Αποχαιρετισμός στο Νίκο Καββαδία

Το παρακάτω κείμενο το είχα διαβάσει νομίζω στα ΝΕΑ το 1975 σε ηλικία 20 χρονών και δεν το ξέχασα ποτέ. Το ξαναβρήκα τυχαία σήμερα, μετά από σαράντα δύο χρόνια, και με συγκίνησε το ίδιο…

Αποχαιρετισμός στο Νίκο Καββαδία,

Αγαπημένε μας, σύντροφε ποιητή! Ο χθεσινός άνεμος, έφερε σε μας τους ναυτικούς το πιο θλιβερό ρεπόρτο... Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει, καθυστέρησε. Είναι τραβερσομένο καταμεσής του Ωκεανού, ζωσμένο στο πούσι. Στα ποστάλια τελείωσαν τα ματσακονίσματα, οι ναύτες κρεμασμένοι στις σκαλωσιές βάφουν τις άγκουρες, τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπετάνιοι δοκιμάζουν την μπουρού. Το σερβέι σε λίγο τελειώνει […] Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο στ’ αγαπημένα σου μαραμπού να μη γρυλλίζουν πια.

«Αν ο Κολόμπος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς, δεν βρήκαμε τη δικιά μας Ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε ...», μας έλεγες. Μα εσύ τι βρήκες; Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ’ αυτές εδώ τις στεργιές; Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι που άθελά σου φουντάρισες, ετοίμασε και για μας ένα ντοκ να δέσουμε πριμάτσα...

Ο Μάρτης! Αχ αυτός ο Μάρτης! Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη! Άργησε φέτος, όπως άργησε και το φορτηγό που θα αποχαιρετούσες τους γνωστούς απ’ όλα τα λιμάνια του κόσμου […] Όλα άργησαν για σένα φέτος. Μονάχα εσύ βιάστηκες για το ταξίδι το αλαργηνό. Αγαπημένε μας ποιητή, καλό ταξίδι. Δεν κουνάμε τα μαντήλια μας. Αυτό είναι για αταξίδευτους στεριανούς. Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάστρα και θα δέσουμε τις καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια, τις παντιέρες που στο κέντρο τους θάχουν την γαλάζια σου ζωγραφιά.

Αδελφέ μας ποιητή! Ξεκουράσου στην τελευταία σου κουκέτα, στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ ναυτικός […] Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια. Ένα καράβι, που πλέει αλάργα χωμένο στο πούσι, αν βρει την ρότα του θα μας πάρει. Για κατευόδιο, εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου, σου αφήνουμε λίγο φιλτραρισμένο, απὸ τα μάτια μας, θαλασσένιο νερό. Είναι μαζεμένο απ’ της θάλασσας τον καθάριο βυθό...

___

Μια μικρή λίμνη από τ’ αλμυρά δάκρυα των ναυτεργατών έγινε ο τάφος του Κόλια. Σ’ αυτή τη μικρή λίμνη, ξαπλωμένος στην τελευταία του κουκέτα, θα ταξιδεύει για πάντα ο Μπωντλαίρ των ελληνικών γραμμάτων. Ο ανήσυχος μαρκόνης. Ο τραγουδιστής της γαλάζιας έκτασης, εκεί που δεν υπάρχουν σύνορα και ζουν λεύτεροι όλοι οι καταφρονεμένοι ήρωες. Οι ήρωες του Νίκου Καββαδία. Οι συνάδελφοί του ναυτεργάτες...

___

Ο αποχαιρετισμός του ποιητή εκφωνήθηκε από το ναυτεργάτη φίλο του Καββαδία, Χρήστο Παντελίδη, ο οποίος ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα, όταν έφηβος πρωτοδιάβασε το «Μαραμπού».

Με αφορμή τον Ρουβίκωνα

Το κείμενο/διακήρυξη του Ρουβίκωνα (εδώ) ενόψει της μετεξέλιξής του σε πολιτικό φορέα, δεν έχει να πει κάτι νέο ή πρωτότυπο. Είναι ένα κείμενο μάλλον μετριοπαθές και προσεκτικό αλλά δεν μας προτείνει τίποτε το πραγματικά νέο.

Όμως στις σελίδες του βρήκα και αναπαράγω την παρακάτω παράγραφο που νομίζω πως εμπεριέχει, ασυνήθιστη ίσως για το αναρχικό χώρο και την αριστερά, πολιτική οξυδέρκεια:

[ … ] βλέπουμε πως ο πολυπολικός κόσμος που ανέτειλε, αναστρέφει μια πορεία παγκοσμιοποίησης που έδωσε για ένα διάστημα όντως την εντύπωση πως οδηγούμαστε σε ένα νέο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας που θα αποδομούσε το ίδιο το έθνος- κράτος, που μέσα του πατάει η ιμπεριαλιστική συνθήκη. Διεθνείς οργανισμοί που μέχρι πρότινος ήταν η αιχμή αυτής της διαφαινόμενης τάσης, γίνονται όλο και περισσότερο, μέτωπα αδιάλλακτων ανταγωνισμών και το κύρος (και άρα η εξουσία τους) μειώνεται διαρκώς. Πρακτικές ωμής επιβολής από κυρίαρχες δυνάμεις σε υποδεέστερες, επανεμφανίζουν ένα γεωπολιτικό τοπίο με μεσοπολεμικές αναλογίες [ … ]

Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι πως άνθρωποι με σοβαρή παιδεία και εμπειρίες εντός του αναρχικού χώρου ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να δουν πόσο ασύμβατη είναι η οποιαδήποτε ταξική ανάλυση της Κοινωνίας με την Αναρχία.

Η ίδια η ταξική ανάλυση είναι στην ουσία της ο πιο σίγουρος και αποτελεσματικός δημιουργός ιεραρχίας.

Φαίνεται πως ούτε η Αριστερά ούτε η Αναρχία (ή όπως κι αν θα λέγονται στο μέλλον) είναι ακόμη σε θέση να αντιληφθούν πως η κύρια αποστολή τους θα έπρεπε να είναι η οριζόντια οικοδόμηση ενός εναλλακτικού Παραδείγματος το οποίο να απευθύνεται σε ολόκληρη την Κοινωνία.