα ανθρώπους ταλαιπωρημένους, καχύποπτους, απογοητευμένους και αμίλητους να βαδίζουν προς κάπου χωρίς και οι ίδιοι να γνωρίζουν προς που.

Αυτή είναι η Ελλάδα για την οποία πολέμησαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας; (οι δικοί μου είχαν συμμετοχή σε όλους τους πολέμους του 20^ου αιώνα. Σε όλους.)

Όχι δεν είναι αυτή η Ελλάδα του σήμερα.

Ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο, σε έναν φριχτό εφιάλτη και όπου να ‘ναι θα ξυπνήσω.

Τσιμπήστε με.

Τσιμπήστε με λέω ρε !