Το άχτι

Το άχτι

Ορισμένα όντα οδηγούμενα, εν μέρει, από ηλιθιότητα, γεμάτα δηλητήριο και μισαλλοδοξία, ξέθαψαν ένα κείμενο του Δ. Τσάτσου του 1993 και θρέφουν με αυτό τις πολιτικές τους ονειρώξεις αδιαφορώντας για τον τόπο τους, για τους ανθρώπους και για την λογική.

Δεν πρόκειται για ανήθικους που ‘αντιπολιτεύονται’ πάνω στα αποκαΐδια με σκίτσα του Νέρωνα, εκμεταλλευόμενοι με τον πιο χυδαίο τρόπο στους νεκρούς, το φόβο και την δυστυχία, αλλά για εσωτερικά βουλιαγμένους υπανθρώπους δηλητηριασμένους από την ιδιοτέλεια και το μίσος.

Δεν θα περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από την ελληνική συντηρητική παράταξη, όμως κάποιοι -λίγοι έστω- υποψιασμένοι εκπρόσωποί της θα έπρεπε να έχουν πιά αντιληφθεί ότι η ανοχή και η συμπόρευσή τους με αυτόν που υποτίθεται πως ‘οδηγεί’ την παράταξή τους όταν ο ίδιος επιδεικνύει τόση εμπάθεια και τόσο βαθιά ευτέλεια στην συμπεριφορά και στον πολιτικό του λόγο, όχι μόνο τους απομακρύνει από κάθε πιθανότητα επαφής με την εξουσία αλλά τους εκθέτει στα μάτια ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Απόδημος Ελληνισμός

 

Οι υπερ-συντηρητικοί κυρίως αλλά και οι πλέον βλαβεροί ή αμφιλεγόμενοι πολιτικοί φορείς κόπτονται για την ψήφο του απόδημου ελληνισμού (sic).

-Πρώτο ερώτημα: Γιατί άραγε;

-Δεύτερο ερώτημα: Γιατί θα έπρεπε να δοθεί 'απομακρυσμένη' ψήφος σε ανθρώπους που όχι μόνο δεν ζουν αλλά και σπάνια έρχονται στην Ελλάδα; Γιατί αυτοί οι ‘απόδημοι’ στην κυριολεξία που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να γνωρίζουν ούτε πρόσωπα ούτε πράγματα ούτε καταστάσεις αλλά ούτε και θα υφίστανται τις συνέπειες των πολιτικών τους επιλογών, θα πρέπει να έχουν ισότιμο και ισοδύναμο πολιτικό λόγο με όσους ζουν και αγωνίζονται μέσα στην χώρα αυτή;