The African 'Star Wars'

Επειδή φαίνεται ότι ζούμε σε μεταβατικούς και πολύ ενδιαφέροντες καιρούς και επειδή τα γεγονότα του βόρειου Αφρικανικού τόξου ίσως να μην είναι τόσο απλά όσο φαίνονται, αλλά και σαν συνέχεια της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης, σκέφτηκα να μεταφράσω, για να το καταλάβω καλύτερα αλλά και για να το διαβάσετε περισσότερο άνετα, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Pepe Escobar, δημοσιευμένο στο Aljazeera, που το βρήκα εδώ. Οι ιδέες και οι εκτιμήσεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο συμπίπτουν σχεδόν ολοκληρωτικά με τις δικές μου και γι αυτό η ανακάλυψή του σήμερα το πρωί ήταν μια πραγματικά πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα. Απολαύστε:

Ο «πόλεμος των άστρων» στην Αφρική

Ο Αφρικανικός ‘πόλεμος των άστρων’. Πρόκειται για τον ανταγωνισμό μεταξύ του Africom του Πενταγώνου εναντίον του δικτύου επενδύσεων της Κίνας, το υπέρτατο διακύβευμα δεν είναι άλλο από τις Αφρικανικές πλουτοπαραγωγικές πηγές. Από τους ενεργειακούς πολέμους, στους πολέμους για το νερό. Ο εικοστός πρώτος αιώνας θα καθοριστεί από την λυσσαλέα μάχη διεκδίκησης των τελευταίων διαθέσιμων πόρων του πλανήτη. Η σκακιέρα έχει στηθεί και είναι παγκόσμια. Το διακύβευμα είναι πελώριο. Οι περισσότερες μάχες θα είναι ορατές, ενώ όλες θα είναι κρίσιμες.

Ήδη, ένα ιδιαίτερα περίπλοκο τμήμα του μεγάλου παιχνιδιού για την Ευρασία εκτυλίσσεται στην πλούσια Αφρική. Ξεχωρίζουν τρείς βασικές και αλληλένδετες εξελίξεις στην περιοχή:

1)     Η πολιτική ενηλικίωση της Αφρικανικής Ένωσης (African Union – AU) στις αρχές της δεκαετίας του 2000

2)     Η επιθετική πολιτική επενδύσεων της Κίνας στην Αφρική με απαρχές περί το 2000

3)     Η σύσταση της African Command (Africom), από το Αμερικανικό Πεντάγωνο το 2007

Το Πεκίνο συνειδητοποιεί απόλυτα ότι η Αγγλογαλλικοί βομβαρδισμοί της Λιβύης με την συμμετοχή και την ενίσχυση των ΗΠΑ, πέραν από τις μυριάδες των πολιτικών επιπλοκών που δημιούργησαν, είχαν σαν αποτέλεσμα και την διακινδύνευση των μεγάλων Κινεζικών επενδύσεων αξίας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να αναφέρουμε και τον εξαναγκασμό σε αποχώρηση (οργανωμένη και ήσυχη) περισσότερων από τριάντα πέντε χιλιάδων Κινέζων που εργάζονταν σε ολόκληρη την Λιβύη. Διακυβεύεται επίσης – ανάλογα με το αποτέλεσμα των επαναδιαπραγματεύσεων για την ενέργεια από μια πιθανή εύπλαστη φιλο-Δυτική Λιβυκή κυβέρνηση – και ένα σημαντικό ποσοστό των Κινεζικών εισαγωγών πετρελαίου που είναι της τάξεως του 3% των συνολικών εισαγωγών πετρελαίου της Κίνας για το 2010.

Αυτός είναι ο λόγος που η China Military, μια εφημερίδα που ανήκει στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (People Liberation Army – PLA), αλλά και αρκετοί κύκλοι του ακαδημαϊκού Κινεζικού περιβάλλοντος συζητούν πλέον ανοικτά για την προοπτική αλλαγής της Κινεζικής πολιτικής, την ανάγκη δηλαδή να εγκαταλειφθεί η πολιτική χαμηλού προφίλ του προέδρου Deng Xiaoping και να υιοθετηθεί ένα νέο δόγμα υποστήριξης των στρατηγικών Κινεζικών συμφερόντων ανά τον κόσμο, βασισμένο στην επέκταση και εξάπλωση των Κινεζικών ενόπλων δυνάμεων. (η αξία του Κινεζικού αμυντικού μηχανισμού ξεπερνά ήδη το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ).

Σταθμίστε τώρα μια τέτοια προοπτική, ρίχνοντας μια περισσότερο εξεταστική ματιά στην στρατηγική της Africom η οποία προβάλει πλέον ως η κρυμμένη μεν αλλά καταφανής σε όλους ατζέντα που περιλαμβάνει τις ενεργειακές επιδιώξεις της Δύσης στην περιοχή αλλά και μια πάγια προσπάθεια απομόνωσης της Κίνας από την Βόρεια Αφρική.

Μια πρόσφατη έκθεση με τίτλο «Η νέα στρατηγική ασφάλειας της Κίνας στην Αφρική» (China's New Security Strategy in Africa) στην ουσία προδίδει τους φόβους του Πενταγώνου μπροστά στην προοπτική αποστολής δυνάμεων από τον PLA όπου αυτό χρειάζεται, ώστε να προστατεύονται πλέον με αυτόν τον τρόπο τα Κινεζικά συμφέροντα. Δεν πρόκειται βέβαια αυτό να συμβεί στην Λιβύη. Δεν φαίνεται να συμβαίνει ούτε στο Σουδάν. Όμως οι πιθανότητες αλλάζουν όσο κατεβαίνουμε νοτιότερα.

Ανακατωσούρης είναι το όνομά μου

Στην πραγματικότητα το Πεντάγωνο ανακατεύεται στα Αφρικανικά ζητήματα για περισσότερο από μισό αιώνα. Σύμφωνα με μια μελέτη από το Αμερικανικό Congressional Research Service αυτό έχει συμβεί όχι λιγότερες από σαράντα έξι φορές πριν από τον παρόντα Λιβυκό εμφύλιο. Μεταξύ άλλων κατορθωμάτων, το Πεντάγωνο επένδυσε σε μια βάρβαρη μεγάλης κλίμακας εισβολή στη Σομαλία και υποστήριξε το διαβόητο καθεστώς, υπεύθυνο για γενοκτονίες και άλλα εγκλήματα στη Ρουάντα. Η κυβέρνηση του Bill Clinton κυριολεκτικά εξαπέλυσε την κόλαση στην Λιβερία, Γκαμπόν, Κονγκό και Σιέρα Λεόνε, βομβάρδισε το Σουδάν και έστειλε «συμβούλους» στην Αιθιοπία που υποστήριξαν την «πρωτοβουλία» του εκεί καθεστώτος για την αρπαγή ενός τμήματος της Σομαλίας (με την ευκαιρία να πούμε ότι η Σομαλία βρίσκεται σε πόλεμο για περισσότερο από 20 χρόνια). Η Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας (National Security Strategy - NSS) του 2002 που υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Bush είναι σαφής και κατηγορηματική: «Η Αφρική αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο εφτάψυχος και ατέλειωτος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» είναι απλώς μία πλευρά της τεράστιας Αμερικανικής μιλιταριστικής ατζέντας η οποία υποστηρίζει υποτακτικά καθεστώτα, στήνει στρατιωτικές βάσεις και εκπαιδεύει μισθοφόρους. Όλο αυτό, στην γλώσσα του Πενταγώνου, ονομάζεται «συνεταιριστική σύμπραξη». Η Africom έχει κάποιας μορφής «συνεργασία» μέσω αμοιβαίων συμφωνιών, με τις περισσότερες από τις πενήντα τρείς χώρες της Αφρικής χωρίς να αναφέρουμε διάφορα ασαφή και σκοτεινά πολυμερή σχήματα όπως το West African Standby Force ή το Africa Partnership Station. Αμερικανικές πολεμικές επιχειρήσεις διεξήχθησαν στο έδαφος σχεδόν κάθε αφρικανικού έθνους, εκτός από εκείνα που συνορεύουν με τη Μεσόγειο.

Οι εξαιρέσεις ήταν η Ακτή Ελεφαντοστού, το Σουδάν, η Ερυθραία και η Λιβύη. Η Ακτή Ελεφαντοστού είναι τώρα τελειωμένη υπόθεση (σ.τ.μ. ο αρθογράφος εννοεί την πρόσφατη επέμβαση του Γαλλικού στρατού και την βίαιη επιβολή του Ουατάρα ως προέδρου της χώρας). Το ίδιο ισχύει και για το νότιο Σουδάν. Η Λιβύη ίσως να είναι η επόμενη. Οι μόνες χώρες που έμειναν τώρα για να «ασχοληθεί» μαζί τους το Africom είναι Ερυθραία και η Ζιμπάμπουε. Η φήμη του Africom στην Αφρική δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί εξαιρετική - οι Τυνήσιες και Αιγυπτιακές ηγεσίες της μεγάλης αραβικής εξέγερσης του 2011 το έπιασαν στον ύπνο. Αυτοί οι «συνέταιροι» στο κάτω – κάτω είχαν επιφορτιστεί με σημαντικό ρόλο όσον αφορά την επιτήρηση της Νότιας Μεσογείου και της Ερυθράς Θάλασσας.

Η πλευρά της Λιβύης παρουσιάζει τώρα ενδιαφέρουσες δυνατότητες: ένας εύκολα απομακρυνόμενος δικτάτωρ, ένα εύπλαστο μετά-Καντάφι καθεστώς-μαριονέττα, μια ζωτικής σημασίας στρατιωτική βάση για το Africom, άφθονο καλής ποιότητας και φθηνό πετρέλαιο και η πιθανότητα οριστικής απώθησης της Κίνας από την Λιβύη. Έτσι λοιπόν, κατά την διάρκεια της θητείας της κυβέρνησης Ομπάμα, το Africom άρχισε τον πρώτο του Αφρικανικό πόλεμο. Ο διοικητής του Africom στρατηγός Carter Ham το έθεσε ως εξής: «Ολοκληρώσαμε, χωρίς καμία προετοιμασία η προειδοποίηση, μια δύσκολη επιχείρηση στην Λιβύη και … μεταβιβάσαμε αυτήν την επιχείρηση στο NATO».

Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο βήμα, η Africom θα μοιραστεί ότι πλεονέκτημα, υλικό ή προσωπικό έχει με το NATO. Στην πραγματικότητα Africom και NATO είναι ένα και το αυτό, ας μην ξεχνάμε ότι το Πεντάγωνο είναι μια πραγματική Λερναία Ύδρα. Από την πλευρά του το Πεκίνο βλέπει την Μεσόγειο να μετατρέπεται σε μια Νατοϊκή λίμνη (ο νέο-αποικισμός επανέρχεται κυρίως μέσω Γαλλίας και Αγγλίας), την Αφρική να στατιωτικοποιείται μέσω του Africom και τα Κινεζικά συμφέροντα να βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο.

Το δόλωμα του ChinAfrica

Μια από τις τελευταίες κρίσιμες φάσεις της παγκοσμιοποίησης - που μπορούμε ίσως να την ονομάσουμε «ChinAfrica» - ολοκληρώθηκε με τρόπο σχεδόν σιωπηλό και αόρατο, τουλάχιστον για τα δυτικά μάτια. Την τελευταία δεκαετία η Αφρική έγινε για την Κίνα η νέα Άγρια Δύση (Far West). Τα επικών μεγεθών πλήθη των Κινέζων εργατών και επιχειρηματιών που ανακάλυπταν μεγάλες άδειες, παρθένες εκτάσεις καθώς και άγρια συγκεχυμένα συναισθήματα που κυμαίνονταν σε όλο το εύρος από τον εξωτισμό έως την απόρριψη και από τον ρατσισμό έως την υπέρτατη περιπέτεια, μπορεί να εξάψουν την φαντασία οποιουδήποτε. Το Κινεζικό στοιχείο διαπέρασε το συλλογικό υποσυνείδητο της Αφρικής, έκανε τον Αφρικανό να ονειρευτεί ότι η Κίνα – η μεγάλη παγκόσμια δύναμη – θα μπορούσε να κάνει θαύματα μετατρέποντας τα όνειρα σε πραγματικότητα, κι αυτό, πολύ μακριά από τις δικές της ακτές.

Για την Αφρική, αυτό το «σύνδρομο της έλξης των αντιθέτων» αποτέλεσε μια μεγάλη ώθηση μετά την απο-αποικιοποίηση της δεκαετίας του 60 και το φρικτό ανακάτεμα που την ακολούθησε.

Η Κίνα έστρωσε δρόμους και νέες σιδηροτροχιές, έχτισε φράγματα σε Κονγκό, Σουδάν και Αιθιοπία, εγκατέστησε σε ολόκληρη σχεδόν την Αφρική οπτικές ίνες, άνοιξε σχολεία και ορφανοτροφεία και – λίγο πριν από την εξέγερση της πλατείας Tahrir – ήταν έτοιμη να συνδράμει την Αίγυπτο στην επανέναρξη του ειρηνικού της πυρηνικού προγράμματος (σ.τ.μ. ο αρθρογράφος εννοεί παραγωγή ενέργειας και ιατρικές εφαρμογές). Ο λευκός άνθρωπος στην Αφρική υπήρξε, κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αλαζόνας και ακατάδεχτος. Οι Κινέζοι όμως συμπεριφέρθηκαν με ταπεινοφροσύνη, με κουράγιο, όντας αποτελεσματικοί αλλά και ευγενείς. Έτσι η Κίνα έγινε γρήγορα όχι μόνο ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αφρικής, μπροστά από την Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και η κύρια πηγή ξένων επενδύσεων. Είναι εντυπωσιακό (σ.τ.μ. ή απογοητευτικό;) ότι το καλύτερο που μπόρεσε να κάνει η Δύση ώστε να ισορροπήσει ή να εξουδετερώσει αυτό τον γεωπολιτικό σεισμό ήταν απλώς να χρησιμοποιήσει – ακολουθώντας την πεπατημένη - τα στρατιωτικά μέσα.

Το Κινεζικό μοντέλο εξωτερικού εμπορίου, βοήθειας και επενδύσεων (χωρίς να αναφέρουμε το γιγαντιαίας κλίμακας Κινεζικό μοντέλο εσωτερικών επενδύσεων σε υποδομές, με βάση τον κρατικό δανεισμό) έκανε την Αφρική να ξεχάσει την Δύση καθώς ενισχύεται δραματικά η στρατηγική σημασία της για την παγκόσμια οικονομία.

Γιατί μια Αφρικανική κυβέρνηση να βασιστεί στις ιδεολογικά φορτισμένες «ρυθμίσεις» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας όταν η Κίνα δεν συνδέει πολιτικούς όρους με τις δραστηριότητές της και σέβεται απόλυτα την κυριαρχία των κρατών με τα οποία συνεργάζεται - πράγμα που για το Πεκίνο αποτελεί την πλέον σημαντική αρχή της διεθνούς νομιμότητας;

Επιπρόσθετα, η Κίνα, ιστορικά, δεν μεταφέρει καμιά «βαλίτσα» με αποικιοκρατικές συμπεριφορές στην Αφρική. Στην πραγματικότητα, μεγάλα τμήματα της Αφρικανικής Ηπείρου απέρριψαν το Δυτικό «λογότυπο» της θεραπείας του σοκ και αντ’ αυτού αγκάλιασαν την Κίνα.

Όπως ήταν επόμενο, οι Δυτικές ελίτ δεν είναι καθόλου ευχαριστημένες απ’ αυτό. Το Πεκίνο βλέπει πλέον καθαρά ότι στα ευρύτερα πλαίσια του μεγάλου παιχνιδιού της Ευρασίας το Πεντάγωνο αποφάσισε να εκκινήσει έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο με την Κίνα σε όλο το εύρος της Αφρικανικής Ηπείρου, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο βρώμικο τέχνασμα, από τις σκοτεινές «συμμαχίες» μέχρι το τεχνητό χάος.

Η Κινεζική ηγεσία στο Πεκίνο ψύχραιμα και σιωπηλά παρατηρεί την γενική κατάσταση (is silently observing the waters). Προς το παρόν η μετριοπαθής πολιτική του Μικρού Τιμονιέρη Deng υπερισχύει. Όμως, το Πεντάγωνο είναι καλύτερα να συμμορφωθεί πριν να είναι αργά.

Αυτό που πραγματικά μπορεί να προσφέρει η Κίνα στην Αφρική είναι να την βοηθήσει να καταλάβει την θέση που της αξίζει και της αντιστοιχεί στο παγκόσμιο στερέωμα και μάλιστα στο άμεσο μέλλον.

Στα μάτια των ίδιων των Αφρικανών, αυτή η προοπτική είναι πολύ ισχυρότερη από κάθε πύραυλο Tomahawk.

Ο Pepe Escobar ( pepeasia@yahoo.com ) είναι περιοδεύων ανταποκριτής για το Asia Times (www.atimes.com ). Το τελευταίο του βιβλίο είναι το “Obama Does Globalistan” – Nimble Books, 2009)

.

Τιγκάραμε στις επαναστάσεις βρε παιδιά … έλεος !

( το ξανθό παιδάκι με το άψογο βάψιμο από την πρόσφατη 'επανάσταση' στην Συρία ... )

Κατά την άποψή μου όλες οι «επαναστάσεις» εκτός ίσως από της Υεμένης και του Μπαχρέιν είναι υποκινούμενες και χρηματοδοτούμενες από την Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ. Μια ένδειξη γι αυτό είναι ότι στα δυτικοτραφή καθεστώτα της Ιορδανίας και της Σ. Αραβίας που αποτελούν και τα δύο τις πλέον στυγνές και σκοταδιστικές μορφές δικτατοριών, κυριολεκτικά δεν άνοιξε μύτη.

Μάλλον αυτό που λέμε Δύση (δηλ. τα 850 εκατομμύρια ανθρώπων από ΗΠΑ, Καναδά, ΕΕ, Ην. Βασίλειο και Αυστραλία) επεκτείνει την σφαίρα επιρροής του προσαρμόζοντας τις μορφές επικυριαρχίας στις νέες συνθήκες. Πρόκειται δηλαδή για γεωπολιτικό παιχνίδι μεγάλης κλίμακας.

Οι εξεγέρσεις με το facebook και το twitter της NSA και της CIA δεν με πείθουν.

Κάποιοι μας δουλεύουν (ή νομίζουν) … ψιλό γαζί. Η Δύση επεκτείνεται γεωπολιτικά στην Αφρική και ταυτόχρονα οι δυτικές ελίτ μαζεύουν το χρήμα από τον κοσμάκι (και καλά λόγω δημοσίου χρέους και άλλα παραμύθια της Χαλιμάς) καταστρέφοντας παντού την μεσαία τάξη.

Ωραίο στήσιμο για τρίτο πόλεμο δεν νομίζετε;

.

Εκτός από την "επανάσταση" στην Συρία υπάρχει και η Παλαιστίνη ...

η εικόνα της sibilla

Ο Τερματισμός της διαμάχης μεταξύ των δύο μεγάλων Παλαιστινιακών οργανώσεων Χαμας και Φαταχ αποτελεί ίσως την σημαντικότερη είδηση των ημερών. Οι ηγέτες των οργανώσεων συμφώνησαν στην δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας με στόχο την σύντομη προκήρυξη εκλογών. Οι συσχετισμοί στην περιοχή ταράζονται και το αιμοσταγές Ισραηλινό ψευδοκράτος ωρύεται.

.

Εκτός από την "επανάσταση" στην Λιβύη υπάρχει και η Παλαιστίνη ...

Αποχώρησαν τα ΜΑΤ από την Κερατέα;

Η αποχώρηση των ΜΑΤ από την Κερατέα, είναι βέβαια μια ευχάριστη είδηση αφού έστω και αργά φαίνεται να υπερισχύει στα μυαλά των ασφαλιτών και των αξιοθρήνητων φυσικών και πολιτικών προϊσταμένων τους η κοινή λογική. Διαβάζω ότι στην πανηγυρική συνάντηση με τον υπουργό «προστασίας» όπου ελήφθη η παραπάνω απόφαση, συμμετείχε ο Δήμαρχος της περιοχής αλλά και ο κος μητροπολίτης Λαυρεωτικής. Πρόκειται για τον γνωστό κύριο Νίκο Χατζηνικολάου, ο οποίος εκ NASA ορμώμενος, έχει να επιδείξει, λόγω και της επιστημονικής του παιδείας, θεάρεστο έργο όπως για παράδειγμα η εκ Ρωσίας εισαγωγή του λειψάνου κάποιου «αγίου» ονόματι Ιωσήφ Σαρώφ. Έτσι φαίνεται ότι τον έμαθαν στην NASA να προάγει την ζωή και το πνεύμα του «ποιμνίου» του … ας είναι όμως.

Και καλά, την συμμετοχή του δημάρχου ως εκπροσώπου των πολιτών την αντιλαμβάνομαι ως προφανή. Την συμμετοχή όμως του παππά σε συζήτηση που αφορά θέματα της πολιτείας δεν την αντιλαμβάνομαι ούτε ως προφανή ούτε ως δικαιολογημένη. Τα φαινόμενα σήψης που παρατηρούνται σε πολλαπλά επίπεδα σήμερα, επιβεβαιώνονται συχνά από πράγματα μικρά που λειτουργούν όμως στο συμβολικό επίπεδο φθείροντας ακόμη περισσότερο την κοινωνία.

Είναι πλέον αποπνικτικός ο υπερσυντηρητισμός και εμετικές οι θεοκρατικές τάσεις που υποβόσκουν είτε με συμμετοχή του εκκλησιαστικού αριβισμού (φαίνεται ότι ο ιερεύς της NASAς προαλείφεται για επόμενος πατριάρχης) εκεί που δεν τον σπέρνουν, είτε με την διατήρηση παρωχημένων μαθημάτων ακόμη και στο λύκειο, αφού έτσι το θέλει ο «κλήρος», είτε και με την συνεχή υποχώρηση και ανοχή της κοινωνίας σε προκλητικές επεμβάσεις, παρανομίες και αυθαιρεσίες του εσμού των μαυροφορεμένων πρακτόρων του φαταουλισμού. Θυμίζω, έτσι στα γρήγορα και εκ του προχείρου, τις κατηγορηματικές θέσεις των μαυροφορεμένων για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, το πρόσφατο πολιτικό μανιφέστο τους «προς τον λαό» κλπ κλπ.

Το γραφείο του υπουργού θα έπρεπε να γεμίσει με ανθρώπους της Δημοτικής Αρχής και εκπροσώπους των κατοίκων και όχι να εμφανίσει μια εικόνα απόμακρης και αλαζονικής «δημογεροντίας» συζητώντας με τον «Δήμαρχο και τον Μητροπολίτη», όπως θα έκανε ο Μαυροκορδάτος, ο Μεταξάς και ο Παπαδόπουλος.

Τα χρόνια ρέουν και η ιστορία προχωρά, κάποιοι όμως αντιδρούν λυσσασμένα κρατώντας αυτήν την χώρα με νύχια και με δόντια στην αυλή του αναχρονισμού και της καθυστέρησης. Εκτός από την αηδία μου για την συμπεριφορά του «υπουργού» και τον αριβισμό του αδίστακτου γενειοφόρου αστροναύτη, αισθάνομαι και ντροπή. Βαθιά ντροπή. Ντρέπομαι για την χώρα και την ποιότητα της δημοκρατίας που παραδίδουμε στους νεότερους.

.

Καπιταλισμός και Κίνα (ή Μαρξισμός και Πραγματικότητα)

Μέσα στις πάνω από 830 αναρτήσεις αυτού του ιστολόγιου υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές στην Κίνα. Πολλά κείμενα με πολλές εκτιμήσεις, παραπομπές, διαγράμματα και αριθμητικά δεδομένα. Μου είναι όμως αδύνατον να μην υποκύψω στον πειρασμό να γράψω πάλι λίγα λόγια εκφράζοντας μαζί και μια τεράστια απορία που απευθύνεται στους οικονομικούς και πολιτικούς αναλυτές εντός και εκτός των τειχών, που έχουν αναλώσει μεγατόνους μελάνης γράφοντας αναλύσεις για την παρούσα κρίση που διέρχεται η Δύση. Την απορία αυτή θα την εκφράσω στο τέλος, οπότε παρακαλώ να κάνετε υπομονή.

Οικονομία

Επανερχόμενος λοιπόν στο θέμα «Κίνα» ήθελα, χωρίς αυτή την φορά να σας κουράσω με παραπομπές και νούμερα αφού πολύ εύκολα μπορείτε να τα βρείτε και μόνοι σας, να πω πως απ΄ ότι φαίνεται, η ταχύτητα ανάπτυξης της Κινεζικής οικονομίας, που παραμένει και για το 2010 στο άπιαστο 10%, είναι η πλέον απλή και τελεσίδικη απόδειξη ότι τα τερτίπια των νέο-φιλελε ένθεν κα κείθεν του Ατλαντικού, δεν επιδρούν παρά μόνον στα ταλαίπωρα 700 με 750 εκατομμύρια των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε με τον γενικό όρο «Δύση» και περιλαμβάνει κυρίως τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την ΕΕ, τον Καναδά και την Αυστραλία. Αποδεικνύεται ότι η Κινεζική οικονομία, μαζί με αυτή της Ρωσίας, της Ινδίας και ένα μεγάλο μέρος των οικονομιών της Ινδονησίας ανέπτυξαν πλέον πλήρη ανεξαρτησία τόσο από την μιλιταριστική οικονομία των ΗΠΑ όσο και από την γραφειοκρατική οικονομία της ΕΕ. Δεν μιλώ για το Ηνωμένο Βασίλειο διότι η οικονομία του όχι μόνο καρκινοβατεί αλλά βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος της καταστροφής. Για του λόγου το αληθές σας προτρέπω να ψάξετε λίγο τις αναφορές και τις οικονομικές προβολές εγκρίτων δυτικών εντύπων και think tank που όλοι συμφωνούν στην προοπτική υπερσκελισμού της οικονομίας των ΗΠΑ από τους Κινέζους μέσα στα επόμενα 5 έως 15 χρόνια. Πρόσφατα ο Economist δημοσίευσε εμπεριστατωμένη προβολή όπου υποστηρίζει ότι η Κινεζική οικονομία θα είναι μεγαλύτερη αυτής των ΗΠΑ έως το 2019, ενώ η  Deutsche Bank αναφέρεται επίσης σε χρονικό βάθος δεκαετίας από σήμερα.

Επειδή όμως σήμερα αισθάνομαι γαλαντόμος, θα βάλω όχι δεκαπέντε αλλά είκοσι χρόνια περιθώριο στην οικονομία των ΗΠΑ να μπει οριστικά στο περιθώριο. Με την λέξη περιθώριο υπονοώ την δεύτερη θέση μετά την Κίνα ίσως όμως και μια ακόμη λιγότερο λαμπερή θέση μετά την Κίνα και την ΕΕ. Μια οικονομία δηλαδή παρόμοια στο μέγεθος με την Ιαπωνική και υπό τον άμεσο και έντονο ανταγωνισμό ενός άλλου υπερ-ταχέως αναδυόμενου γίγαντα: της Ινδίας. Ήδη στο επίπεδο των εξαγωγών και της βιομηχανικής παραγωγής φαντάζομαι να αντιλαμβάνεστε ότι οι Κινέζοι υπερέχουν τόσο ώστε απλώς, δεν υπάρχει σύγκριση. Αναφέρω λίγα μόνο επί πλέον στοιχεία, όπως την ύπαρξη στο Κινεζικό έδαφος άνω του 35% των παγκόσμιων αποθεμάτων σπανίων γαιών, την πρωτοπορία τους στην ανάπτυξη υπεραγώγιμων υλικών, την άφθαστη τεχνολογία μεταφορών (μαγνητικά τραίνα) καθώς και την απίστευτη πρόοδό τους σε τεχνολογίες ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, χωρίς βέβαια ο κατάλογος να κλείνει εδώ.

Θέλω επίσης να σημειώσω ότι κατά την άποψή μου η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην Κινέζικη οικονομία και στις οικονομίες της Δύσης είναι διπλή: (α) το χρήμα στην Κίνα το τυπώνουν Δημόσιες και ελεγχόμενες από την πολιτεία τράπεζες, ενώ στην Δύση το χρήμα τυπώνεται κατά κύριο λόγο από ιδιωτικές δηλαδή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – ECB στην ΕΕ και το λεγόμενο Federal Reserve System – FED στις ΗΠΑ, αμφότερα ξεκάθαρα ιδιωτικοί μηχανισμοί (β) οι πυλώνες στην οικονομική πολιτική της Κίνας είναι οι Εξαγωγές, οι Υποδομές (σχολεία, γέφυρες, κτήρια, τραίνα κλπ κλπ) και οι εσωτερικές επενδύσεις στην Βιομηχανοποίηση, ενώ ο πυλώνας της Δυτικής Οικονομίας είναι η κατανάλωση.

Πολιτική

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Κίνα ως πρωτοπόρα πολιτική και οικονομική δύναμη στα πλαίσια της ομάδας κρατών BRICS (Brazil, Russia, India, China, South Africa), δεν χάνει ευκαιρία να ταρακουνά κάθε τόσο το δολάριο όχι μόνο διότι ως η μέγιστη εξαγωγική δύναμη του κόσμου μπορεί να το κάνει, αλλά και διότι διαθέτει συναλλαγματικά αποθέματα άνω των τριών τρις δολαρίων. Στα πλαίσια αυτά δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε την επίσης ηγετική συμμετοχή της Κίνας στη παρέα των κρατών της λεγόμενης «Ομάδας της Σαγκάης» (Shanghai Cooperation Organisation, SCO) στην οποία συμμετέχουν οι χώρες Καζακστάν, Κίνα, Κιργιστάν, Ρωσία, Τατζικιστάν, και Ουζμπεκιστάν, ακολουθούν οι χώρες Ινδία, Ιράν (Περσία), Πακιστάν και Μογγολία με τον κύκλο να κλείνει με Λευκορωσία και Σρι Λάνκα καθώς και με την συμμετοχή του Αφγανιστάν μέσω του προέδρου του Καρζάι η οποία αποτέλεσε όχι απλώς δυσάρεστη έκπληξη αλλά σκοτεινό εφιάλτη για τις ΗΠΑ αφού στην ουσία αποτελεί ταφόπλακα για τα συμφέροντά τους στην περιοχή.

Επιστήμη – Τεχνολογία

Οι περισσότεροι αναλυτές περίμεναν ότι ο ανταγωνισμός Κίνας – ΗΠΑ στο επίπεδο της βασικής και εφαρμοσμένης έρευνας καθώς και στο επίπεδο του πλήθους των επιστημονικών δημοσιεύσεων θα έληγε υπέρ της Κίνας μετά το 2030. Φανταστείτε λοιπόν τη έκπληξή τους όταν είδαν ότι με βάση τα τελευταία δεδομένα υποσκελισμός των ΗΠΑ από πλευράς επιστημονικών δημοσιεύσεων υπολογίζεται να συμβεί αρκετά πριν από το 2020. Ήδη υπάρχουν δεκάδες εκθέσεις και χιλιάδες άρθρα στα Αμερικανικά μέσα που εμφανίζουν στοιχεία και κρούουν το κώδωνα του κινδύνου της οριστικής μετανάστευσης προς τα ανατολικότερα τόσο της καινοτομίας όσο της επιστημονικής πρωτοκαθεδρίας. Οι στρατηγικοί τομείς στους οποίους το Κινεζικό κράτος επέλεξε και στους οποίους επενδύει ιλιγγιώδη ποσά είναι οι παρακάτω:

Εναλλακτικά αυτοκίνητα

Βιοτεχνολογία

Τεχνολογίες φιλικές προς το περιβάλλον (τραίνα υψηλής ταχύτητας κλπ)

Εναλλακτικές μορφές ενέργειας

Συνέχιση της εκβιομηχάνισης με έμφαση στην υψηλή τεχνολογία

Νέα Υλικά (υπεραγωγοί, nano tubes, πλέγματα γραφίτη κλπ)

Τεχνολογία Πληροφορικής νέας γενιάς

Όλα αυτά γίνονται παράλληλα με την ραγδαία ανάπτυξη του δικτύου των πυρηνικών σταθμών παραγωγής ενέργειας η οποία, παρά το τραγικό ατύχημα στην Ιαπωνία, δεν νομίζω ότι θα επιβραδυνθεί αισθητά. Την άποψη αυτή την στηρίζω αφ’ ενός στο γεγονός ότι έχει ήδη αναπτυχθεί σοβαρή εσωτερική τεχνογνωσία (μπορούν πλέον να στήσουν εργοστάσια με «ίδιες δυνάμεις») στα πυρηνικά και αφ’ ετέρου στο ότι η Κινεζική πολιτική ηγεσία δείχνει να έχει αντιληφθεί πόσο νευραλγικό για την ανάπτυξη και την σταθεροποίηση της υπερδύναμης είναι το ενεργειακό ζήτημα και η κατά το δυνατόν ενεργειακή αυτονόμηση της χώρας.

Άμυνα

Υποσχέθηκα να μην βάλω αριθμούς και διαγράμματα σ’ αυτό το κείμενο, οπότε απλώς αναφέρω ότι οι Κινεζικές ένοπλες δυνάμεις αντλούν τεχνογνωσία και πρωτοποριακή τεχνολογία από τα εκεί Πανεπιστήμια κυριολεκτικά «όπως το σφουγγάρι». Η χώρα εμφανίζει (στα φανερά) μια ετήσια αμυντική επένδυση που βρίσκεται λίγο πάνω από το μισό της αντίστοιχης των ΗΠΑ. Αν σκεφτείτε την διαφορά στην παραγωγικότητα και στο κόστος υλικών / εργασίας μεταξύ των δύο χωρών, καθώς και το γεγονός ότι η Κίνα δεν σκορπά ηλιθιωδώς δισεκατομμύρια γουάν για συντήρηση απέλπιδων πολέμων ανά τον κόσμο, τότε βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το είδος και την ταχύτητα μεταβολής στην ισορροπία των εξοπλισμών, δεν νομίζετε ; Τα πρώτα Κινεζικά αεροπλανοφόρα έχουν ήδη κατασκευαστεί και – πιστέψτε με – είναι πραγματικά τρομακτικά στην μορφή και στις δυνατότητες. Από κοντά ακολουθούν υποβρύχια με φουτουριστικά χαρακτηριστικά και μαχητικά αεριωθούμενα με τεχνολογία ηλεκτρονικού καμουφλάζ. Το Κινεζικό GPS είναι έτοιμο (προς το παρόν μόνο για την Κίνα αλλά πολύ σύντομα για όλο τον κόσμο) και οι πύραυλοί τους μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές πρακτικά οπουδήποτε.

Η απορία

Με τα παραπάνω, ακροθιγώς και προφανώς όχι πλήρως, προσπάθησα να δώσω μια εικόνα της δυναμικής των Κινέζων σε βασικούς τομείς όπως η οικονομία, η πολιτική, η επιστήμη και η άμυνα. Όμως ακόμη και από αυτά τα λίγα και περιληπτικά φαίνεται ότι η Δύση πιέζεται σε όλα τα επίπεδα από την ανάδυση του νέου οικονομικού κέντρου, διότι εκτός από την οικονομία και την πολιτική υπάρχει και ο πολιτισμός, η ιστορία και η κουλτούρα. Έχουμε εδώ να κάνουμε με μια πολιτιστικά ενιαία υπερδύναμη που έλκει την καταγωγή της από πολύ μακριά.

Γιατί λοιπόν όλοι, σχεδόν ανεξαίρετα, οι εντός και εκτός χώρας πολιτικοί και οικονομικοί εγκέφαλοι, επιδεικνύουν μια απίστευτη εμμονή να ερμηνεύουν την κρίση που διερχόμαστε με όρους που αρχίζουν από τις τιμές ακινήτων και τα δομημένα ομόλογα για να καταλήξουν στην ανάλυση της καπιταλιστικής εξέλιξης και των συστημικών αδυναμιών; Γιατί παραβλέπουν την τεράστια επίδραση που δέχεται το παγκόσμιο σύστημα από την ανάδυση της Κίνας, που εκτός των άλλων, λειτουργεί και ως ένας γιγάντιος μοχλός ανακατανομής ισχύος, πόρων και εισοδημάτων μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων αυτού του πλανήτη; Αυτή είναι η απορία μου. Μπορεί μήπως να την λύσει κάποιος ;

.

Μα τι; Μα πως; Ψεύτης λοιπόν ο «πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ.» ; upd

[ μετά από νέα πληροφόρηση που είχα, φαίνεται ότι ο "πρόεδρος" δεν εννοούσε τα πλοία με μετανάστες αλλά τα Τουρκικά. Εκτός λοιπόν από μεταναστο-φάγος, αφού θα διώξει 1,7 εκατομ. μετανάστες όταν θα γίνει πρωθυπουργός, είναι και Τουρκοφάγος. Και μη χειρότερα ... ]


Όταν η ελαφρότητα γίνεται αβάσταχτη

Όταν το γελοίο αγγίζει το τραγικό

Όταν το μίσος κυκλοφορεί ανάμεσά μας

Όταν οι αλλοπαρμένοι κάνουν πολιτική

Όταν η αξιοπρέπεια καταρρακώνεται

Όταν το ψέμα είναι η Δευτέρα αλλά και η Πρώτη φύση

Όταν ο οπαδισμός και η συνοδοιπορία δεν συγχωρείται πλέον

Είδηση (1):

Μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο στη Λάρισα τις 02.04.2011 Ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. δήλωσε πως « όποιο πλοίο με παράνομους μετανάστες διέρχεται από τα ελληνικά ύδατα θα βυθίζεται ! » και πάνω στο εθνικιστικό του παραλήρημα είπε « αν έρθω στα πράγματα, μέσα στον πρώτο χρόνο, θα φροντίσω να φύγουν από την Ελλάδα 1,7 εκατομμύρια αλλοδαποί ! » (πηγή εδώ και video εδώ , δείτε μετά το 1:20)

Είδηση (2):

Δημοσιεύματα -κυρίως στον ηλεκτρονικό Τύπο- σύμφωνα με τα οποία προανήγγειλε πως όταν έρθει ο ΛΑ.Ο.Σ. στην εξουσία, θα βυθίζονται πλοία με λαθρομετανάστες που θα μπαίνουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα, διέψευσε σήμερα ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. (πηγή εδώ)

Αυτά λοιπόν με τον «πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ».

Εγώ άλλο σχόλιο δεν έχω …

.

Όχι στο μνημόνιο όχι στην αναδιάρθρωση λέει η ΝΔ

[ … και μόνο η κουβέντα για αναδιάρθρωση είναι επιβλαβής, υπογράμμισε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς, εκφράζοντας την εκτίμηση ότι είναι λάθος ακόμη και να συζητάμε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο … ]

Καταλάβατε;

Αυτοί, όταν και αν θα έρθουν στην κυβέρνηση, αφού καταστρέψουν ό,τι τυχόν θα έχει απομείνει, θα πουλήσουν ακόμη και το όνομα της χώρας. Πρόκειται για αδίστακτους και αμετανόητους. Αν μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από τους πασόκους, πράγμα δύσκολο έως απίθανο, θα έλεγα ότι οι ΝΔίτες είναι χειρότεροι.

Η θέση «όχι στο μνημόνιο όχι στην αναδιάρθρωση» εκτός από λογικά αδύνατη και πολιτικά μυωπική είναι και βαθιά υποκριτική. Όλοι γνωρίζουν ποιο είναι το συμφέρον της χώρας αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα. Άλλοι διότι προστατεύουν τα συμφέροντα των έσω και έξω ελίτ, άρα και τους εαυτούς τους, και άλλοι διότι είναι ηθικά και πολιτικά ανύπαρκτοι.

.

Αυτόφωρο για μη έγκαιρη καταβολή του δώρου του Πάσχα

Πίστευα, και πιστεύω ακόμα, ότι όσοι διατηρούμε blog καλό θα ήταν, στο μέτρο πάντοτε του δυνατού, να μην το χρησιμοποιούμε ως πλατφόρμα εκτόξευσης προϊόντων προσωπικής αγανάκτησης ή ως μέσο εκτόνωσης. Διάβασα όμως την παρακάτω είδηση :

[ ενεργοποίηση της διαδικασίας του αυτοφώρου για τους εργοδότες που δεν θα καταβάλουν έγκαιρα το δώρο του Πάσχα, προβλέπει επείγουσα εγκύκλιος του ειδικού γραμματέα του ΣΕΠΕ, Μιχάλη Χάλαρη προς τις Περιφερειακές Διευθύνσεις Κοινωνικής Επιθεώρησης (sic) ]

η οποία θα με κάνει να παραβώ αυτόν τον κανόνα, αφού φαίνεται ότι και ο περιπτεράς της γειτονιάς μας θα μπορούσε να διοικήσει την χώρα καλύτερα από ότι οι ολίγιστοι υπουργαράδες και οι αγράμματοι γραμματείς μας που, βυθισμένοι μέσα στην απύθμενη βλακεία τους, νομίζουν ότι με τον χωροφύλακα και το αυτόφωρο όλα λύνονται. Παραβιάζω λοιπόν, και να με συμπαθάτε, τον κανόνα φωνάζοντας:

ε, άει στο διάολο βρε άχρηστοι … άει στο διάολο !

.

Απάντηση στον Νιόνιο

του Μάνου Στεφανίδη από το Ποντίκι

«Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια»

Λαϊκισμός λαϊκοέντεχνος

Ο Διονύσης Σαββόπουλος σε συνέντευξή του στο «Ποντίκι» (10/3) δηλώνει εμφαντικά: «Τιμώ τον Πάγκαλο, αλλά δεν τα φάγαμε μαζί». Για να τιμά τον κ. αντιπρόεδρο, προφανώς έχει τον λόγο του, ως προς το δεύτερο όμως σκέλος της δήλωσής του υπάρχουν συγκεκριμένες ενστάσεις:

Αγαπητέ Νιόνιο,

Δυστυχώς μαζί τα φάγατε. Αυτοί ως εξουσία που συναλλάσσεται και εξαγοράζει, εσύ ως ευφυέστατος πλην θεσμικός καλλιτέχνης που παρέσχες αφειδώς στο σύστημα το άλλοθι που είχε ανάγκη. Επειδή έχει περάσει θλιβερά πολύς καιρός από το «Βρώμικο Ψωμί», την ελεγεία του Κοεμτζή ή τον «Πολιτευτάκια». Αλλά ακόμη και από την εποχή που χλεύαζες τον τύπο εκείνο με την πιτυρίδα, το μούσι και το τσαντάκι, τον ενημερωμένο από τον Κακαουνάκη ή τους κωλοέλληνες που λίγο ρατσιστικά αμαύρωναν την αρχαιοελληνική (σου) καθαρότητα. Έπειτα ήρθαν τα μητσοτάκ, οι κολεγιές με την κυρία Μαρίκα, οι κρατικές, εθνικοπατριωτικές συναυλίες με τον υπουργό Βαρβιτσιώτη – είχες, βλέπεις, και τον γιο σου φαντάρο – αλλά και οι απίστευτα χαριτωμένες μεν, παπαροειδείς δε κοινότητες των Ελλήνων που με ορθοδοξίες και άλλες κοινοτοπίες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες κ.λπ. Μετά ήρθε ο Μυλοπόταμος και οι Φιλιππινέζες συν τα πατριαρχεία.

Εν ολίγοις, ως main stream καλλιτέχνης κατάφερες, νόμισες, να έχεις και τον σκύλο και τη πίτα ακέραιους. Είναι έτσι όμως; Τι σχέση έχει ο Νιόνιος του «Κύτταρου» και του «Ροντέο» με το Μέγαρο και το Παλλάς; Μονάχα το αναλλοίωτο στυλ ενός ταλέντου που ξέρει οβιδιακά να μεταλλάσσεται για να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα. Να γιατί τα φάγατε μαζί. Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι αρπαχτές ή ποινικά κολάσιμες πράξεις. Υποστηρίζω ευθέως ότι κι εσύ υπήρξες από νωρίς τμήμα της συγκάλυψης. Της αποσιώπησης και της κυρίαρχης συναίνεσης οι οποίες καταδίκασαν αυτόν τον τόπο στη νιρβάνα της άγνοιας και στο σκοτάδι τού «έχει ο Θεός». Σ’ εκείνο τον γιαλαντζί εκσυγχρονισμό, δηλαδή, όπου όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, αρκεί να μη θιγεί το star system και τα κυρίαρχα ιδεολογικά στερεότυπα. Αυτόν τον φασιστοειδή, πολυσυλλεκτικό λαϊκισμό, τέλος, που εξίσωσε την ποιότητα ζωής με τη χυδαία κατανάλωση και την τέχνη με τη φαντασμαγορία ή την άνευ όρων διασκέδαση. Αυτόν πληρώνουμε τώρα. Και ως προς αυτό φταίμε όλοι. Αφού οι κεφαλές του τόπου κοιτούσαν απλώς την καριέρα τους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Όσων έγκαιρα προέβλεψαν την κρίση αποκαλύπτοντας και κριτικάροντας τους μηχανισμούς που την προκαλούσαν. Και γι’ αυτό υπέστησαν περιθωριοποιήσεις, αποκλεισμούς κ.λπ. Μπορείς να το φανταστείς εσύ, ο αγαπημένος των ΜΜΕ, με το κάπως αφ’ υψηλού υφάκι;

Διανοητές ή δημιουργοί, όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης ή ο προφητικός Βλάσης Κανιάρης του «Ελλάδα αλίμονο» από το 1980, ήσαν διά βίου αποσιωπημένοι από τα κυρίαρχα έντυπα και κάποια τσογλάνια της δημοσιογραφίας. Η λίστα, λ.χ., των κομμένων από τον ΔΟΛ υπήρξε περιώνυμη. Αντίθετα, οι εύκολες γραφίδες ή οι καλλιτέχνες - διακοσμητές, όλοι δηλαδή οι σημαιοφόροι μιας συγκίνησης σε τιμή ευκαιρίας, πρωταγωνιστούσαν. Αστειάκια, εξυπναδούλες, δηθενιές, κασσανδρισμοί εκ του ασφαλούς και στον ρόλο του Χορν ο Φασουλής. Επίσης, άλλοι «διεθνείς» μας συγγραφείς ή δαφνοστεφανωμένοι ποιητές της αριστεράς έπαιρναν αιωνόβιες εκπομπές στη τηλεόραση – για να ταυτίζεται στο διηνεκές η κουλτούρα με τη νύστα –, χρυσοφόρες θέσεις στο κράτος του ωραίου και παράλληλα έναν φωτοστέφανο που τους θεοποιούσε εν ζωή με το αζημίωτο. Να γιατί σταμάτησε να γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης, αν θυμάσαι, να γιατί αναχώρησαν αυτοβούλως ο Χειμωνάς κι ο Λάγιος, να γιατί μαράζωσαν εκτός κρατικών επιχορηγήσεων ο Νίκος Νικολαΐδης ή ο Άρης Ρέτσος ενώ αντίθετα ο Δημήτρης Λιγνάδης ή ο Κραουνάκης γελοιοποιούν την Επίδαυρο και δεν κουνιέται φύλλο!

Μεγάλε τραγικέ, της τέχνης, ρετιρέ

ευάερο, ευήλιο, διαμπερέ! (sic).

Τι πνεύμα! Τι δράμα, λοιπόν, η σιωπή των αμνών - διανοούμενων! Ο άλλος πικρόχολος Σαλονικιός φίλος σου Χριστιανόπουλος το είπε καλά: «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος, όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα!». Εκεί φτάσαμε. Όλοι με όλα. Και με τον Κωστάκη και με τον Γιωργάκη. Και με τους «ομιχλιστές» και με τα κατά παραγγελίαν βραβεία ή το κρατικό χρήμα. Και κυρίως με έναν νεποτισμό που συνεχίζεται, αδιαμφισβήτητος, κι ένα υπουργείο Πολιτισμού γεμάτο ανέμπνευστους κλειδοκράτορες που απλώς μοιράζουν πολιτιστικό χρήμα. Κανείς δεν αντιστέκεται; Αντιστεκόταν το «Αντί», γι’ αυτό είχαμε καταντήσει γραφικοί οι συντάκτες του. Αντιστέκονται ακόμη κάποιοι δημοσιογράφοι που είναι εργαζόμενοι, αλλά όχι υπάλληλοι του αφεντικού τους. Ούτε, πολύ χειρότερα, συνέταιροι. Όπως ο Στάθης ή ο Κ. Αγγελόπουλος ή ο πρόωρα αποσυρμένος – από αηδία – Βασίλης Καββαθάς. Καταλαβαίνεις βέβαια γιατί μου λείπει ο Μάνος Χατζιδάκις και ο ποιητικός - διαβρωτικός λόγος του. Η οξύτατη παρέμβασή του στα κοινά, που ήταν αριστοκρατική, άλλα ποτέ αφ’ υψηλού. Τελικά όλοι όσοι αντιστέκονται είναι αριστοκράτες. Σαν τον Δήμο Θέο ή τον Κωστή Παπαγιώργη ή τον Δημήτρη Αληθεινό ή τον Νίκο Μπάικα ή τον συνθέτη Χάρη Βρόντο (απολυμένο πλέον από το Γ’ Πρόγραμμα)!

Έτσι λοιπόν σήμερα η αποστροφή σου για τους κωλοέλληνες, επειδή είναι αφ’ υψηλού αλλά δεν αγγίζει την ουσία της νόσου, μου θυμίζει τη σιδερωμένη έκφραση της Όλγας Τρέμη. Και δεν τσιμπάω. Όχι άλλη, μεταλλαγμένη ΚΝΕ πια στον δημόσιο βίο. Νιόνιο, υπήρξες ο πιο προικισμένος της γενιάς σου και έχεις γράψει συνταρακτικά πράγματα. Αλίμονο, σήμερα η μουσική σου προκαλεί συγκίνηση ή και νοσταλγία. Σίγουρα πάντως αμηχανία. Σου θυμίζω την Καλομοίρα στο Ηρώδειο του Μητρόπουλου και της Wiener Philarmoniker. Και ποτέ πια σοκ. Και αυτό είναι άδικο. Πρωτίστως για σένα…

ΥΓ. 1

Τρώγαμε στο ουζερί του καπετάν Μιχάλη, στη Φειδίου, ο Γουδέλης, ο Καββαθάς και ο Βεριόπουλος όταν μας αιφνιδίασε μια εξαιρετική πλανόδια μπάντα. Ρουμάνοι και Αλβανοί αδελφωμένοι. Τι ρούμπες, τι σουίνγκ, τι αυτοσχεδιασμοί! Τι ηρωικό πράγμα τελικά η καθημερινότητα! Μαγεία. Αυτούς πρέπει να τους επιχορηγεί το ΥΠΠΟ, πέταξε ο Βασίλης και γελάσαμε. Τώρα όμως που το καλοσκέφτομαι, δεν είναι αστείο. Οι μπάντες αυτές διατηρούν ακόμη εκείνο τον αυτοσχεδιαστικό τρόπο της χαράς που τόσο λείπει στα μαραζωμένα μας στέκια. Θυμάσαι, Νιόνιο;

Κι επίσης επειδή ισορροπούν ρωμαλέα πάνω στην τεντωμένη κλωστή της τέχνης και της επιβίωσης.

ΥΓ. 2

Τελικά και από το υπόγειο φαίνεται η θάλασσα. Ευτυχώς. Μόνο που πέρασε πολύς καιρός χωρίς να γίνει το θαύμα σε αυτόν τον τόπο. Τι κι αν κατεβαίνει ο Άγγελος; Βρίσκει στέρφα τη λίμνη.

ΥΓ. 3

Όταν έμπαινε ο Δούρειος Ίππος, οι Τρώες έβλεπαν μπάλα στην τηλεόραση. Όπως και τώρα...

.