Τι έχουμε πάθει ;

Η σκληρή αλλά και τόσο αληθινή διατύπωση που ακολουθεί :

[ Ο ίδιος ο ιδρυτής της «Νέας Δημοκρατίας» ήταν άνθρωπος της διαχειριστικής πράξης, αποκλειστικά. Ακόμα και την είσοδο της Ελλάδας στην «Ευρωπαϊκή Ενωση» την επιδίωξε για λόγους ωμής χρησιμοθηρίας, οικονομικής και αμυντικής – δεν είχε τις προϋποθέσεις να προβληματιστεί για τις ιστορικές παραμέτρους της ένταξης. Κυβέρνησε τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση και ούτε καν αντιλήφθηκε το τεράστιο κενό ταυτότητας και συνοχής που κληροδότησε στην ελληνική κοινωνία η δικτατορία: Με τη «Νέα Δημοκρατία» στην εξουσία, κυρίαρχη ιδεολογία ως το πιο απόμακρο χωριό, σχολειό, γειτονιά ή καφενείο ήταν ένας παλαιοημερολογίτικος μαρξισμός δίχως αντίλογο. ]

είναι απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά «Ψήφος εξαλλαγής του σκηνικού». Το επέλεξα όχι λόγω της ‘αντιπολιτευτικής’ του χροιάς αλλά διότι αποτελεί τραγική διαπίστωση μέσα στην λακωνικότητα και την λιτότητά του. Κάθε λέξη του άρθρου περιγράφει με σκληρή απλότητα χωρίς εξάρσεις και εντάσεις την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Η προτεινόμενη διέξοδος στο τέλος του κειμένου αποτελεί κάτι αμφίβολο (ακόμα ίσως και στο μυαλό του συγγραφέα), μια στοιχειώδης αντίπραξη που ίσα ίσα δηλώνει την αγωνία που προκύπτει από το παρόν πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Δεν παύει όμως να είναι μία εν δυνάμει ‘διορθωτική’ αντίδραση.

Αυτό που δημιουργεί πολύ μεγάλη εντύπωση (εκτός του ότι απογοητεύει και εκνευρίζει) είναι το εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό που εξακολουθούν να συγκεντρώνουν τα δύο μεγάλα κόμματα! (βλ. και εδώ). Ακόμα και η ΝΔ όπου μετά από δεκάδες σοβαρότατα σκάνδαλα, ‘τελική’ καταστροφή της οικονομίας, εξόφθαλμη αλαζονική συμπεριφορά των στελεχών της προς το Ελληνικό κοινό, αδικαιολόγητη βία κλπ (τι να πρωτοπεί κανείς) το κόμμα αυτό εξακολουθεί να συγκεντρώνει σταθερά άνω του 30% των ψήφων μας !

Το πραγματικά ενδιαφέρον ζήτημα εδώ είναι η ‘αδράνεια’ του εκλογικού σώματος. Η απροθυμία δηλαδή του κοινού να ‘τιμωρήσει’ με την εκλογική του προτίμηση λανθασμένες ή αποτυχημένες ή αντιδημοκρατικές ή αυταρχικές πρακτικές. Η απίστευτα ‘κοντή μνήμη’. Η δυσκολία έκφρασης ‘δυσαρέσκειας’ και οι πολύ ‘χλιαρές’ αντιδράσεις πιστεύω ότι είναι αντικείμενο μελέτης τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο. Τι πραγματικά σημαίνει αυτή η συμπεριφορά; Υποστήριξη; Ανοχή; Αδιαφορία;

Μήπως συμβολίζει την αμετάκλητη βύθιση του Ελληνικού κοινού στον κυνισμό και την απογοήτευση; Δεν είναι αυτά πραγματικά ενδιαφέροντα και προκλητικά ερωτήματα προς τους εδικούς ;

Δεν θα πρέπει το απλό ερώτημα ‘τι έχουμε πάθει’ να απαντηθεί σε όλο το πολιτικό αλλά πρωτίστως κοινωνικό του βάθος;
.