Ζήτω η 25η Μαρτίου !

Σκοπεύοντας ελεύθερα  (ή από την αντικοινωνική εχθρότητα στην απύθμενη βλακεία)

Η οικονομική ελίτ  (πρόκειται για λιγότερο από το 1% του πληθυσμού που κατέχει ένα τεράστιο ποσοστό του συνολικού πλούτου)  είναι αυτή που στην πραγματικότητα ευθύνεται για όλες τις σοβαρές αποφάσεις καθώς και την θεσμική φυσιογνωμία ενός κράτους, χρησιμοποιώντας προς τον σκοπό αυτό μια οικονομικά εξαρτώμενη και καλά ελεγχόμενη πολιτική ελίτ που θα εξασκεί άμεσα την πολιτική και εκτελεστική εξουσία. Όμως και η δικαστική εξουσία λειτουργεί και αυτή ως θεραπαινίδα της οικονομικής ελίτ αφού κατά την άποψή μου το όραμα του Μοντεσκιέ περί διαχωρισμού των εξουσιών (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής) έχει ξεπέσει –ειδικά σήμερα – στο επίπεδο του ρομαντικού βολονταρισμού. Μέσα στα πλαίσια αυτά η κατανόηση της καταγωγής και του ρόλου της Ελληνικής οικονομικής ελίτ είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση των δεινών και της φάσης που διέρχεται σήμερα η χώρα.

Από το 1823 έως το 1825 ένας καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος διέλυσε κάθε δυνατότητα της Ελλάδας να αναδειχθεί σε ένα πραγματικά γνήσιο και ανεξάρτητο κράτος. Οι συνεχείς παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων, οι εσωτερικές έριδες και οι συγκρούσεις συμφερόντων των ποικίλων τμημάτων της «άρχουσας τάξης» (οπλαρχηγοί, κοτζαμπάσηδες, καραβοκυραίοι κλπ) οδήγησαν στην καταστροφή κάθε γνήσιας εσωτερικής πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης, στον ληστρικό και αδιέξοδο δανεισμό και στην επικράτηση των Άγγλων ως πατρόνων της νέας χώρας. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε απαράλλαχτη μέχρι την έναρξη του εμφυλίου το 1944 οπότε η Αγγλική κυριαρχία αντικαταστάθηκε από την Αμερικανική.

Η ταραχώδης καταγωγή του νέου κράτους οδήγησε στην δημιουργία μιας Ελληνικής οικονομικής ελίτ (κατ’ άλλους αστική ή άρχουσα τάξη) που εμπεριέχει έως και σήμερα όλα τα κακά και άσχημα των φατριών που με την ιδιοτελή δράση τους σημάδεψαν την χώρα με απαρχή τις πρώτες έριδες λίγο μετά την αιματηρή άλωση της Τρίπολης, και κατάληξη την πλήρη παράδοση της χώρας στα Αγγλικά συμφέρονται και την πυρπόληση του Ελληνικού στόλου από τον Ανδρέα Μιαούλη το 1831.

Η εγχώρια οικονομική ελίτ λοιπόν, καθοριζόμενη απόλυτα από την καταγωγή της, είναι σήμερα το ίδιο ιδιοτελής και αχόρταγη όπως και τότε. Επί πλέον έχει αποδείξει ότι παραμένει προσκολλημένη στο εμπόριο και τον παρασιτισμό κρατώντας –ιδιαίτερα μετά τον Β’ πόλεμο- αποστάσεις από την πραγματική παραγωγή, την αγροτική και την βιομηχανική ανάπτυξη. Η Ελληνική οικονομική ελίτ έχει επανειλημμένα στραφεί με τα όπλα εναντίων των απλών πολιτών αυτής της χώρας επιβεβαιώνοντας την κακή της κουλτούρα και συμπεριφορά καθώς και την απίστευτα δουλική της προσήλωση στον ξένο παράγοντα ο οποίος πάντα την συντηρούσε και την στήριζε.

Η οικονομική ελίτ υπήρξε πάντοτε πιστή στις εντολές των ξένων πατρόνων βάζοντας τα συμφέροντά τους αλλά και τα δικά της πάνω από τα συμφέροντα της χώρα και των πολιτών της. Η Ελληνική οικονομική ελίτ και η ομάδα των λίγων εκατοντάδων οικογενειών που την αποτελούν, υπακούει, από την δημιουργία της, στα ξένα αφεντικά δηλαδή στις ισχυρότερες υπερατλαντικές και Ευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ τα συμφέροντα των οποίων εκφράζονται από τις καλοστημένες πολιτικές τους ελίτ.

Η εγχώρια πολιτική ελίτ, αυτό που σήμερα λέμε ‘πολιτικό προσωπικό’, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί μηχανισμό έκφρασης των συμφερόντων αυτής της χώρας είναι (και ήταν πάντα) μια ομάδα λακέδων με δύο αφεντικά: αφενός την εγχώρια οικονομική ελίτ και αφ’ ετέρου τις ξένες πολιτικές ελίτ των κρατών που λειτουργούν κατά καιρούς ως πάτρωνες αυτής της χώρας.

Όσο καλά εξηγείται η παρούσα κατάσταση της Ελλάδας από τις παραπάνω θέσεις τόσο περισσότερο ισχυρή γίνεται η διαπίστωση πως η διέξοδος από αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι εξαιρετικά δύσκολη.

... το σημείωμα αυτό το έγραψα με αφορμή την σημερινή διασπορά, από την κατοχική κυβέρνηση του δοσίλογου παπαδήμου και τα τσιράκια του, ελεύθερων σκοπευτών στα ψηλά κτίρια του κέντρου της Αθήνας, και για του λόγου το αληθές:

.