Από που πάνε για την Περσία ;

Με αφορμή την συνεχιζόμενη πολιτική αναταραχή στην Περσία ήθελα να σημειώσω μερικές σκέψεις.

Δεν ντρέπομαι να πω ότι δεν είμαι ειδικός επί των θεμάτων της Περσίας. Με αυτά που γνωρίζω, που έχω δηλαδή συζητήσει και διαβάσει μέχρι τώρα, λογικές θέσεις (όπως αυτές που συνόψισε ο Γ. Δελαστίκ ) και - αν μου επιτρέπετε - η διαίσθησή μου, μου λένε ότι :

--- Προτιμώ ένα κλειστό δύσκολα εξελισσόμενο Περσικό καθεστώς από ένα περισσότερο 'εκλεπτυσμένο' και δυτικότροπο που θα ανοίξει τις πόρτες της Περσίας ανεξέλεγκτα και ταυτόχρονα θα αποδεχτεί την Δυτική κυριαρχία ---

Η αποδοχή της Δυτικής κυριαρχίας από την Περσία θα εξανεμίσει το μέλλον και θα σκοτώσει οριστικά τις ελπίδες πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στις χώρες της περιοχής για ανεξαρτησία και πρόοδο.

Σκεφτείτε πως συμπεριφέρθηκε η Δύση στο Ιράκ (που φυσικά δεν είχε την εσωτερική ενότητα ούτε τα μέσα άμυνας που διαθέτει η Περσία).

Η συμπεριφορά της Δύσης έχει μεταλλαχθεί από την εποχή της Ιαπωνίας και της Κορέας, πέρασε μέσα από την κόλαση του Βιετ Ναμ και εξελίχθηκε στην τυφλά αρπακτική συμπεριφορά ενός πανίσχυρου θηρίου που βρίσκεται στην παρακμή του. Ενός κακόβουλου αχόρταγου τέρατος που αργοπεθαίνει.

Ας μην είμαστε πια τόσο εύπιστοι με τις ίδιες μας τις ζωές. Με χιλιάδες καθημερινά τεχνάσματα αυτό το κακόβουλο τέρας ροκανίζει και τις δικές μας ζωές. Οι γυναίκες μας μπορεί να ψηφίσουν αλλά σε λίγο θα βρεθούμε με μια εμφυτευμένη κάμερα στο κεφάλι, τα παιδιά μας δεν "παιδεύονται" αλλά απλώς ετοιμάζονται για την παραγωγή, η Ευρώπη πιτσιλίστηκε από τα αίματα των παιδιών της Γάζας και στην Ιταλία ετοιμάζονται "τάγματα ασφαλείας" που ορκίζονται στην φωτο του Μουσολίνι.

Μπορεί να αισθανόμαστε ασφαλείς μέσα στο σπίτι μας με τα δύο μπάνια και τις τρεις τηλεοράσεις αλλά το σύστημα δεν θα διστάσει να μας το πάρει όπως έκανε σε εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια ... "Ρωμαίων πολιτών" στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο σίγουροι για την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική μας ανωτερότητα βλέποντας απέναντί μας των Αχμάντι Νε Ζάντ.

Η μοιρασιά με την Κίνα δεν τελείωσε ακόμη. Όταν θα τελειώσει, η ανακατανομή των πόρων και η 'ρύθμιση' του επιπέδου ζωής μεταξύ των «οπαδών του Χριστού και του Βούδα» - πιστέψτε με - θα είναι πολύ, μα πάρα πολύ επώδυνη !

.