Για την Παιδεία – και πάλι!

Στο σημερινό (8/2/09) άρθρο του κυρίου Γιανναρά στην Καθημερινή με τίτλο ‘Καθηλωμένοι σε μηδενική βάση ’ διαβάσαμε διάφορες θέσεις τόσο έντονες όσο και ακατανόητες.

Κατ’ αρχήν το άρθρο βρίθει από χαρακτηρισμούς όπως ‘... συνδικαλιστικές μαφίες των μειοψηφικών κομμάτων’, ‘... δύστυχα μαθητούδια έχουν στρατωνιστεί ....’, ‘... μειοψηφικά κομματικά απολειφάδια του Κοινοβουλίου’, ‘... τα κομματικά απολειφάδια διεκδικούν μερίδιο εξουσίας με όπλο την βία ...’, ‘συνεχίζουν ... το πραξικόπημα του 1946 – 1949’.

Αυτό το πάθος που διαφαίνεται στο κείμενο είμαι βέβαιος ότι προκύπτει από το ειλικρινές ενδιαφέρον και την πραγματική αγάπη του κυρίου Γιανναρά για την παιδεία, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι άλλο από μία γενική κριτική των πάντων, με απαξιωτικές αιχμές προς τους νέους (το λιγότερο που χρειαζόμαστε σήμερα).

Εκτός του πάθους θα πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε η τελευταία χώρα της Ευρώπης σε ποσοστά επενδύσεων επί του ΑΕΠ, ότι σύγχρονη παιδεία χωρίς κονδύλια δεν γίνεται. Το νοικοκύρεμα που – πολύ σωστά - προτείνεται δεν αναιρεί την ανάγκη νέων πόρων.

Ίσως το πλέον αποτελεσματικό εργαλείο νοικοκυρέματος θα ήταν (για την τριτοβάθμια εκπαίδευση) να αφεθεί επί τέλους αυτόνομη και πραγματικά αυτοδιοίκητη με από κοινού αποδεκτά κριτήρια σοβαρής αξιολόγησης, που θα προβάλλεται φυσικά και στην ροή των κονδυλίων, να επιτελέσει το έργο της.

Δεν είναι η ώρα και η εποχή να υποστηρίζουμε ή να υπονοούμε πράγματα όπως ‘ ... καταργήστε την εκμαυλιστική φενάκη της δωρεάν παιδείας ...’. Και αυτό το προσβλητικότατο ‘ ... φτάσαμε από τον Καβάφη στον Αλαβάνο’ σε τι χρειαζότανε;

Μήπως ο Συνασπισμός με το τρεμάμενο 5% και το ελάχιστο κοινωνικό βάρος ευθύνεται για το επίπεδο της Ελληνικής Εκπαίδευσης; Μήπως οι ευθύνες της ‘ημι-αστικής και ‘ημι-άρχουσας’ τάξης της χώρας μας είναι μεγαλύτερες; (βέβαια το συντριπτικά μεγάλο ποσοστό των δικών της παιδιών ημι-σπουδάζει στο εξωτερικό!)

Καλό το άρθρο και οι ‘υπερβολές’ του ως εργαλείο αφύπνισης αλλά ίσως θα ήταν προτιμότερες μια σειρά από θέσεις και προτάσεις ή ακόμη και μια ανοικτή επιστολή προς τους κκ Μπαμπινιώτη και Βερέμη που καλώς ή κακώς κρατούν τα ηνία στην διαδικασία εξεύρεσης λύσεων για την παιδεία.

Τι να την κάνουμε την πολιτική γκρίνια; Χρειαζόμαστε επειγόντως Παπανούτσους και Γληνούς για να ανοίξουν τα παράθυρα ... Που είναι;