Κινούμενη άμμος (2)

Στα τέλη Ιουνίου του 2010 είχα μια εξαιρετικά δυσάρεστη εμπειρία / συζήτηση στην βεράντα του σπιτιού μου με θέμα, τι άλλο, την κρίση και την πολιτική συμπεριφορά του τότε κυβερνώντος κόμματος που δεν είχε ακόμη καλά φανεί όλο το εύρος της καταστροφικότητάς του. Η συζήτηση εκείνη κατέληξε σε μια ανάρτηση τότε με τίτλο «Κινούμενη άμμος» την οποία αναδημοσιεύω σήμερα, με κάποιες μικρές αλλαγές, ως εξακολουθητικά επίκαιρη μιας και ένα υπολογίσιμο τμήμα της μεσαίας τάξης εξακολουθεί, μέσα στην κουτή του αλαζονεία όχι μόνο να θεωρεί ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο αλλά να διακόπτει κάθε δεσμό με την κοινή λογική και την πραγματική κοινωνία …

Ακολουθεί το κείμενο:

Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει μέσα σε λίγες μέρες. Πρόκειται για οδυνηρή εμπειρία που οδηγεί σε απογοήτευση και φόβο. Αφορμή αποτέλεσε μια (από τις πάρα πολλές) συζήτηση για το γενικότερο κοινωνικό τοπίο και τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Πρέπει να πω ότι η συζήτηση κατέληξε στο να αποκλείσουμε άτομα που θεωρούσαμε φίλους.
Απέναντί μου έχω ανθρώπους με όλα τα γνωρίσματα που κανονικά θα τους επέτρεπαν μια σφαιρική και νηφάλια αντίληψη για τα πράγματα. Ανθρώπους με υπολογίσιμη παιδεία αλλά και με ρόλο και ευθύνες μέσα στην κοινωνία που θα περίμενε κανείς ότι θα τους κρατούσαν σε επαφή με την πραγματικότητα και την ουσία των πραγμάτων.

Όμως όχι φίλοι μου. Πέρα από την εμφανή αδυναμία συζήτησης αφού οποιαδήποτε άποψη διαφορετική από την δική τους ήταν εκ των προτέρων «άχρηστη» και απορριπτέα, είδα μπροστά μου ένα χαρακτηριστικό δείγμα συνείδησης που φτιάχτηκε από την τρέχουσα προπαγάνδα και που «κλείδωσε» - εξακολουθώ να ελπίζω, όχι οριστικά – στα τρέχοντα κλισέ και στην γενική απαξία του «άλλου» χάνοντας παντελώς την ουσία των πραγμάτων.

Οι άνθρωποι αυτοί μου δημιουργούν πραγματικό φόβο όταν τους βλέπω και τους ακούω να θεωρούν ότι τα προβλήματα στο ασφαλιστικό οφείλονται σε κυρίες που κάνουν βεντούζες από το βράδυ για να διογκωθούν οι κιρσοί και να σφετεριστούν 20 ευρουλάκια από το Ελληνικό δημόσιο, ξεχνώντας το όργιο εκατοντάδων εκατομμυρίων που στήθηκε με εταιρείες και πολιτικούς ημέτερους που καλά κρατεί για δεκαετίες. Οι παιδευμένοι αυτοί Έλληνες αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαφορές στο επίπεδο της τάξης των μεγεθών. Χάνουν την σημασία των πραγμάτων – ελπίζω όχι συνειδητά – υποστηρίζοντας ένα σύστημα και ένα πλέγμα αποφάσεων που ίσως να τους μειώνει ελαφρά το επίπεδο ζωής αλλά τους παρέχει ασφάλεια αφήνοντάς τους να θεωρούν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Οι άνθρωποι αυτοί διαχέουν (εξαφανίζοντάς τες) τις διαχρονικές ευθύνες με την νοοτροπία του «φταίμε όλοι» και είναι πρόθυμοι να «δώσουν» τους συν-πολίτες και την χώρα τους αφού «όλοι θέλουν να αρπάξουν» και «η χώρα δεν παράγει τίποτα».

Οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζουν ημιμάθεια αλλά και απόλυτη αποδοχή της τρέχουσας προπαγάνδας παρ’ όλο που διαθέτουν μυαλά που κανονικά θα έπρεπε να είναι θετικά, ελεύθερα και να εξασκούν οξεία κριτική στην επιχειρούμενη καταστροφή της χώρας. Έτσι παράγεται πλέον η πιο γνήσια μορφή απογοήτευσης. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή υποβάθμιση της ζωής των Ευρωπαίων όπου η χώρα μας έπαιξε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο πότε πειραματόζωου και πότε σκιάχτρου, αλλά αυτοί – όπως θα έλεγε και ο νιόνιος όταν ήταν Σαββόπουλος: Ντίπ !

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καρφωμένη στο μυαλουδάκι τους μέσα την comμe il faut  άποψη ότι για το Ελληνικό πρόβλημα «φταίνε οι Έλληνες που είναι σπάταλοι» (sic). Ξεχνούν όμως ότι μαζί με τους Έλληνες είναι σπάταλοι και οι Ισπανοί και οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι και οι Ισλανδοί και οι Ιρλανδοί και οι Βρετανοί και οι Γάλλοι και οι … άκουσον – άκουσον … Γερμανοί. Θα έπεσε φαίνεται καμία επιδημία σπατάλης στους Ευρωπαϊκούς λαούς αλλά «το φαινόμενον» επεκτείνεται και πέραν του Ατλαντικού ακόμη αφού το εκεί στο USA Δημόσιο Χρέος είναι αναλογικά μεγαλύτερο από το Ελληνικό (το ίδιο ισχύει, όπως πρόσφατα μας πληροφόρησε η Lagarde, στην Ρωσία και Ιαπωνία).

Οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται στην πραγματικότητα να σκεφτούν και να αντιληφθούν τον βαθύτατο συστημικό χαρακτήρα του Δημόσιου Χρέους στην Δύση, αυτό θα τους ξεβόλευε ίσως και θα τους δημιουργούσε δυσκολίες ύπνου και πεπτικές διαταραχές. Οι κατάπτυστες καρικατούρες τύπου ρήτορα της Siemens, τύπου νόμιμου και ηθικού, τύπου ταχυδρόμου και τύπου κατοίκου (στο νοίκι) της Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν έντεκα εκατομμύρια Έλληνες.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν ενοχλούνται καθόλου από το γεγονός ότι αυτοί που εκτέλεσαν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο κοντεύουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι (το επιχείρημα ήταν: διότι έτσι είναι οι διαδικασίες !) και εμφανίζουν όψιμα σημεία λατρείας της ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας «διότι κακώς ορισμένοι θεώρησαν ότι έχουν δικαιώματα σε άνετη ζωή». Μου είναι πραγματικά αδύνατον να ερμηνεύσω τέτοια φαινόμενα χωρίς να μου περάσει από το μυαλό κάποιας σκοτεινής μορφής ιδιοτέλεια ως συστατικό της εξήγησης, διότι αυτοί οι Έλληνες οι λαύροι κατά των Ελλήνων και της χώρας τους, συνήθως ανήκουν εκεί όπου θα έπρεπε τέτοιες αντιλήψεις να μην «χωρούν»: στο πλέον μορφωμένο και προνομιούχο κομμάτι της μεσαίας τάξης.

Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν την κινούμενη άμμο πάνω στην οποία, τραγικά ανυποψίαστη, στηρίζεται η χώρα …
.