Πολλά λέγονται και διάφορα εξυφαίνονται αυτές τις ημέρες, μετά το συνταρακτικό εκλογικό αποτέλεσμα. Για ακόμη μία φορά, όπως και πολλές άλλες στην ιστορία αυτής της χώρας, η αριστερά εκ’ των πραγμάτων αναδεικνύεται ως η πλέον ειλικρινής και φωτεινή δύναμη μέσα στο Ελληνικό πολιτικό τοπίο. Οι Έλληνες πολίτες, αυτοί οι προδομένοι και κατατρεγμένοι, αυτοί οι πολλαπλά εξαπατημένοι και ύπουλα τρομοκρατημένοι από τους πράσινους, μπλε και μαύρους τεχνικούς της εξουσίας, έδειξαν πως στην πραγματικότητα ούτε φοβίζονται ούτε εξαπατώνται.
Η ξεκάθαρη επιβολή, από την ίδια την σύνθεση της ψήφου, των αριστερών θέσεων είναι ένα γεγονός με πολλαπλές σημασίες μέσα και έξω από την Ελλάδα. Η αντοχή των Ελλήνων πολιτών στο βάρος της εγχώριας και Ευρωπαϊκής νέο-φιλελεύθερης προπαγάνδας εκτός από την ουσιαστική πολιτική σημασία της έχει και μια εντελώς ανθρώπινη και βαθιά συγκινητική πλευρά. Είναι ο λαός που αντιστέκεται. Και όποιος δεν καταλαβαίνει, θα θυμάστε βέβαια πως δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
Όμως το βαθύ και πολύπλευρο τραύμα που αποτυπώθηκε πάνω στην Ελληνική κοινωνία έχει και παράπλευρες συνέπειες. Η αγανάκτηση, η έλλειψη πληροφόρησης η απαξίωση και ο διασυρμός της χώρας και των ανθρώπων της από τα εντόπια και τα εκ του εξωτερικού τσιράκια της ιδεολογίας περί «δημιουργικών καταστροφών», καμιά φορά εκφράζεται και με άκομψους, μη δομημένους και απρόβλεπτους τρόπους. Η άδικη πίεση και η στέρηση κάθε ελπίδας εξαγριώνει τον άνθρωπο και η οργή αυτή, η καταπιεσμένη τα τελευταία δυόμισι χρόνια, καμιά φορά μπορεί να γίνει σκοτεινή και αυτό-καταστροφική.
Αυτού του τύπου η (δικαιολογημένη;) τυφλή οργή τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας είναι που οδήγησε σ’ αυτήν την μακρόσυρτη και ανατριχιαστικά απάνθρωπη άναρθρη κραυγή μέρους των συν-πολιτών, που πολιτικά εκφράστηκε με την παροχή ψήφων ικανών για την είσοδο στην Βουλή ατόμων που καμία σχέση δεν έχουν ούτε με τον πολιτισμό καθ’ αυτόν αλλά ούτε και με την αργά και σταθερά αναδυόμενη Ελληνική κοινωνία των πολιτών.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να τρομάζουμε από τους γραφικούς χαιρετισμούς, τα υστερικά εγέρθουτου (sic) και την παντελή έλλειψη εγκεφάλου που παρατηρείται σε κάποιους. Μια άναρθρη κραυγή είναι που βγήκε ασύντακτα, αυθόρμητα και δυστυχώς ασυλλόγιστα από την ψυχή του προδομένου πολίτη.
Μια άναρθρη κραυγή είναι. Θα περάσει …
.
Ποιος ελληνικος λαος αντιστεκεται και πως? Το αυξημενο ποσοστο του Συριζα (επετρεψε μου να εχω επιφυλαξεις για τις προθεσεις και ικανοτητες του αρχηγου του) ειναι αυτοι που πηγαινοερχονται απο το Πασοκ στη ΝΔ τοσα χρονια. Χωρις ιδεολογια και αθωοτητα.Οι δε της ΧΑ, ισως επιστρεψουν στα κομματα τους. Ο φασισμος ομως σαν νοοτροπια, θα υπαρχει παντα και θα ελλοχευει. Και σε καθε ταραγμενη εποχη θα ξεπροβαλλει θρασυτατα και επικινδυνα. Για την αποχη, που μονο αντισταση δεν ειναι, περιμενω καποιοι με γνωση να τη σχολιασουν. Εξαιρεση βεβαια οι αντιεξουσιαστες που την αιτιολογουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Al. Pap
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαντώ γρήγορα και επιγραμματικά φίλε μου, χωρίς φυσικά να διεκδικώ κανένα … αλάθητο:
- Σπάνια χρησιμοποιώ τον όρο ‘λαός’, όταν το κάνω μιλάω για το σύνολο των πολιτών που ζουν στην Ελλάδα. Αυτός ο λαός λοιπόν.
- Είναι φανερό ακόμη και σε εμένα, που δεν είμαι ούτε κολλημένος ούτε οπαδός, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο πρόεδρός του (δεν έχει ‘αρχηγό’ ο ΣΥΡΙΖΑ).
- Οι ενεργοί και σκεπτόμενοι πολίτες δικαιούνται να αλλάζουν κόμμα ή πολιτική στάση.
- Ο φασισμός, όπως πολύ σωστά επισημαίνεις, βασίζεται σε συγκεκριμένες αιτίες. Αυτές λοιπόν θα πρέπει να καταπολεμηθούν. Η αριστερά νομίζω ότι μπορεί να κάνει την δουλειά.
Τέλος, ήθελα να πω ότι η αποχή είναι ένα εξαιρετικά πολύπλευρο φαινόμενο που αρχίζει από την δυσκολία και το κόστος μετακίνησης, περνάει από την απογοήτευση και φτάνει μέχρι την συνειδητή επιλογή. Αν το λευκό ήταν αποδεκτή και διακριτή ψήφος (όπως οφείλει) τα αποτελέσματα ίσως να ήταν διαφορετικά.
.