Les Miserables

… ελεύθεροι …

[ Ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους θα αφεθούν, την Κυριακή 6 Ιουνίου, οι δύο ειδικοί φρουροί, Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης, οι οποίοι κατηγορούνται για τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ύστερα από απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστήριου της Άμφισσας, καθώς παρήλθε το χρονικό όριο των 18μηνών κράτησης. ]

… και το χειρότερο είναι ότι δεν μου κάνει εντύπωση.

Με κάποιο τρόπο, κρυφά, ενδόμυχα το περίμενα. Μέσα στην λαίλαπα που σαρώνει την χώρα σαν αχυρένιο καλύβι είδα τους μηχανισμούς του κράτους να καταρρέουν. Την συμπεριφορά της εξουσίας να γίνεται όλο και περισσότερο εχθρική προς τον πολίτη. Η Δικαιοσύνη ; Ποια ; Ως κοινωνικός μηχανισμός ή ως έννοια γενική ; Ως έννοια ζει και βασιλεύει γινόμενη όνειρο και όραμα και πόθος ανικανοποίητος. Ως κοινωνικός μηχανισμός όμως έχει πάψει από καιρό να λειτουργεί. Οι θεσμοί που την απαρτίζουν μαράθηκαν, οι άνθρωποί της οι περισσότεροι κουράστηκαν και οι υπόλοιποι έπαψαν να είναι άνθρωποι από καιρό τώρα.

… ελεύθεροι ;

Ούτε το αυτονόητο δεν μπορεί πια να αντικρύσει και να διαχειριστεί ο Έλληνας δικαστής. Δέκα οκτώ μήνες, 540 ημέρες, δεν του έφτασαν για να 'σκεφτεί' να 'συσκεφτεί' και να 'αποφασίσει'. Η πολιτεία αξιοποιεί ανεπαισθήτως την ανικανότητα, την τεμπελιά και την αναλγησία των δικαστών της απλά για να μας δείξει για μια φορά ακόμα ότι δεν είμαστε πολίτες, δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε τσακισμένοι Υπήκοοι. Μπορούν να μας σκοτώνουν όποτε θέλουν και να παραμένουν ανενόχλητοι και αλώβητοι.

Από πολύ πριν τον Λαμπράκη και τον Τεμπονέρα και μέχρι τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο ο δρόμος είναι μακρύς και ατέλειωτος.

Ατέλειωτος …

---------

Παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο ‘Φαντάσματα’ του Δημήτρη Κουκουλά:

( http://www.os3.gr/gr_artos_diagonismos_book.htm )

[ … ο νεαρός ξεκίνησε να έρχεται προς το μέρος μου. Δρασκελούσε το δρόμο χωρίς να προσέχει καθόλου τα αμάξια. Και χωρίς απόλυτη χρονική ακολουθία και αλληλουχία κινήσεων, βρέθηκε να κάθεται στην απέναντι μου, καρέκλα. Το γνωστό πρόσωπο που ξέρω από τα αφιερώματα των εφημερίδων. Είχε στα μάτια μια θλίψη.

Στον κρόταφο του πιο πάνω από το αφτί ένα θολό σημάδι … κάτι σαν μουντζαλιά σε φωτογραφία …

… Η ταραχή μου μεγάλωνε, έκανα προσπάθεια να την κρύψω. Και αυτός με την ίδια φωνή, αυτή τη χαμηλή και σταθερή φωνή του, συνέχισε:

… είναι το σημάδι του θανάτου μου … εγώ δεν μπορώ να το δω … ]

.