Το Νέο Κίνημα

Το Νέο Κίνημα

Ο νέο-φιλελευθερισμός ως τρέχουσα τοξική μετάλλαξη του κλασικού καπιταλισμού είναι πλέον mainstream στην Κοινωνία, στην πολιτική, στα Πανεπιστήμια… παντού!

Οι όροι ‘αριστερά’ και ‘σοσιαλδημοκρατία’ δεν έχουν πλέον περιεχόμενο.

Το νέο κίνημα ίσως γεννιέται στους εγκεφάλους των σημερινών δεκάχρονων, αναζητεί τα θεωρητικά του εργαλεία στην αιχμή της σύγχρονης φιλοσοφικής σκέψης [φαινομενολογία-δομισμός-μεταδομισμός] και στερείται -προς το παρόν αλλά απόλυτα- μεθόδων δράσης και επίδρασης στην Κοινωνία.

Το νέο κίνημα νομίζω πως θα χαρακτηρίζεται από την πλήρη και χωρίς όρους υιοθέτηση της συμμετοχικής δημοκρατίας και την αποδόμηση και απαγκίστρωση από την ιεραρχία και την κουλτούρα της ‘ηγεσίας’.

Το νέο κίνημα θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να ’πείσει’ ένα μεγάλο κομμάτι των ελίτ, να απευθυνθεί δηλαδή σε ολόκληρη πιά την Κοινωνία χειραφετημένο και ελευθερωμένο από τον ιστορικό υλισμό και την ταξική ανάλυση χωρίς να αρνείται την ιστορική Θεωρητική Κληρονομιά αλλά έχοντας συναίσθηση ότι το τρέχον Σύστημα(*) δεν παλεύεται πλέον με εργαλεία που αναπτύχτηκαν πριν από 200 χρόνια (δεν μπορούμε να ζητάμε συμβουλές για το CERN από τον… Θωμά Έντισον)

(*) Η εμμονή των σύγχρονων κινημάτων σε μοντέλα δράσης που περιορίζονται στην διεκδίκηση-καταγγελία-απαίτηση -με όση κινητοποίηση και όσα πανό- είναι πολιτικά στείρα και πρακτικά αδιέξοδη. Είναι σαν να πολεμάμε το Σύστημα με εργαλεία στα οποία έχει, από δεκαετίες, αναπτύξει πλήρη ανοσία (βλ. πχ εξέγερση των Ισπανών ανθρακωρύχων, Αιγυπτιακό κίνημα, Ελληνικό κίνημα και που κατέληξαν).

‘Εν Αρχή ην ο Λόγος’

‘Εν Αρχή ην ο Λόγος’

Αυτή η φράση βρίσκεται μέσα σε μια μεγαλύτερη πρόταση στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Αλλά ποιος είναι σήμερα ο Λόγος;

Ο προφορικός και γραπτός λόγος (γλώσσα);

Η λογική και η ορθολογική σκέψη του Διαφωτισμού;

Ο Θεός και ο Λόγος του;

Μήπως ο εγελιανός ή ο φουκωiκός Λόγος;

Η ανθρώπινη Διάνοια καθαυτή με όλες τις ποικίλες εκφάνσεις και τις εκφράσεις της;

Η σιβυλλική αυτή φράση, μέσα στην ιστορική της μετεξέλιξη και διαρκή επαναπροσέγγιση, φτάνει να είναι από τις πλέον γοητευτικές, μυστηριώδεις και αμφιλεγόμενες φράσεις που ειπώθηκαν ή γράφτηκαν ποτέ…

Ο Michel Foucalt για τον Jean Hyppolite

Η συγκινητική αναφορά του Michel Foucalt στο φίλο και δάσκαλό του Jean Hyppolite, μπροστά στους φοιτητές του, στο εναρκτήριο μάθημα του College de France, 1970:

(Η Τάξη του Λόγου, Μ. Foucalt, Ηριδανός, 57)

‘Αν θέλησα να βάλω την δουλειά μου κάτω από το όνομά του, καθώς και να επικαλεστώ τη μνήμη του τελειώνοντας την παρουσίαση τω σχεδίων μου, αυτό το έκανα διότι ίσως του έχω δανειστεί την έννοια και την δυνατότητα αυτού που κάνω κι ακόμα γιατί πολύ συχνά μου έδειξε τον δρόμο όταν εγώ έψαχνα στα τυφλά. Και ο σημερινός μου προβληματισμός συγκλίνει προς αυτόν, προς αυτή την έλλειψη – όπου αισθάνομαι συνάμα την απουσία του και την προσωπική μου ανεπάρκεια.

Αφού λοιπόν του χρωστάω τόσα, καταλαβαίνω πως το να με διαλέξετε για να διδάξω εδώ, είναι, σε ένα μεγάλο μέρος, απονομή τιμής σε αυτόν. Σας ευγνωμονώ βαθιά τόσο για την τιμή που μου κάνατε, όσο και για την τιμή που του απονέμετε με αυτήν την εκλογή. Αν και δεν αισθάνομαι ίσος για να τον διαδεχτώ, ξέρω ωστόσο πως θα με ενθάρρυνε με την επιείκειά του απόψε, αν θα ήταν βέβαια δυνατό να μας δοθεί μια τέτοια χαρά.

Και καταλαβαίνω καλύτερα τώρα γιατί αισθανόμουν τόση δυσκολία να αρχίσω πριν από λίγο. Ξέρω καλά τώρα ποια είναι η φωνή που θα ήθελα να με έχει προλάβει, να με έχει οδηγήσει, να με έχει προσκαλέσει να μιλήσω και να βρίσκεται μέσα στην ίδια μου την αγόρευση. Ξέρω πια τι ήταν αυτό το τόσο φοβερό στο ξεκίνημα της ομιλίας μου, αφού έπαιρνα το λόγο εκεί όπου τον άκουσα και όπου αυτός δεν βρίσκεται πιά για να με ακούσει.’