Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Η αισιοδοξία με ισχυρές δόσεις ακινητοποίησης μέχρι θανάτου




Όλο και περισσότεροι συν-πολίτες αντιλαμβάνονται  ότι η χώρα έχει στην ουσία καταληφθεί. Παραδόθηκε ακριβώς από αυτούς που θα έπρεπε να την προστατέψουν. Οι έντεχνα εμφυτευμένες στο ελληνικό κοινό ενοχικές ιδεοληψίες που οδήγησαν στα φαινόμενα της αυτομαστίγωσης του τύπου «φταίμε και εμείς βρε παιδιά» και του ενοχικού αδιέξοδου του τύπου «δεν γίνεται αλοιώς» έφτασαν και ξεπέρασαν πλέον την ημερομηνία λήξης τους.


Για τον λόγο αυτό τα εγκεφαλικά αυτά εμφυτεύματα στο στυλ της ταινίας inception, αποπνέουν πλέον την οσμή που τους αντιστοιχεί. Την οσμή του ψεύδους και της ηθικής και πολιτικής σαπίλας. Οι αδιάντροπες δηλώσεις της αντιπροεδρίας (sic) της κυβέρνησης περί συνενοχής στο έγκλημα (όλοι μαζί τα φάγαμε) αποτελούν μάλλον τις τελευταίες κορώνες πανικού που εκβάλλονται από το υπόβαθρο της καταστροφής και της απαξίας.

Ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας είναι - προς το παρόν τουλάχιστον - όχι μόνο πολύ φοβισμένος αλλά και τραγικά ανίσχυρος. Η πραγματικότητα είναι περισσότερο γκρίζα από ότι πιθανώς μπορούσε να φανταστεί.

Τα προβλήματα της χώρας (και της Ευρώπης) δεν είναι από αυτά που λύνει ο κάθε ένας μόνος του. Αυτό ίσως είναι και το κεντρικό πρόβλημα διότι την στιγμή αυτή φαίνεται ότι, όπως και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον (ακόμη;) γνήσια εκπροσώπηση των πολιτών. Οι ελπίδες για να "λυθούν τα δεσμά" είναι εξαιρετικά περιορισμένες εάν μια τέτοια προσπάθεια δεν ξεκινήσει Πανευρωπαϊκά. Έχω την εντύπωση ότι η εποχή των «Εθνικών Λύσεων» πέρασε πλέον οριστικά.

Παρ' όλα τα σκάνδαλα, την αναξιοπιστία, τα εξωφρενικά μέτρα και την απαξία της χώρας κανείς δεν αντιδρά. Τι να σημαίνει αυτό έραγε; Ότι οι πολίτες είναι άχρηστοι ή ότι βρισκόμαστε σε μια πολύ δυσάρεστη και πολύ σκοτεινή μεταβατική περίοδο; Το να διατυπώνει κανείς ευχές είναι ελπιδοφόρο και ευχάριστο (και σχετικά εύκολο). Το δύσκολο είναι να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα της εποχής του στην σωστή τους διάσταση και να εκτιμά το μέγεθος των δυσκολιών που εμπεριέχει η λύση τους.

Ομολογώ ότι δεν είμαι αισιόδοξος και αυτό διότι δεν βλέπω εξελίξεις και λύση σε τέτοιου είδους θέματα και σε ένα χρονικό βάθος που να με ικανοποιεί. Εύχομαι να βγούν αληθινοί οι αισιόδοξοι.
Κάποιος συνάδελφος συν-blogger με κατηγόρησε ότι μια τέτοια προσέγγιση οδηγεί σε κοινωνική και πολιτική «ακινητοποίηση μέχρι θανάτου». Όμως η δράση (και η πολιτική) δεν γίνεται απλώς για την δράση αλλά προσβλέπει σε λύσεις και αποτελέσματα στο ορατό μέλλον. Όταν δεν υπάρχει ορατή προοπτική, ακόμη και ο γνησιότερος επαναστάτης θα λυγίσει ή απλώς θα αρχίσει – φθειρόμενος – να πολιτικολογεί.


Το Ελληνικό μοντέλο

Το πρόβλημά μας το «εθνικό» είναι ότι η Οικονομική Ελίτ είναι παραδοσιακά πουλημένη στον ξένο παράγοντα (από τότε που ο Μιαούλης έκαψε τον Ελληνικό στόλο και από τον εμφύλιο του 1824 αν θυμάσθε), δεν έχει εθνική – με την καλή έννοια – συνείδηση, είναι απίθμενα άπληστη και δεν έχει κανένα ηθικό φραγμό.
Η Οικονομική Ελίτ (500 – 1000 οικογένειες) λοιπόν, είναι εντολέας και προϊστάμενη της Πολιτικής Ελίτ. Η Πολιτική Ελίτ διαπλέκεται με την Οικονομική και έχει χαρακτηριστικά ακόμη χειρότερα από αυτά των αφεντικών της όντας εξαρτώμενη πλήρως από τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες αλλά και από τους ξένους πατρώνους.
Η χώρα αυτή ιδρύθηκε ελέω μεγάλων δυνάμεων (κυρίως Μ. Βρετανίας) είναι δοτή και ετερόφωτη οπότε μάλλον δεν θα είναι ποτέ σε θέση να χαράξει μόνη της τον δρόμο της.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο και δεν διαθέτουμε ουδόλως γνήσια πολιτική εκπροσώπηση αφού οι πολίτες είμαστε φοβισμένοι και ανοργάνωτοι και η λεγόμενη Αριστερά φρόντισε να μετατραπεί ανεπανόρθωτα σε μια ρόμπα και μάλιστα ξεκούμπωτη.

Το Ευρωπαϊκό μοντέλο (εν ολίγοις)

Εδώ έχουμε είναι ένα τσαμπί χώρες συνδεδεμένες όπως – όπως στο οικονομικό επίπεδο και μόνον, που υπακούουν τυφλά στον τερατώδη μηχανισμό των Βρυξελλών ο οποίος με την σειρά του υπακούει τυφλά στο Εβραιο – Αμερικάνικο παγκόσμιο εσμό που δήθεν εκπροσωπεί και διαιωνίζει ως «προστάτης» και «θεματοφύλακας» το ηθικά, οικονομικά και πολιτικά χρεωκοπημένο πράγμα, το οποίο σήμερα ονομάζεται Δύση.
Να συμπληρώσω εδώ ότι στην «Δύση» επίσης δεν υπάρχει γνήσια πολιτική εκπροσώπηση των πολιτών και η αριστερά αποτελεί απλώς ένα απεχθές κατάντημα ή – στην καλύτερη περίπτωση – ένα ατυχές χιουμοριστικό φολκλόρ πολλαπλά ξεφτιλισμένο και βιασμένο νουμεράδα από τους νεο-φιλελε των τελευταίων δεκαετιών (από Θάτσερ μέχρι σαλτιμπάγκους Σαρκοζήδες και Μπερλουσκόνηδες).


Τέτοια "κουβάρια" όπως αυτό που στοιχειωδώς περιγράφτηκε δεν είναι δυνατόν να λυθούν σε εθνικό επίπεδο. Οι πολίτες της Ευρώπης πρέπει κάποια στιγμή - επί τέλους - να αναλάβουν τον ρόλο που τους επιβάλλεται από την ιστορία.

Αυτά τα λίγα περί «ακινητοποίησης μέχρι θανάτου» και περί «αισιοδοξίας».

Όμως πέραν αυτών που ακροθιγώς γράφτηκαν εδώ θα πρέπει να συνεκτιμηθεί και ότι οι εναλλακτικές πολιτικές (και αναφέρομαι πρώτα και κύρια στην Αριστερά) δεν διαθέτουν ούτε καν τα θεωρητικά εργαλεία για να ερμηνεύσουν και να προετοιμάσουν δράση στις τρέχουσες συνθήκες. Βλέπετε ότι ο μέσος πολίτης από τον Ατλαντικό μέχρι τα Δαρδανέλια και από την Μάλτα μέχρι την Νορβηγία έχει την στιγμή αυτή κάποια ευκαιρία ή διέξοδο για γνήσια, αποτελεσματική και - φυσικά - οργανωμένη πολιτική δράση;

Και αν ναι τότε ποιά είναι αυτή;
.

5 σχόλια:

  1. «ακινητοποίησης μέχρι θανάτου»

    Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ακριβώς αυτός που στο είπε (ειρωνικό προς αυτόν), ακόμη περισσότερο δεν ξέρω τι έχει να προτείνει.
    Εκείνο που ξέρω είναι έξη πράγματα:
    1) ΟΥΤΕ ΜΙΑ επανάσταση/εξέγερση στην ανθρώπινη ιστορία δεν έγινε απλά από "λαϊκό αυθορμητισμό", δλδ δεν βγήκε ο λαός στους δρόμους απλά παρακινώντας ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί "γιούργια στον νταβλά με τα κουλούρια".
    2) ΟΛΕΣ οι επαναστάσεις/εξεγέρσεις έγιναν εκμεταλλευόμενες μεν ένα ήδη ώριμο κοινωνικό τοπίο (πραγματικό ή κατασκευασμένο) αλλά όμως με υποκίνηση και καπέλωμα από οργανωμένες ομάδες με σχέδιο και σκοπό.
    3) Σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις αυτό που προέκυψε ήταν για το ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ όφελος όσων τις δημιούργησαν, και μόνο κατα τύχη και συγκυρία ίσως έτυχε να ωφεληθεί, κάπως, και ο λαός για λίγο.
    4) Σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις τα πράγματα κατέληξαν χειρότερα από πριν.
    5) Από την άλλη, στην Ελλάδα αποτελεί καρτέλ ΚΑΙ η πολιτική πίτα. Με αποτέλεσμα οι φαινομενικά διαφορετικοί μεταξύ τους πολιτικοί χώροι να είναι μόνο διαφορετικοί στο χρώμα και στην καρέκλα που κατέχουν γύρω από το τραπέζι της πολιτικής "διαμάχης". Έτσι, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο όποιος και να το παράγει από αυτούς.
    6) Ο πολίτης, συνεπεία του 6, δεν μπορεί να κάνει καμία ειρηνική ανατροπή ουσίας με την ψήφο του και για αυτό όλο και διογκώνεται το κόμμα του "κανένα", ή λευκού, ή της αποχής από την ψήφο. Απλά, οι πολιτικοί έχουν φροντίσει να μην υπάρχει άλλου είδους πολιτικός στο παιχνίδι για να μην έχει ο πολίτης να διαλέξει.

    Για αυτά όλα, εγώ προσωπικά, δεν έχω πρόταση να κάνω για κατεύθυνση ούτε προς τα εδώ ούτε προς τα εκεί. Αποδέχτηκα πλέον οτι οι "ιδιοκτήτες" πολίτες αυτής της χώρας χάσαμε. Όπως οι τράπεζες μεθόδευσαν να μπορούν να σου τρώνε το σπίτι για το τίποτα και κανείς να μην ανησυχεί, έτσι χάσαμε και την χώρα μας.

    Για αυτό, το μόνο που ελπίζω είναι η νέα κατάσταση, που τα δημιούργησε όλα αυτά σταδιακά και τα πέτυχε, όταν αναλάβει και επίσημα αυτήν την χώρα οτι δεν θα θέλει να μας εξαφανίσει και ως φυσικές οντότητες για να το κάνει λιβάδι για αγελάδες. Έτσι και αλλιώς οι φυσικές αγελάδες μόνο παράγουν και δεν καταναλώνουν άλλο από χόρτα άρα θα κατέρεε το σύστημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (προσθήκη στο παραπάνω)
    Grsail, αν θυμάσαι, είχαμε κάποτε μια έντονη κόντρα για ένα θέμα πολιτικής υφής (ας μην το αναπαράγουμε εδώ). Σε κάποια φάση σου είπα πως αυτό που βλέπει η δική μου πλευρά* να συντελείται μέσω αυτού, και το αρνείται η δική σου, ότι θα το βρίσκαμε μπροστά μας και στα υπόλοιπα θέματα της πολιτικής στο μέλλον γιατί είναι κομμάτι ευρύτερου σχεδιασμού που καμία σχέση δεν είχε με «ανθρωπισμό» και «διαφωτισμό» και «πρόοδο». Το αν μαζί με τον βασιλικό (η δική τους επιδίωξη) θα ποτιζόταν και η γλάστρα (η δική σου αγαθή προσμονή) ήταν παραγόμενο για δικό τους φερετζέ.
    Ακριβώς μπροστά στα προϊόντα εκείνων των ευρύτερων σχεδίων και εξελίξεων βρισκόμαστε σήμερα, και δυστυχώς δεν έχουμε ιδέα για το μέλλον.

    --------
    * για τον τυχαίο αναγνώστη: Ειδικά εδώ, δεν εννοώ πολιτική πλευρά αλλά άποψης, οπτικής των πραγμάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Άναυδος

    Σε κάποιον συν-blogger και με άλλη αφορμή έγραψα πρόσφατα τα παρακάτω:

    Το 0,15% του συνολικού πληθυσμού (περίπου 10 εκατομμύρια άνθρωποι) κατέχει περίπου το 57% του παγκόσμιου πλούτου.

    Επίσης μια ελάχιστη ομάδα ανθρώπων που είναι λιγότεροι από 100.000 κατέχει περίπου το 20% του παγκόσμιου πλούτου. (ο πληθυσμός σήμερα είναι περίπου 6,8 δις και το Παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν κάπου 58 τρις ευρώ το 2009).

    Με αφετηρία αυτές τις απίστευτες και ελάχιστα συζητημένες διαπιστώσεις (που εμπεριέχονται στα υπάρχοντα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΟΟΣΑ, της Eurostat, των Ηνωμένων Εθνών κλπ κλπ) μπορεί κάποιος να συμπεράνει ότι στην ουσία ο ανθρώπινος πολιτισμός ελάχιστα έχει διαφοροποιηθεί – στο οικονομικό τουλάχιστον επίπεδο – από την εποχή της Βαβυλώνας και των Φαραώ.

    Όμως το οικονομικό επίπεδο και η ορθή κατανομή του καθορίζουν την ποιότητα ζωής όλων των ανθρώπων δηλαδή την εκπαίδευσή τους, την υγεία τους και γενικά την ευκολία της πρόσβασής τους σε κάθε είδους αγαθά και υπηρεσίες.

    Είναι απίστευτα αποκαρδιωτικό να σκέφτεται κανείς ότι τόσοι αιώνες προσπαθειών, αντιπαραθέσεων, θυσιών, πολέμων, πολιτικών αγώνων και σχημάτων κοινωνικής διακυβέρνησης με προεξάρχον αυτό της περιβόητης όσο και άπιαστης «Δημοκρατίας» μας οδήγησαν να κάνουμε τελικά ακριβώς αυτό: μία τρύπα στο νερό.

    Από το τέλος της προϊστορίας έως τα σήμερα βολοδέρνουμε στο ίδιο μοντέλο: οι έχοντες και οι μη έχοντες.
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι έχοντες την πρόσβαση στο νερό, στην πληροφορία, στην τροφή, στην εξουσία. Οι έχοντες τάλαντο στην ευφυία, στην πονηρία, στην εμφάνιση, στην γνωριμία, στην συνδιαλλαγή. Οι έχοντες θησαυρίσει κατάθεση οιουδήποτε πράγματος ή και τακτικού εισοδήματος.
    Οι έχοντες, εξ ορισμού επιτυγχάνουν και συντηρούν την ανατροπή της κοινωνικής ισορροπίας. Είτε υπάρχει Δημοκρατία είτε Δικτατορία.

    Αυτά τα παραπάνω, τώρα που μεγάλωσα, μου φαντάζουν απλά μαθηματικά και δεν βλέπω σύστημα ή εφαρμοσμένη ιδεολογία, τώρα ή μελλοντικής επινόησης, που να μπορεί να τα ανατρέψει στα αλήθεια, έξω απο την εικονική πραγματικότητα που μας δίνουν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (προσθήκη)
    Το πράγμα γίνεται ακόμη λιγότερο ροζ αν σκεφτεί κανείς οτι ο "μη έχων", στην σπάνια περίπτωση που θα μετατραπεί σε "έχων", γίνεται και αυτός κομμάτι του ίδιου μαθηματικού συστήματος ανισοροπίας.

    Πχ οι όποιοι σήμερα Αλβανοί "νοικοκυραίοι" συμμετέχουν στις αντιδράσεις κατά των παράνομων μεταναστών, και αίφνης δεν βλέπουν ούτε "ρατσισμό" ούτε θέμα "διαφωτισμού", ή ο άκληρος αγρότης που δούλευε με συνθήκες ανταγωνισμού στο μεροκάματο των 20e, όταν καταφέρει να αποκτήσει χωράφι σκίζει κ... (άντε μην το πω).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails