Η Ελλάδα είναι σε δεινή οικονομική θέση. Η διαπίστωση αυτή είναι πλέον κοινή και κατανοητή από τον οποιονδήποτε, ανεξάρτητα ειδίκευσης ή γνωστικού επιπέδου Έλληνα.
Είναι ίσως η πρώτη φορά λοιπόν, όπου η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για προεκλογικές δεσμεύσεις. Δεν ενδιαφέρεται για ‘εξεταστικές επιτροπές’ ούτε για το ποιος φταίει αφού όλοι έχουν απόλυτα κατανοήσει ότι όλες οι κυβερνήσεις από το 1980 και μετά φταίνε !
Είναι ίσως η πρώτη φορά όπου η κοινωνία είναι σε θέση να κατανοήσει και να αποδεχθεί ακόμη και επώδυνα διορθωτικά μέτρα εφ’ όσον αυτά περιγραφούν με ειλικρίνεια και σαφήνεια.
Στην φάση όμως αυτή, αρχίζουμε με τρόμο να αντιλαμβανόμαστε κάποιοι , ίσως όλο και περισσότεροι, ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν δείχνει ατολμία και οι αποφάσεις και τα μέτρα της δεν καθυστερούν από τον φόβο του περιβόητου «πολιτικού κόστους». Όχι !
Αντίθετα, γίνεται όλο και σαφέστερο ότι τα φαινόμενα καθυστερήσεων και ατολμίας οφείλονται στην πλέον σκληρή και αδυσώπητη μορφή αντιπολίτευσης : την εσωτερική !
Οποιοσδήποτε βαθύς ή ρηχός πασοκος που αισθάνεται απογοητευμένος (βλ. χωρίς οφίτσιο) ή παραγκωνισμένος ή απλώς τρέμει στην σκέψη της επιτυχίας όχι του ίδιου αλλά κάποιου άλλου, προβάλλει και θα προβάλλει αδίστακτα κάθε μορφής ντρίπλα και εμπόδιο σε όλα τα επίπεδα ώστε να μειώσει την αποτελεσματικότητα του παρόντος κυβερνητικού μηχανισμού !
Είναι ίσως η πρώτη φορά όπου η κοινωνία είναι διατεθειμένη να στηρίξει και να αποδεχθεί γενναίες τομές και μέτρα, όπου η αξιωματική αντιπολίτευση, εκ’ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να δείξει αν όχι υποστήριξη τουλάχιστον ανοχή. Πρόκειται για μια μοναδική, μια ιστορική ευκαιρία !
Θλίβομαι όμως που πρέπει να γράψω ότι η ευκαιρία αυτή κινδυνεύει να χαθεί διότι η κυβέρνηση δεν έχει απέναντί της ούτε την κοινωνία ούτε την αξιωματική αντιπολίτευση … Όχι !
Έχει απέναντί της το ίδιο της το κόμμα !
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου