Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία φοβερή αστάθεια στις οικονομίες των περισσότερων κρατών του κόσμου. Μεταξύ αυτών βρίσκεται και η χώρα μας, η οποία την τελευταία δεκαετία βίωσε την ύφεση του 1999 με τη φούσκα του χρηματιστηρίου, την ελλιπή ενημέρωση, την απληστία του κόσμου αφού κάποιοι νόμιζαν πως το χρηματιστήριο θα ανεβαίνει...
Δυστυχώς όμως ένας απαράβατος νόμος της φύσης είναι πως ότι αυξάνεται ... κάποια στιγμή θα έρθει στο ανώτατο σημείο ... όπου και θα αρχίσει να μειώνεται. Είναι κατανοητό ότι κάτι τέτοιο συνέβη και τότε καθώς όλη η άνοδος ήταν ένα κόλπο που σε συνάρτηση με την απληστία του κόσμου δημιούργησε το κραχ.
Παρόμοια περίπτωση και τη χρονική περίοδο που ζούμε... δηλαδή υπέρογκος δανεισμός... συνεχής παράλογη αύξηση της αξίας των ακινήτων...απότομη μείωση αυτών... και τα υπόλοιπα δεν αργούν να έρθουν. Ειδικά όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στην Αμερικάνικη οικονομία όπου στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας που ζούμε είναι εξαιρετικά εύκολο ο ιός της κρίσης να επηρεάσει όλες τις χώρες παγκοσμίως.
Με τα λίγα και τα πολλά φτάσαμε στο σήμερα... όπου ο καθένας από μας αναρωτιέται, τι είναι τελικά ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση, όλοι μας λέγανε ότι είναι η σωστή οδός αλλά εμείς διαπιστώνουμε το αντίθετο. Σίγουρα οι κοινωνίες προοδεύουν και εμείς είμαστε υπέρ αυτού... αλλά θα μπορούσε κάποιος να αντιληφθεί εύκολα πως οι επιπτώσεις τις κρίσης θα περιορίζονταν αν η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε χώριζε τα σύνορα της σε 3 ή και 4 κομμάτια.
Δηλαδή μια αυτάρκης ευρωπαϊκή οικονομία, μια Αμερικάνικη και μια Ασιατική... οι οποίες θα χουν μεταξύ τους συναλλαγές σε κάποια προϊόντα αλλά χωρίς τη δυνατότητα δανεισμού ή επένδυσης η μία από την άλλη. Αυτό ίσως αποτελεί μια αρκετά καλή ιδέα/βάση για μια νέα παγκοσμιοποιημένη μεν κοινωνία, χωρισμένη δε σε μέρη. Αν μια ευρωπαϊκή τράπεζα δεν είχε τη δυνατότητα να επενδύσει στις ΗΠΑ ίσως το πρόβλημα να μην μεταφέρονταν στην Ευρώπη!!!
Δηλαδή καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως μια μέση λύση είναι η κατάλληλη αφού ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση λειτουργούν στο όνομα της απληστίας.Βρισκόμενοι στο σήμερα η καλύτερη λύση για ενέσιμη βοήθεια στην οικονομία αποτελεί η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, κάτι που έχει σκοπό να κάνει η ελληνική κυβέρνηση. Ας ελπίσουμε ότι θα πετύχει και ότι πλέον θα υπάρχουν ποιο αυστηρές δικλείδες ασφαλείας.
Η συμβουλή μας, μιας και τα χουμε φρέσκα από τα μαθήματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι , υπομονή, όχι πανικός και σίγουρα μια κρίση είναι που θα περάσει... ευτυχώς υπάρχουν αρκετά μυαλά να σκεφτούν τον τρόπο... σκοπός είναι να διασφαλίζουμε τα νότα μας τον καιρό της ευημερίας.
Δυστυχώς όμως ένας απαράβατος νόμος της φύσης είναι πως ότι αυξάνεται ... κάποια στιγμή θα έρθει στο ανώτατο σημείο ... όπου και θα αρχίσει να μειώνεται. Είναι κατανοητό ότι κάτι τέτοιο συνέβη και τότε καθώς όλη η άνοδος ήταν ένα κόλπο που σε συνάρτηση με την απληστία του κόσμου δημιούργησε το κραχ.
Παρόμοια περίπτωση και τη χρονική περίοδο που ζούμε... δηλαδή υπέρογκος δανεισμός... συνεχής παράλογη αύξηση της αξίας των ακινήτων...απότομη μείωση αυτών... και τα υπόλοιπα δεν αργούν να έρθουν. Ειδικά όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στην Αμερικάνικη οικονομία όπου στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας που ζούμε είναι εξαιρετικά εύκολο ο ιός της κρίσης να επηρεάσει όλες τις χώρες παγκοσμίως.
Με τα λίγα και τα πολλά φτάσαμε στο σήμερα... όπου ο καθένας από μας αναρωτιέται, τι είναι τελικά ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση, όλοι μας λέγανε ότι είναι η σωστή οδός αλλά εμείς διαπιστώνουμε το αντίθετο. Σίγουρα οι κοινωνίες προοδεύουν και εμείς είμαστε υπέρ αυτού... αλλά θα μπορούσε κάποιος να αντιληφθεί εύκολα πως οι επιπτώσεις τις κρίσης θα περιορίζονταν αν η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε χώριζε τα σύνορα της σε 3 ή και 4 κομμάτια.
Δηλαδή μια αυτάρκης ευρωπαϊκή οικονομία, μια Αμερικάνικη και μια Ασιατική... οι οποίες θα χουν μεταξύ τους συναλλαγές σε κάποια προϊόντα αλλά χωρίς τη δυνατότητα δανεισμού ή επένδυσης η μία από την άλλη. Αυτό ίσως αποτελεί μια αρκετά καλή ιδέα/βάση για μια νέα παγκοσμιοποιημένη μεν κοινωνία, χωρισμένη δε σε μέρη. Αν μια ευρωπαϊκή τράπεζα δεν είχε τη δυνατότητα να επενδύσει στις ΗΠΑ ίσως το πρόβλημα να μην μεταφέρονταν στην Ευρώπη!!!
Δηλαδή καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως μια μέση λύση είναι η κατάλληλη αφού ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση λειτουργούν στο όνομα της απληστίας.Βρισκόμενοι στο σήμερα η καλύτερη λύση για ενέσιμη βοήθεια στην οικονομία αποτελεί η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, κάτι που έχει σκοπό να κάνει η ελληνική κυβέρνηση. Ας ελπίσουμε ότι θα πετύχει και ότι πλέον θα υπάρχουν ποιο αυστηρές δικλείδες ασφαλείας.
Η συμβουλή μας, μιας και τα χουμε φρέσκα από τα μαθήματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι , υπομονή, όχι πανικός και σίγουρα μια κρίση είναι που θα περάσει... ευτυχώς υπάρχουν αρκετά μυαλά να σκεφτούν τον τρόπο... σκοπός είναι να διασφαλίζουμε τα νότα μας τον καιρό της ευημερίας.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι κανείς από τους κυβερνώντες δε μιλάει για τα βαθύτερα αίτια της κρίσης (που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός) και τι πρέπει να κάνουμε για να μηνεπαναληφθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήβάλεις κατά της παγκοσμιοποίησης . Το διεθνές κεφάλαιο βρήκε καταφύγειο και φτυνο εργατικο
ΑπάντησηΔιαγραφήστις απομεινασες κομουνιστικες χώρες.μην περιμένεις αλλαγές.
Χαίρομαι όταν διαβάζω φρέσκιες απόψεις σε υπάρχοντα ζητήματα πολύ απλά γιατί μας εμπλουτίζουν τις εναλλακτικές μας και έτσι απεγκλοβιζόμαστε από το φόβο του "μετά".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφέρομαι σε αυτό που λέει:
<<...μια αυτάρκης ευρωπαϊκή οικονομία, μια Αμερικάνικη και μια Ασιατική... οι οποίες θα χουν μεταξύ τους συναλλαγές σε κάποια προϊόντα αλλά χωρίς τη δυνατότητα δανεισμού ή επένδυσης η μία από την άλλη.>>
Η ιδέα έχει και το πλεονέκτημα ότι μειώνει την σπατάληση των πόρων αφού περιορίζει το υπερπόντιο εμπόριο μο στα απαραίτητα.
Επίσης, το βλέπω και σαν ένα πρώτο βήμα για την καθολική αυτονομία των ανθρώπων του πλανήτη μας,
δηλαδή ένα βήμα μετά την αυτονήμησή μας ανά έθνη.
Ακούγεται σαν μια δόκιμη μετα-εθνική συνταγή.
Βέβαια σκέφτομαι πως το ζήτημα παραμένει η Μ. Ανατολή!
Οι κοινωνίες στις γειτονικές της ήπειροι (Αφρική, Ασία, Ευρώπη) δεν έχουν αρκετά κοινά στοιχεία ώστε να επιτύχουν μια τέτοια ένωση.