Η Γερμανία ως Καταστροφή της Ευρώπης

Η Γερμανία για ακόμη μια φορά, πνιγμένη μέσα στις άκαμπτες ιστορικές της εμμονές, καταστρέφει την Ευρώπη.

-έχει την κύρια ευθύνη για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από τη Ένωση.

-επιβάλλει στην Ένωση μια δουλική πολιτική υποταγής στα συμφέροντα του USA.

-συγκέντρωσε με δόλο όλα τα Ευρωπαϊκά πλεονάσματα και πεισματικά οδηγεί την Ένωση σε απολύτως καταστροφική κατεύθυνση ακραίας λιτότητας.

-υποστηρίζει την στρατιωτικοποίηση της Ένωσης με αμερικάνικα στρατεύματα και εξοπλισμό

-με τη στάση της αποδυνάμωσε την Ένωση και την υποβάθμισε σε ένα πολιτικά άβουλο παρωχημένο σχήμα ‘κοινής αγοράς’

-εμμένει στην εισαγωγή και χρήση του αμερικάνικου, περιβαλλοντικά καταστροφικού και πανάκριβου υγροποιημένου φυσικού αερίου έναντι του Ρωσικού

-επιβάλλει στην Ένωση την παράλογη και καταστροφική της εχθρότητα προς την Ρωσία αφήνοντας την Ευρώπη έρμαιο στην ακραία επιθετική πολιτική του USA

-παρασέρνει τις χώρες της Ένωσης σε δήθεν ‘πράσινα’ οικονομικά μοντέλα ενώ η ίδια αξιοποιεί στο έπακρο τον λιγνιτικό της πλούτο

-μπλοκάρει την χρήση της πυρηνικής ενέργειας στην Ένωση ενώ είναι η μόνη πραγματικά καθαρή και ανανεώσιμη ενεργειακή πηγή που υπάρχει διαθέσιμη σήμερα

 

Crave - Sarah Kane

 

"Crave", Sarah Kane

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.

Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,

Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,

Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,

Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,

Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,

Και να σου φιλάω τα πόδια σου,

Και να σου κρατάω το χέρι σου,

Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,

Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,

Και να γελάω με την παράνοια σου,

Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,

Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,

Και να σ' αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,

Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,

Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,

Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ' αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.

Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.

Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,

Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,

Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,

Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,

Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

Και να 'μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,

Και να 'μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,

Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,

Και να παρακαλάω να σ' ήξερα μια ζωή.

Και ν' ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,

Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,

Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,

Και τό να σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,

Και να σ' αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,

Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,

Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,

Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,

Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,

Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,

Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,

Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,

Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,

Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,

Και ν' αναρωτιέμαι πώς σου πέρασε ποτέ απ' το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,

Και ν' αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,

Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ' αγαπούσε,

Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,

Και να σ' αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,

Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,

Και να μη σ' αφήνω να σηκωθείς απ' το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,

Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,

Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,

Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,

Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,

Και να θέλω ό,τι θέλεις,

Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,

Και να σου μιλάω για ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου,

Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο

Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω

Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,

Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ' ζωή σου,

Και να ξεχνάω ποιος είμαι,

Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,

Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο

Τον ακάθεκτο

Τον ακατάλυτο

Τον ακατάσβεστο

Τον μεταρσιωτικό

Τον ψυχαναληπτικό

Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη, για την παράσταση της Νέας Σκηνής

Η πανουργία της μετανάστευσης: ζώα της μη καταγεγραμμένης κινητικότητας

 

Η πανουργία της μετανάστευσης:

ζώα της μη καταγεγραμμένης κινητικότητας

των Βασίλη Τσιάνου και Δημήτρη Παπαδόπουλου 

To κογιότ δεν είναι μόνο ένας canis latrans στη μεθόριο μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού. Προσδιορίζει όλους αυτούς τους οδηγούς που μπορούν, επ’ αμοιβή, να περάσουν τα εθνικά σύνορα και να οργανώσουν παράνομες μετακινήσεις μεταναστών και τη μη καταγραφόμενη κινητικότητα. Οι Βρετανοί ναύτες αποκαλούν τους φευγαλέους βοηθούς των λαθρεπιβατών «καρχαρίες», στα ελληνοαλβανικά σύνορα το όνομά τους είναι «κοράκια». Στα κινέζικα αποκαλούνται «shetou», φιδοκέφαλοι, αυτοί που είναι πανούργοι όπως το φίδι και ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν το κεφάλι τους για να βρουν ένα δρόμο μέσα από δύσκολες καταστάσεις. «Shetou» ήταν επίσης το όνομα του κινέζικου δικτύου στο οποίο αποδόθηκε η ευθύνη για την τραγωδία του Ντόβερ, το θάνατο πενήντα οκτώ παράνομων μεταναστών σε ένα φορτηγό στις αρχές της χιλιετίας.

Ο επίσημος λόγος κατά της διακίνησης προσώπων είναι δεμένος με τη λoγική της κυριαρχίας: εξατομικεύει τη διάβαση των συνόρων και εμφανίζει τους μετανάστες ως θύματα κάποιας μαφίας λαθρεμπόρων. Στο δημόσιο φαντασιακό της κυριαρχίας, η μετακίνηση είναι ένα παράνομα οργανωμένο σκάνδαλο με δύο μόνο παίκτες: τους παραβατικούς μετανάστες και τους εγκληματίες διακινητές. Αλλά η ποινικοποίηση της διάβασης των συνόρων και η αναγωγή των σύνθετων και πολύμορφων μεταναστευτικών δικτύων σε ένα έργο με μία πράξη και δύο πρωταγωνιστές, αποκρύπτει ότι το υποτιθέμενο ανθρωπιστικό δόγμα «να σώσουμε τους ανθρώπους» δεν είναι τίποτε άλλο από μια βίαιη καθήλωση στην πολιτική τού «να σώσουμε τα εθνικά σύνορα» και στην προστασία του εθνικού κορμού από ανεξέλεγκτες εισβολές. Η μετανάστευση δεν είναι μία μονογραμμική ατομική διαδικασία επιλογής, δεν είναι ένα αποτέλεσμα της μηχανικής «έλξης και άπωσης» που συνδέεται με την παροχή και τη ζήτηση ανθρώπινου κεφαλαίου. Η μετανάστευση προσαρμόζεται διαφορετικά σε κάθε ιδιαίτερη περίσταση, αλλάζει όψεις, διασυνδέει απρόσμενους κοινωνικούς πρωταγωνιστές, απορροφά και αναδιαμορφώνει τη δυναμική της κυριαρχίας που στοχεύει στον έλεγχό της. Η μετανάστευση είναι αυθαίρετη στις ροές της, απο-ατομικευμένη, και συγκροτεί νέους διεθνικούς χώρους που υπερβαίνουν και εξουδετερώνουν την πολιτική της κυριαρχίας. Η μετανάστευση είναι σαν μεγάλα κύματα που δεν εμφανίζονται ποτέ ακριβώς εκεί που τα περιμένουμε, η άφιξή τους δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί με ακρίβεια, αλλά πάντοτε έρχονται, έχουν τέτοιο μέγεθος που αναδιατάσσουν ολόκληρη τη δεδομένη γεωγραφία μιας ακτής, την παραλία, το βυθό, τα ζώα και τα φυτά της θάλασσας, τα βράχια.

Στην Τουρκία, η διακίνηση παράνομων μεταναστών, το "koyun ticareti" [εμπόριο προβάτων], είναι κάτι παραπάνω από υπόθεση διεφθαρμένων αστυνομικών και μικρή σχέση έχει με το φάντασμα μιας «παγκόσμιας μαφίας λαθρεμπόρων». Είναι ένα ολόκληρο καθεστώς κινητικότητας, ένα ολόκληρο άτυπο δίκτυο με εκατοντάδες δρώντες, ο καθένας απ’ τους οποίους έχει διαφορετικά διακυβεύματα, με σκοπό να κάνουν τα σύνορα πορώδη. Η μετανάστευση καθιστά διαπερατούς τους υλικούς και τους ψυχολογικούς χώρους, μια διαπερατότητα αντίστοιχη με εκείνη του Μπένγιαμιν, στην οποία το δημόσιο και το ιδιωτικό αναμιγνύονται, η παράβαση και ο κανόνας υφίστανται αναδιαπραγμάτευση, ζώνες εκμετάλλευσης και δικαιοσύνης αναδιευθετούνται, τυπικές και άτυπες δομές ανασυναρμολογούνται. Η τακτική που αναπτύσσουν οι μετανάστες για να αντιταχθούν στον έλεγχο των επιθυμιών τους είναι να καθιστούν πορώδεις τους μηχανισμούς και τα σύνορα των κρατών. Το να γίνεσαι ζώο δεν είναι απλώς μία μεταφορά για τις συναλλαγές στο τρέχον καθεστώς κινητικότητας, ούτε μία νέα ακαδημαϊκή μόδα· είναι το κρυπτογράφημα για το σωματικό υπόστρωμα της διεθνικής μετακίνησης σε καιρούς ενός παγκόσμιου καθεστώτος εξαναγκασμού σε παρανομία.

Το 1991, η Ισπανία επέβαλε υποχρέωση βίζας για μετανάστες από την περιοχή του Μαγκρέμπ. Από τότε, μετανάστες από το Μαρόκο, το Μάλι, τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία κ.λπ. μαζεύονται στην Ταγγέρη και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Αποκαλούνται Herraguas, «πυρπολητές», άνθρωποι προετοιμασμένοι να κάψουν τα έγγραφά τους όταν φτάσουν τα ισπανικά σύνορα του Σένγκεν για να αποφύγουν τον κίνδυνο να τους ξαναστείλουν στη χώρα προέλευσης. Στην ταινία Tanger, le rêve des brûleurs (Μαρόκο/Γαλλία 2002), η Leila Kilani ακολουθεί τα βήματα και καταγράφει τα απο-ατομικευμένα όνειρα και τις πρακτικές αυτών των πυρπολητών. Αλλά η στρατηγική της απο-ταύτισης δεν είναι πρωταρχικά ζήτημα μεταβολής των στοιχείων ταυτότητας· είναι ένας υλικός και ενσώματος τρόπος ύπαρξης. Η στρατηγική της απο-ταύτισης είναι μια εκούσια «απο-ανθρωποποίηση» με την έννοια ότι σπάζει τη σχέση ανάμεσα στο όνομα και το σώμα. Ένα σώμα δίχως όνομα είναι ένα μη-ανθρώπινο ανθρώπινο ον, ένα ζώο που τρέχει. Είναι μη-ανθρώπινο επειδή σκόπιμα εγκαταλείπει το ανθρωπιστικό καθεστώς των δικαιωμάτων. Η Σύμβαση της Ύπατης Αρμοστείας των ΗΕ για τους αιτητές ασύλου προστατεύει τα δικαιώματα των προσφύγων κατά την άφιξη, όχι όμως όταν είναι καθ’ οδόν. Και όπως ξέρουμε η άφιξη έχει μία μακρά longue durée, δεν αφορά τη στιγμή της άφιξης αλλά ολόκληρο το ταξίδι, σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Αυτή είναι η λύση που δίνει η μετανάστευση στο πρόβλημα της άφιξης. Όπως λένε οι πυρπολητές: «αν θέλεις να περάσεις τα ισπανικά σύνορα, δεν αρκεί να κάψεις τα χαρτιά σου, πρέπει να γίνεις ζώο ο ίδιος». Το γίγνεσθαι είναι ουσιώδους σημασίας για την κινητικότητα. Ο τροπισμός τού να γίνεσαι ζώο είναι μία μόνο από τις επιλογές που υιοθετούν οι μετανάστες για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους να μετακινούνται. Το να γίνεσαι γυναίκα, παιδί, ηλικιωμένος, να γίνεσαι χώμα, να γίνεσαι υγρό, να γίνεσαι ζώο, είναι η απάντηση των μεταναστών στον έλεγχο της επιθυμίας τους για κινητικότητα.

Κατά τη διάρκεια μιας έρευνας πεδίου που κάναμε σε ένα στρατόπεδο στη βόρεια Ελλάδα σχετικά με τις διαδρομές της μετανάστευσης, πήραμε συνέντευξη και από έναν Κινέζο που ήταν καθ’ οδόν προς τη Γαλλία. Τα «αιώνια» γίγνεσθαι του ανθρώπου αυτού είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: εξαναγκάσθηκε να μείνει κάποιο καιρό στη Ρουμανία, παντρεύτηκε και απέκτησε άδεια διαμονής εκεί, έκανε αίτηση βίζας για την ΕΕ η οποία απορρίφθηκε, έκανε νέα αίτηση και πήρε τρίμηνη άδεια εργασίας η οποία τον έφερε στο Παρίσι, παρέμεινε και μετά τη λήξη της βίζας του για πάνω από δώδεκα μήνες, συνελήφθη και στάλθηκε πίσω στη Ρουμανία (πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις νέα αίτηση για δέκα χρόνια), εκεί άλλαξε ταυτότητα και φύλο, ξαναπαντρεύτηκε ως γυναίκα πλέον, έκανε νέα αίτηση βίζας για την ΕΕ, ταξίδεψε στο Παρίσι, άλλαξε ξανά ταυτότητα και παντρεύτηκε στη Γαλλία, όπου τελικά πήρε άδεια διαμονής. Αργότερα λάβαμε ένα email του (ή της –οι συμβάσεις της γραμματικής μάς υποχρεώνουν να διαλέξουμε μια αντωνυμία) που έλεγε ότι έφτασε στον Καναδά.

Το γίγνεσθαι είναι η εγγενής ορμή της μετανάστευσης. Οι μετανάστες δεν συνδέονται μεταξύ τους αναπαριστώντας και κοινοποιώντας τις αληθινές ατομικές τους ταυτότητες, ούτε μεταφράζοντας στους άλλους αυτό που κατέχουν ή αυτό που είναι. Οι μετανάστες δεν χρειάζονται μετάφραση για να επικοινωνήσουν, ούτε μεσολάβηση. Συνδέονται μεταξύ τους μέσα από τα γίγνεσθαι, μέσα από την ίδια τη βαθμιαία και προσεκτική, ενίοτε επίπονη, μεταμόρφωση της σωματικής τους συγκρότησης, πραγματοποιούν την επιθυμία τους αλλάζοντας τα σώματα, τις φωνές, τις προφορές, τις διαλέκτους, τα μαλλιά, το χρώμα, το ύψος, το φύλο, την ηλικία, τις βιογραφίες τους. «Αρχίζοντας από τις μορφές που έχει κανείς, το υποκείμενο που είναι, τα όργανα που έχει, ή τις λειτουργίες που εκπληρώνει, το γίγνεσθαι είναι μια απόσπαση σωματιδίων μεταξύ των οποίων εγκαθιδρύει τις σχέσεις κίνησης και ακινησίας, ταχύτητας και βραδύτητας οι οποίες είναι πλησιέστερα σε αυτό που γίνεται κανείς και μέσα από τις οποίες γίνεται. Με αυτή την έννοια το γίγνεσθαι είναι η διαδικασία της επιθυμίας» (Deleuze & Guattari, A thousand plateaus : capitalism and schizophrenia. Minneapolis: University of Minnesota Press, 1987, σ. 272).

Η έννοια του γίγνεσθαι επιδιώκει να αρθρώσει μια πολιτική πρακτική στην οποία οι κοινωνικοί δρώντες εκφεύγουν τις κανονικοποιημένες αναπαραστάσεις τους και ανασυγκροτούν τον εαυτό τους ενόσω συμμετέχουν και αλλάζουν τις συνθήκες της υλικής τους ύπαρξης. Το γίγνεσθαι δεν είναι μόνο μια δύναμη εναντίον (του πανταχού παρόντος μοντέλου του μεθοδολογικού ατομικισμού και των κυριαρχικών καθεστώτων ελέγχου του πληθυσμού), αλλά και μια δύναμη υπέρ της επιθυμίας. Κάθε γίγνεσθαι είναι μετασχηματισμός μιας πολλαπλότητας σε μία άλλη, γράφουν οι Ντελέζ και Γκουαταρί· κάθε γίγνεσθαι ριζοσπαστικοποιεί την επιθυμία και δημιουργεί νέες ατομικεύσεις, νέες διαθέσεις, νέες διαφοροποιήσεις. Το γίγνεσθαι είναι περιπλάνηση. Είναι όμως ενδιαφέρον ότι το τέλος όλων των γίγνεσθαι δεν είναι η άνθιση της ποικιλίας και της διαφοράς, αλλά η εξαφάνισή της. Το εμμενές τέλος όλων των γίγνεσθαι είναι να γίνεσαι ανεπαίσθητος, να γίνεσαι ο καθένας/ το κάθε τι, παύοντας να χρησιμοποιείς ονόματα για να περιγράψεις αυτό που υπερβαίνει τη στιγμή. Το να γίνεσαι δυσδιάκριτος, απρόσωπος, αδιόρατος είναι το καθολικό πολιτικό πρόταγμα των Ντελέζ και Γκουαταρί.

Το «γίγνεσθαι-ανεπαίσθητος» που συνδέεται με τη μετανάστευση δεν σημαίνει ότι η μετανάστευση η ίδια είναι ανεπαίσθητη. Αντιθέτως, όσο πιο ισχυρά γίνονται τα μεταναστευτικά ρεύματα με το να υλοποιούν πρακτικές τού γίγνεσθαι, τόσο περισσότερο καθίστανται προνομιακοί στόχοι καταγραφής, ρύθμισης και περιορισμού από την κυρίαρχη εξουσία. Το να γίνεσαι ανεπαίσθητος είναι μία εμμενής πράξη αντίστασης επειδή καθιστά αδύνατο να ταυτοποιήσουμε τη μετανάστευση ως μια διαδικασία που αποτελείται από καθορισμένα συλλογικά υποκείμενα. Το να γίνεσαι ανεπαίσθητος είναι το πιο ακριβές και αποτελεσματικό εργαλείο που χρησιμοποιούν οι μετανάστες για να αντιταχθούν στην πίεση για εξατομίκευση, ποσοτικοποίηση και εκπροσώπηση που ασκεί η εγκατεστημένη, συγκροτημένη γεωπολιτική εξουσία.

*Aπόσπασμα από το: Dimitris Papadopoulos & Vassilis Tsianos, «The Autonomy of Migration: The Animals of Undocumented Mobility», υπό δημοσίευση στο: Hickey-Moody, Anna, & Malins, Peta (Eds.) (2007), Deleuzian Encounters. Studies in Contemporary Social Issues. Basingstoke: Palgrave Macmillan. Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης