Η μοναδική...

 

Κι όμως, ο μοναδικός που είχε μια κάποια πρόταση για την αντιμετώπιση της επίθεσης των ‘αγορών’ (δηλ. του διεθνούς χρηματοπιστωτικού και παρασιτικού κεφαλαίου και της ιδεολογίας που το εκφράζει) ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Μπορεί η πρόταση να ήταν κουτσή ή στραβή αλλά ήταν η Μοναδική…

Το πρόβλημα με την πρόταση Βαρουφάκη δεν ήταν η πληρότητα ή η τεχνική της επάρκεια.

Το πρόβλημα ήταν πως η Ελληνική Κοινωνία, οι πολίτες αυτής της χώρας, δεν είχαν ούτε την πληροφόρηση, ούτε το όραμα ούτε πολύ περισσότερο το σθένος να υποστηρίζουν _οποιαδήποτε_ πρόταση, όχι επίθεσης ή ρήξης, αλλά ούτε καν αξιοπρεπούς άμυνας.

Για μια μακρά σειρά από λόγους, η Ελληνική Κοινωνία ήταν ήδη γονατιστή από το τέλος του 2004 και απλά περίμενε τον δήμιό της.

Οι άνθρωποι που -από διάφορες αφετηρίες και κατευθύνσεις- βάλουν τώρα τελευταία και με τόσο πάθος εναντίον του πρώην υπουργού, είτε ανήκουν στην υπάρχουσα, δρώσα και ‘πολύπλευρη’ 5η φάλαγγα είτε λειτουργούν ως ανυποψίαστα μειράκια…

Από της θέσεως ταύτης...

Με ένα περίεργο γλωσσικό ημι-καθαρευουσιάνικο υβρίδιο και με εκφράσεις του τύπου ‘από της θέσεως ταύτης’, άλλος ένας ανώτατος δικαστής επιβεβαιώνει πως ο υπερ-συντηρητισμός, η χωρίς όρια αλαζονεία και η θεώρηση ως δεδομένης της θεσμικής ασυδοσίας είναι που χαρακτηρίζουν την Ελληνική δικαιοσύνη.

[ οι αποφάσεις τους επιδέχονται μόνον επιστημονική κριτική (sic), ο απλός πολίτης και το αίσθημα Δικαίου της Κοινωνίας δεν αποτελούν κάτι άξιο λόγου για τους Έλληνες δικαστές και δεν το στρογγυλεύω γράφοντας ‘ένα τμήμα των..’ ή ‘κάποιοι δικαστές’ κλπ διότι τόσες μέρες και εβδομάδες δεν άκουσα και δεν διάβασα ούτε ΜΙΑ θετική τοποθέτηση από καμία δικαστική πηγή προσωπική ή θεσμική. Κρίμα στα διπλώματά τους και κρίμα στους κόπους που κατέβαλαν οι γονείς τους για να τους σπουδάσουν… ]

Κανείς

Κανείς,

όσο μετριοπαθής ή ευγενής κι αν είναι

όσο κι αν αντιλαμβάνεται τις αναγκαιότητες και τις νομοτέλειες της αστικής δημοκρατίας

όσο κι αν νιώθει πως η τρέχουσα παρακμή της δικαιοσύνης είναι ένας πολύ επικίνδυνος κατήφορος που θίγει τα θεμέλια της Κοινωνίας

όσο κι αν υπεραμύνεται -με ειλικρίνεια και θετική διάθεση- τον θλιβερό μύθο περί αμεροληψίας ή, ακόμα χειρότερα, ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης

Κανείς,

δεν μπορεί να ανεχθεί ή πολύ περισσότερο να υποστηρίξει την χθεσινή κατάπτυστη απόφαση του Εφετείου

Αν θέλει να λέγεται Άνθρωπος

Καθεστώς Τρομοκρατίας

 

Καθεστώς Τρομοκρατίας

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου ένας αθώος φυλακίζεται για πέντε χρόνια και δεν συμβαίνει τίποτα, ουδείς κραδασμός, οι θεσμοί παραμένουν απαράλλακτοι και ο κυβερνητικός μηχανισμός βουλιάζει στην ανικανότητα και την αμηχανία του αναμασώντας ανούσια κλισέ περί ‘ανεξάρτητης δικαιοσύνης’.

Ένας μόνο έβγαλε μια μικρή φωνούλα επισημαίνοντας πως ‘κάποιοι λίγοι’ της δικαιοσύνης ‘δεν νομολογούν αλλά νομοθετούν’.

Σήμερα θα οδηγηθούν κα πάλι στην φυλακή η Ηριάννα και ο Περικλής υπό τον φόβο μήπως και τελέσουν ‘νέα εγκλήματα’. Η Ηριάννα καταδικάστηκε σε απίστευτη ποινή χωρίς αναστολή μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα, παρέμβαση του παρακρατικού μηχανισμού ‘αντιτρομοκρατική’ και απολύτως ελλειπή στοιχεία. Παρόμοια φαίνεται να είναι και η περίπτωση του Περικλή.

Οι μηχανισμοί καταστολής και η εχθρική προς την Κοινωνία δικαιοσύνη δρούν ανεξέλεγκτα -κάθε νέος άνθρωπος, κάθε πολίτης που είναι κοινωνικά και πολιτικά ενεργός θα πρέπει να το γνωρίζει και να μην το ξεχνά ποτέ.

Να λειτουργεί πάντα μέσα μας το ένστικτο της αυτοπροστασίας/αυτοσυντήρησης – ζούμε σε καθεστώς τρομοκρατίας.

 

Zur Kritik der Gewalt - Walter Benjamin

Zur Kritik der Gewalt - Walter Benjamin

(Για μια κριτική της βίας)

… ο ισχυρισμός δε ότι οι σκοποί τής αστυνομικής εξουσίας πάντοτε ταυτίζονται, ή έστω συνδέονται, με αυτούς του ευρύτερου δικαίου είναι απολύτως αναληθής. Εκείνο που μάλλον ισχύει είναι ότι στο ‘δίκαιο’ τής αστυνομίας εντοπίζεται, στην πραγματικότητα, το σημείο εκείνο όπου το κράτος, είτε λόγω αδυναμίας, είτε λόγω των εγγενών συσχετισμών στο εσωτερικό κάθε έννομης τάξης, δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί μέσω τής έννομης τάξης την ικανοποίηση των εμπειρικών σκοπών που επιθυμεί με κάθε τίμημα να επιτύχει …

… και ενώ θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι, σε επίπεδο μεμονωμένων χαρακτηριστικών, η αστυνομία φαίνεται να είναι παντού η ίδια, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι το πνεύμα της είναι λιγότερο καταστρεπτικό, όταν εκπροσωπεί, στην απόλυτη μοναρχία, την εξουσία του ανώτερου άρχοντα (στο πρόσωπο τού οποίου συνενώνονται η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία), εν συγκρίσει με τις δημοκρατίες, όπου η ύπαρξη της, εφόσον δεν εξυψώνεται μέσα από μια τέτοια σχέση, εκδηλώνει την πλέον εκφυλισμένη μορφή βίας που μπορεί να συλλάβει κανείς …

… το δίκαιο εμφανίζεται να έχει, από πλευράς ηθικής, ένα τόσο αμφιλεγόμενο χαρακτήρα, ώστε να τίθεται από μόνο του το ερώτημα κατά πόσο πέραν των βίαιων υπάρχουν και αλλά μέσα κατάλληλα για τη ρύθμιση αντιτιθέμενων ανθρώπινων συμφερόντων …

… όσο εκλείπει η επίγνωση τής λανθάνουσας παρουσίας τής βίας σε κάποιον νομικό θεσμό, τόσο αυτός θα παρακμάζει. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελούν σήμερα τα κοινοβούλια. Ο λόγος για τον οποίο παρουσιάζουν το γνωστό αξιοθρήνητο θέαμα είναι το ότι δεν διατήρησαν τη συνείδηση των επαναστατικών δυνάμεων στις οποίες οφείλουν την ύπαρξη τους …

… μια συζήτηση που αναφέρεται σε κατ’ αρχήν μη βίαια μέσα επίτευξης πολιτικής συμφωνίας δεν μπορεί να ασχολείται με τον κοινοβουλευτισμό. Και αυτό γιατί το μόνο που καταφέρνει ο κοινοβουλευτισμός σε ζωτικές υποθέσεις είναι η θέσπιση νομικών διατάξεων οι οποίες, εν τη γενέσει και εξελίξει τους, συνοδεύονται από τη βία …

… είναι όμως εν γένει αδύνατη η μη βίαιη διευθέτηση των διαφορών; Κάθε άλλο. Οι σχέσεις μεταξύ ιδιωτών παρέχουν πράγματι πολλά παραδείγματα επί τούτου. Η μη βίαιη συμφωνία θα είναι πάντοτε δυνατή, όταν η καλλιέργεια τής ψυχής επιτρέπει τη χρήση μέσων με καθαρά συναινετικό χαρακτήρα. Σε κάθε είδους θεμιτά και αθέμιτα μέσα, τα οποία συνιστούν ανεξαιρέτως βία, δύνανται να αντιπαρατεθούν μη βίαια ή — με άλλα λόγια — καθαρά μέσα …

(μικρή σταχυολόγηση από το Zur Kritik der Gewalt (Για μια κριτική της βίας) του Walter Benjamin)