Η Κίνα τρομοκρατεί τις Βρυξέλλες

Διαβάζω ότι άρχισε να συζητείται πλέον ανοικτά η υποστήριξη της Ελλάδας από τους στυλοβάτες της ΕΕ Γαλλία και Γερμανία, κατ’ αρχήν με την ‘στήριξη’ της φερεγγυότητας των ομολόγων της Ελλάδας.

Αυτό γεννά πολλές και διάφορες σκέψεις. Σκέψεις που οδηγούν στην περισσότερο ξεκάθαρη αντίληψη για την «μεγάλη σκακιέρα» και το ακριβές παιχνίδι που παίζεται πάνω σ’ αυτήν.

Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι πίσω από κάποιες κλειστές πόρτες του Λονδίνο (με την υποστήριξη ίσως υπερατλαντικών κύκλων) ενορχηστρώθηκε η επίθεση στα Ελληνικά spreads. Αυτό αποτελεί μια ευθεία επίθεση όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η θέση αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι στην θέση της Ελλάδας στην ουσία βρίσκονται και πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης με προεξάρχουσα την Ισπανία.

Ο πλέον κεντρικός και μακροπρόθεσμος στόχος των κύκλων του Λονδίνου ήταν μέσα από το Ελληνικό παιχνίδι να κάμψουν την αντίσταση του πυρήνα της ΕΕ δηλαδή την προσήλωσή του στις αρχές της νομισματικής σταθερότητας. Διαφορετικά θα οδηγούμασταν σε ένα παντοδύναμο ευρώ με κυρίαρχο πλέον ρόλο στις αγορές του κόσμου.

Εδώ θα πρέπει ως παρένθεση να πω ότι η (διαψευσμένη) προσφυγή της Ελλάδας στο Κινεζικό κεφάλαιο αφ’ ενός θα άνοιγε τον δρόμο και σε άλλες χώρες της ΕΕ να κάνουν το ίδιο και αφ’ ετέρου θα λειτουργούσε πιθανόν ως κερκόπορτα για την άλωση και την δραματική αναβάθμιση του ρόλου των Κινέζων στην Ευρωπαϊκή οικονομία. Τα Κινεζικά αρνητικά δημοσιεύματα που διέψευσαν κατά κάποιο τρόπο το εγχείρημα και στράφηκαν ευθέως εναντίον της Ελληνικής αξιοπιστίας δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά ότι οι Κινέζοι τιμούν τις στρατηγικές τους συμφωνίες με τους εβραιοατλαντικούς τους φίλους. Η Ευρώπη βρίσκεται στην μέση μόνη και αβοήθητη. Η Ευρώπη θα πρέπει να αναλάβει –σχεδόν μόνη – το τεράστιο βάρος της ανακατανομής του πλούτου και των εισοδημάτων μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Ευρώπη επίσης θα πρέπει να αντιληφθεί μια και καλή ποιος είναι το αφεντικό.

Οι σκληρές δηλώσεις του Μπαρόζο, των Γερμανών και των άλλων εναντίον της Ελλάδας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια πολιτική συνολικής Ευρωπαϊκής άμυνας. Σε εμάς βέβαια φάνηκε πολύ κρύο και σκληρό να μας μαλώνουν και οι φίλοι αλλά άλλο οι εντυπώσεις και άλλο η σκληρή πραγματικότητα. Οποιαδήποτε ομολογία συνδρομής προς εμάς από την ΕΕ θα σήμαινε στην ουσία την πολιτική και στρατηγική ήττα της Ευρώπης αφού ολόκληρη πλέον η οικονομία της θα έμπαινε σε μια φάση άμυνας με την εγκατάλειψη της συμφωνίας Νομισματικής Σταθερότητας που θα φάνταζε πλέον ως «περασμένα μεγαλεία»

Η λυσσασμένη προσπάθεια των «κύκλων του Ηνωμένου Βασιλείου» να εκμαιεύσουν μια ομολογία υποστήριξης του πυρήνα της ΕΕ προς την Ελλάδα αυτό το νόημα είχε. Να ρίξει συνολικά την Ευρωπαϊκή οικονομία σε μια φάση άμυνας.

Μένει μόνο να παιχτεί μια τελευταία παρτίδα. Αυτή θα είναι αν στην συνδρομή προς τις «Ελλάδες» θα επιστρατευτεί το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο (δηλ. η ΕΚΤ) ή θα έχουμε και συμμετοχή των υπερατλαντικών μας «φίλων» βλέπε ΔΝΤ.

Αν η παραπάνω ερμηνεία περιγράφει την πραγματικότητα τότε ίσως η ΕΕ μπαίνει σε μια σταδιακή πορεία οριστικοποίησης και εμβάθυνσης της υποτέλειάς της έναντι των ΗΠΑ. Ίσως αυτό που ονομάζουμε «Δύση» συνολικά, να βρίσκεται πιο κοντά σε ένα σχέδιο διαμόρφωσης ενιαίου οικονομικού κέντρου.

Αυτά θα ήταν πραγματικά ζοφερές και ανεπίστρεπτες εξελίξεις … ίδωμεν !

.