Πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο.

Διαβάζω αυτήν την περίοδο. Διαβάζω πολύ, όχι μόνο βιβλία αλλά και άρθρα και ειδήσεις και blogs και ότι μου πέσει στην αντίληψή μου. Πέρα όμως από την ιδιαίτερα ευχάριστη ανάπαυλα από τα καθημερινά που σίγουρα μπορεί να προσφέρει ένα βιβλίο, το μυαλό δεν παύει να γυρίζει σ’ αυτά ξανά και ξανά πολλές φορές μέσα στην ημέρα. Το μνημόνιο, η κακή κατάσταση της οικονομίας, η ανεργία, η αδικία προς τους πολίτες από το ίδιο το κράτος τους, η τρομοκρατία γιαλαντζί και η εργαλειακή της χρήση, η εθνική υποχώρηση, η άφατη και υπόκωφη απελπισία του μέσου Έλληνα, ο ανεξέλεγκτος πια αυταρχισμός, τα Πανεπιστήμιά μας.

Σήμερα είναι ημέρα ξεχωριστή. Ημέρα που θα ζυμωθεί από τον καταλύτη της μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ημέρα όπου πολύς κόσμος, κυρίως νεολαία, θα ξεχυθεί στους δρόμους με ειλικρίνεια, με μπερδεμένη αγανάκτηση, με ανιδιοτέλεια, αλλά χωρίς γνώση και όραμα. Χωρίς στόχο και κοινωνική σύνδεση. Χωρίς δομή ιδεών ικανή να δημιουργήσει υπόβαθρο δημιουργικής ρήξης. Οι άμορφες μάζες του κόσμου μαζί με το απρόσωπο και χωρίς θεσμική ύπαρξη απομεινάρι του φοιτητικού κινήματος θα κάνουν μια πορεία προς το άπιαστο κοιτώντας το άπειρο. Έπεσε στα χέρια μου μια προκήρυξη – απάντηση στο 28 σελίδων κείμενο που έδωσε στην δημοσιότητα το Υπουργείο ως βάση διαβούλευσης για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Μια προκήρυξη ευχολόγιο χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Χωρίς ειρμό και πραγματοποιήσιμους στόχους. Χωρίς πραγματική πρόταση και πάνω από όλα χωρίς συγγραφέα. Μου θύμισε τα ασυνάρτητα, αλλά επί παντός επιστητού, κείμενα των «παρατάξεων» το ’74 και μετά που κατέληξαν να απαξιώσουν τις φοιτητικές διεκδικήσεις στο μυαλό των ίδιων των φοιτητών και τελικά να διαλύσουν το Φοιτητικό Κίνημα και να καταργήσουν την ΕΦΕΕ. Το «Πανελλαδικό Συντονιστικού γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων» είναι ο συγγραφέας του κειμένου; Και ποιο είναι αυτό το Πανελλαδικό; Το εξέλεξε κάποιος; Ποιός; Ποια είναι τα πρόσωπα που το απαρτίζουν, ποιους εκπροσωπούν και κυρίως πώς; Υπάρχει κάποιος δομημένος και θεσμικά αναγνωρίσιμος τρόπος με τον οποίο το (όποιο) Ελληνικό Φοιτητικό Κίνημα επικοινωνεί με τους φοιτητές, λαμβάνει αποφάσεις και – κυρίως – συνδέεται και ανταλλάσσει πληροφόρηση, ιδέες και πρακτικές με τα Φοιτητικά Κινήματα της υπόλοιπης Ευρώπης;

Εκτός από την άμορφη αγανάκτηση, την ομιχλώδη αίσθηση της αδικίας, την υποψία περί βιασμού της Ανώτατης Εκπαίδευσης και της απέχθειας προς τον βάρβαρο αυταρχισμό (να και κάτι πραγματικό, κατανοητό και χειροπιαστό), ποια είναι τα ιδεολογικά και θεσμικά εφόδια που θα οδηγήσουν τα βήματα των φοιτητών στην σημερινή πορεία;

Από την άλλη έχουμε τους αμούστακους νεαρούς των ΜΑΤ. Τα παιδιά αυτά φοβισμένα και ανασφαλή έγιναν εύκολη βορά της πλέον στυγνής πλύσης εγκεφάλου. Έπαψαν να είναι παιδιά αντικαθιστώντας κάθε συναίσθημα με το μίσος, κάθε πράξη με την ωμή και χωρίς όρια βία, κάθε σκέψη με την υπακοή. Τα παιδιά αυτά που έπαψαν να είναι παιδιά και έγιναν ματατζήδες, θα έχουν σήμερα απέναντί τους ανθρώπους με μέλλον, ανθρώπους που σκέφτονται και ανθρώπους που θα παίξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ρόλο στην εργασία, στην γνώση, στην τέχνη. Θα υπάρξουν χτυπήματα, τραυματισμοί, προσαγωγές. Ελπίζω, τίποτα χειρότερο.

Θα είναι μια φιέστα εκτόνωσης. Οι μεν θα εκτονωθούν επί των δε και τούμπαλιν. Οι αντιπαράθεση με τους θλιβερούς ματατζήδες ανάγεται σε πράξη «επαναστατική» και «προοδευτική». Και μέχρι εκεί. Και αφού στέκει μέχρι εκεί δεν είναι παρά ένα χαζό άλλοθι για την πολιτική και κοινωνική μας ανυπαρξία. Είναι μια ανώδυνη και ελεγχόμενη εκτόνωση που λειτουργεί έμμεσα ως σατανικό εργαλείο χειραγώγησης των πολιτών. Κανένα αποτέλεσμα καμία προοπτική, τίποτα το νέο. Δίκαιη διαμαρτυρία. Έ, και; Ποιο αποτέλεσμα φέρνουν οι «Δίκαιες Διαμαρτυρίες» στην Ευρώπη; Μήπως το Φοιτητικό κίνημα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Βρετανίας απέτρεψε τις εκεί Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις; Όχι βέβαια. Οι αναποτελεσματικές κινητοποιήσεις, αυτές που δεν καταλήγουν σε κάτι που να πλησιάζει έστω τον στόχο τους, όταν είναι επαναλαμβανόμενες λειτουργούν αμφίπλευρα γυρίζοντας ως μπούμερανγκ για να καταστρέψουν τα κινήματα αποστερώντας τους τον παλμό, τον ενθουσιασμό και, στο τέλος, και το ίδιο το όραμά τους.

Ο Γάλλος, ο Έλληνας, Ο Ιταλός και ο Βρετανός φοιτητής θα πάνε στις πορείες, θα ταλαιπωρηθούν, θα κτυπηθούν, μερικοί ίσως και να συλληφθούν και αμέσως μετά θα επιστρέψουν στα σπίτια τους για να γλύψουν τις πληγές τους και να πληροφορηθούν από τα πανευρωπαϊκά δελτία των οκτώ ότι «το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε σήμερα στην Βουλή» …

Εκτός από την συμμετοχή και την εγκατάλειψη του καναπέ, χρειάζεται και κάτι άλλο. Οι διαμαρτυρίες δεν έχουν λόγο ύπαρξης καθ’ αυτές. Ο εμπεριεχόμενος στόχος είναι η θετική επίδραση στην κοινωνία και για να επιδράσουμε στην κοινωνία δεν αρκεί μόνο μια μαζική περατζάδα με δακρυγόνα και φωτιές. Χρειάζεται ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρό, χρειάζεται ισχυρή σύνδεση με την κοινωνία (κοινωνική νομιμοποίηση το λένε), χρειάζεται όραμα που να προκύπτει από νέες ιδέες που να διαθέτουν αρχή μέση και τέλος ταυτόχρονα με την ποικιλία και τον πλουραλισμό τους.

Οι άνθρωποι που θα γυρίσουν σήμερα από την πορεία, στο σπίτι στην σχολή στο ταβερνάκι, καθώς θα συζητούν ξαναμμένα και θα ανταλλάσσουν εντυπώσεις θα πρέπει ταυτόχρονα, στο πίσω μέρος του μυαλού τους, να σκέφτονται : πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο.

.