Julian Assange

 

Η εκλογή της Χίλαρι Κλίντον θα ήταν μια εδραίωση ισχύος της υπάρχουσας άρχουσας τάξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ντόναλντ Τράμπ δεν είναι του στενού πυρήνα της Ουάσιγκτον. Είναι μέρος της πλούσιας άρχουσας ελίτ των Ηνωμένων Πολιτειών, και συγκεντρώνει γύρω του μια μεγάλη μερίδα άλλων πλουσίων και διαφορετικών ιδιοσυγκρασιακών προσωπικοτήτων.
 

Δε συστήνουν από μόνοι τους μια υπάρχουσα δομή, γι' αυτό και αποτελούν μια αδύναμη φόρμα, η οποία εκτοπίζει και αποσταθεροποιεί το προ-υπάρχον δίκτυο κεντρικής εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Είναι ένα νέο σύστημα πατρονίας η οποία θα εξελιχθεί ραγδαία, αλλά αυτή τη στιγμή η χαλαρότητα της σημαίνει ότι υπάρχουν ευκαιρίες για αλλαγή στις Ηνωμένες Πολιτείες: αλλαγές προς το χειρότερο και αλλαγές προς το καλύτερο   ---   Julian Assange

The Creation of Adam – Michelangelo, 1512

Πέρασαν κάπου 500 χρόνια μέχρι κάποιος γιατρός (1990, Frank Lynn Meshberger M.D.) να παρατηρήσει κάτι που δεν ήταν ευδιάκριτο. Το υπόβαθρο πίσω από τον θεό είχε το σχήμα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Το μήνυμα που ήθελε να περάσει o Michelangelo είναι ότι το θείο δεν προέρχεται από μία ανώτερη δύναμη αλλά από το ίδιο το δικό μας μυαλό.

Γατάκια...

Η αφορμή αλλά και η ευκαιρία που δόθηκε στην Ελλάδα κατά την λεγόμενη ‘κρίση των Ιμίων’ τον Ιανουάριο του 1996, ώστε να ξεκαθαρίσει με μια σαφή και ανυποχώρητη πολιτική και αμυντική στάση το ζήτημα του Αιγαίου, χάθηκε από την οκνηρία των Ελλήνων πολιτικών και την απόλυτη ανικανότητα των ‘ενόπλων δυνάμεων’. Σήμερα λοιπόν η Τουρκία ως μεγάλο και ισχυρό κράτος, διεκδικεί ενώ η Ελλάδα φυσικό είναι να αμύνεται με διαμαρτυρίες και γκρίνιες. Γατάκια…

Τι έχουμε να χάσουμε;

Σκεπτόμενος κάποιος λογικά και ακομμάτιστα καταλήγει συνήθως στο συμπέρασμα πως η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ το ’81 ήταν μάλλον καλύτερη από τις προηγούμενες. Πολλοί μάλιστα πιστεύουν πως ήταν μια από τις καλύτερες μεταπολεμικά. Δυστυχώς όμως, σύντομα υπήρξε φθορά, τα προοδευτικά ανοίγματα μειώθηκαν και σιγά σιγά ο δικομματισμός τράβηξε τον μονότονο και βλαβερό του δρόμο.

Υπάρχει όμως μια διαπίστωση που λέει ότι οι απλοί ψηφοφόροι (κι όχι οι με οποιονδήποτε τρόπο κομματάνθρωποι) του ΠΑΣΟΚ είχαν θετικότερα κοινωνικά χαρακτηριστικά από όσους ψήφιζαν συντηρητικά. Υπήρχαν διαφορές όπως για παράδειγμα μεταξύ των Βενιζελικών (χωρίς φυσικά αυτοί να ήταν ριζοσπάστες ή επαναστάτες)  και των Βασιλικών σχεδόν ένα αιώνα πριν. Στατιστικά μιλώντας, μεταξύ άλλων διαφορών οι λεγόμενοι πασόκοι ήταν νεότεροι, συνήθως πιο μορφωμένοι και πιο προσηλωμένοι σε αξίες της δημοκρατίας. Οι απλοί αυτοί ψηφοφόροι του κέντρου ήταν περισσότερο εύθικτοι σε αυθαιρεσίες του κράτους, έδιναν μεγαλύτερο βάρος στην παιδεία ή την υγεία από όσο στους εξοπλισμούς, ήταν περισσότερο ανεκτικοί και φιλικοί με την νέα γενιά κλπ κλπ. Οι διαφορές αυτές, που συνοπτικά αναφέρονται εδώ γιατί είναι πολλές, είναι ποιοτικές διαφορές. Δείχνουν τον τρόπο που ο πολίτης αλληλεπιδρά με το κοινωνικό του περιβάλλον και ποιες είναι οι προτεραιότητές του.

Δημιουργείται σε πολλούς σήμερα η εντύπωση ότι αυτού του τύπου οι ποιοτικές διαφορές στατιστικά εμφανίζονται πάλι, έτσι ώστε κατά κάποιο τρόπο να ‘διαχωρίζουν’ με θετικό τρόπο τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ από τους πολίτες που ψηφίζουν συντηρητικά. Αν η διαπίστωση αυτή ευσταθεί τότε μπορεί κάποιος, προχωρώντας λίγο τον συλλογισμό, να υποστηρίξει ότι τα κόμματα θέλοντας και μη δέχονται μια πίεση από τη βάση τους, καθορίζονται δηλαδή έμμεσα σε μεγάλο ή μικρό βαθμό (έστω ελάχιστα) από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολιτών που τα υποστηρίζουν με την ψήφο τους.

Συμπληρώνοντας αυτή τη σκέψη θα πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του και το πως τοποθετείται η συντήρηση και η ελίτ πολιτικά. Δηλαδή ποιο κομμάτι του πολιτικού φάσματος εκφράζει περισσότερο τα συμφέροντά της και με ποιόν τρόπο αυτή διανέμει την πολιτική της υποστήριξη στο τρέχον πολιτικό φάσμα (διότι η ελίτ με τον ένα ή άλλο τρόπο απευθύνεται και επιδρά σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα).

Αξίζει να λάβει κάποιος υπόψη αφενός τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας ‘κομματικής βάσης’ και αφετέρου τον ρόλο και τις προσβάσεις της ελίτ στο πολιτικό φάσμα.

Ο οποιοσδήποτε λοιπόν που (έχοντας καταφέρει να προστατέψει τη σκέψη του από την παγίδα του ‘άσπρο – μαύρο’ ή του ‘όλοι το ίδιο είναι’) σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο, έχει την δυνατότητα να αντιληφθεί καλύτερα ποιο είναι σήμερα το πολιτικό διακύβευμα και να κατανοήσει ποιο ακριβώς τμήμα της Κοινωνίας θα ‘επανέλθει στα πράγματα’ και τι θα χαθεί από μια ενδεχόμενη πτώση τη ΣΥΡΙΖΑ.

Θανάσης Κοντονάτσιος

Μια μωβ σκιά Μαΐου

Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους.

Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως.

Και το γνωρίζουμε πολύ καλά. Εξύβριση αρχής – έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής – έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια – όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος.

Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δε συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό, τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.

(Μάιος ‘86, λίγο μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από αστυνομικό)

Μάνος Χατζηδάκις

Προβληματισμοί (...που δεν τους 'είπε ο Marx')

Έχω την εντύπωση πως τα κινήματα του παρόντος -και κυρίως του μέλλοντος- θα χρειαστεί να θεμελιώσουν τις αντιλήψεις τους για την Κοινωνία και τους τρόπους δράσης τους σε ένα εκ θεμελίων νέο θεωρητικό Παράδειγμα.

Διαισθάνομαι πως η ‘κβαντοποίηση’ των φάσεων εξέλιξης της Κοινωνίας (δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός, ασιάτικος κ.ο.κ) είναι ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα εν πολλοίς στείρο και χωρίς πραγματική χρησιμότητα για τους ανθρώπους.

Επίσης, έχω σχεδόν πειστεί πως ο ιστορικός υλισμός ως εργαλείο ερμηνείας της Ιστορίας είναι μια ελλιπής και χοντροκομμένη προσέγγιση η οποία για λόγους που δεν μπορώ να καταλάβω παραμένει αναλλοίωτη και άκαμπτη εμποδίζοντας παρά διευκολύνοντας τη σκέψη, όπως ένας βράχος στέκει στη ροή του ποταμού…

Προς τα φιλόζωα ζώα…

Οι δήθεν φιλόζωοι έχουν εστιάσει όλη την φιλοζωία τους (sic) σε σκυλιά και γατιά διαμορφώνοντας τεράστιους -και εντελώς αχρείαστους- πληθυσμούς από αυτά τα είδη μέσα σε πολλές σύγχρονες μεγαλουπόλεις.

Προσωπικά δεν τους είδα ποτέ με αντιλόπη, λιοντάρι, λύκο, ελάφι, αλεπού, αρκούδα, τίγρη, πύθωνα, μπαμπουίνο, ή ιπποπόταμο να βολτάρουν έξω από το σπίτι τους. Είναι σαφές για μένα τουλάχιστον, πως οι γατο-σκυλο-φιλόζωοι ούτε γνωρίζουν ούτε καν νοιάζονται για τα παραπάνω ζώα. Η νοημοσύνη τους επί του θέματος μάλλον δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν -πολύ περισσότερο να θαυμάσουν- την υπερήφανη ανεξαρτησία, τη μεγαλοπρέπεια και την αθωότητα ενός λύκου που ζει στον φυσικό του χώρο εξασφαλίζοντας τη ζωή και διατηρώντας ισορροπίες στα δάση του πλανήτη.

Η συντριπτική πλειοψηφία των σκυλιών και γατιών που ζουν στις πόλεις είναι πολύ δυστυχισμένα ζώα που τα τρυπάνε, τα στειρώνουν και γενικά τους κάνουν ό,τι τους κατέβει απομακρύνοντάς τα όλο και περισσότερο από μια φυσιολογική ζωή. Έχω δει Ελληνικό ποιμενικό να ζει σε διαμέρισμα φιλόζωου ζώου αν με εννοείτε. Ειδικά για τα σκυλιά το φαινόμενο γίνεται αηδές αφού πολύ μεγάλο ποσοστό δεν είναι παρά τέρατα που δεν απαντώνται πουθενά στη φύση αλλά δημιουργήθηκαν τεχνητά προς τέρψη των φιλόζωων ζώων.

Τα "αφεντικά" κρύβουν τη δυστυχία του ζώου τους πίσω από μια άνευ προηγουμένου ενίσχυση της δουλικότητας και επιβάλοντας μια ανατριχιαστική 'ανθρωπότυπη' συμπεριφορά στα ζώα που θα πέσουν στα νύχια τους. Όποτε η "μέθοδος" αυτή συναντήσει τα όριά της έχουμε (φυσικό είναι) τραυματισμένους ενήληκες και φαγωμένα παιδιά.

Στους ηλίθιους αυτούς που κρύβουν την ανεπάρκειά τους και τα προσωπικά τους κενά πίσω από τη δυστυχία αθώων ζώων (εκθέτοντας συχνά σε αναίτιο κίνδυνο και άλλους ανθρώπους), αφιερώνω το παρακάτω πολύ περιεκτικό κείμενο του Κωνσταντίνου Καβάφη:

Oι απάνθρωποι φίλοι των ζώων

Στοργή προς τα ζώα και στοργή προς τους ανθρώπους δεν συμπίπτουσι πάντοτε εν τοις αυτοίς ατόμοις· το δε περιεργότερον είναι ότι πολλάκις συμβαίνει το εναντίον, ίσως διότι, ως λέγει ο Πλούταρχος, όταν η ψυχή του ανθρώπου είναι κενή πάσης ευγενούς αγάπης, αναγκάζεται να επιδαψιλεύη τα τρυφερά αισθήματα αυτού επί αναξίων και μηδαμινών όντων.

     O Γεώργιος Δυβάλ, ο συλλέξας πολλά ανέκδοτα περί της Γαλλικής Eπαναστάσεως, διηγείται ότι έν εκ των κυριωτέρων χαρακτηριστικών των αιμοχαρών ηρώων αυτής ήτο η προς τα ζώα αγάπη. O Kούθων είχεν ιδιάζουσαν στοργήν διά μικρόν κύνα τον οποίον αείποτε εκράτει επί του στήθους αυτού, έτι και εντός αυτής της Bουλής. O Σωνέτ κατά τας ώρας της αναπαύσεώς του εφρόντιζεν ορνιθώνα. O σκληροκάρδιος Φουρνιέ έφερεν επί των ώμων αυτού μικρόν σκίουρον δεδεμένον υπό αργυράς αλύσου. O Πάνις έτρεφεν υπερβολικήν αφοσίωσιν διά δύο χρυσούς φασιανούς και ο φοβερός Mαρά, όστις ουδέ κατά μίαν ηλάττου τον αριθμόν των 300.000 κεφαλών ας εζήτει, διήγεν ολοκλήρους ώρας εν τη αθώα ασχολία του ανατρέφειν περιστεράς. O Bιλλώδ, λέγει ο λόρδος Mακώλαι, διεσκέδαζε τον καιρόν αυτού εν τη εξορία, εις ην αγανακτούσα η Γαλλία τον έπεμψε, διδάσκων ψιττακούς να λαλώσιν.

    
O αιμοβόρος Σερζάντ ήτο φίλος των κυνών. Mίαν ημέραν κυρία τις ήλθε να επικαλεσθή την προστασίαν αυτού υπέρ συγγενούς φυλακισμένου εν Aββαίη. Δάκρυα και παρακλήσεις δεν ηδυνήθησαν να μαλάξωσι την θηριώδη καρδίαν του Σερζάντ, όστις ουδέ καν απάντησιν κατεδέχθη να τη δώση. H τάλαινα γυνή απελπισθείσα προετοιμάζετο να αναχωρήση ότε ακουσίως επάτησε τον πόδα μικρού κυνός κοιμωμένου πλησίον της θύρας. «Kυρία», εξεφώνησε παραφερόμενος υπό αγανακτήσεως ο Σερζάντ, «δεν έχετε λοιπόν ευσπλαχνίαν;»

    
Aι γαλαί ήσαν η αδυναμία του καρδιναλίου Pισελιέ. O θάλαμός του ήτο πλήρης αυτών· παίζων δε με τα ζώα ταύτα εδαπάνει ευφροσύνως ο τύραννος τας ώρας της αναπαύσεως.

    
H κ. δε Pιέ αναφέρει το εξής παράδειγμα απανθρώπων και φιλοζώων ―αν η λέξις μοι επιτρέπεται― αισθημάτων υπαρχόντων συνάμα εν τη καρδία γυναικός:

    
«Yπάρχουσι γυναίκες αίτινες έχουσι καρδίαν μόνον διά τα ζώα. O πίθηξ της μαρκησίας δε *** εδάγκασε τον βραχίονα μιας των υπηρετριών αυτής τόσον σοβαρώς ώστε επί τινα χρόνον και η ζωή της δυστυχούς εκινδύνευσε. Aν και η μαρκησία επέπληξε τον πίθηκά της εμποδίζουσα αυτόν να δαγκάνη τοιουτοτρόπως άλλοτε, ο βραχίων της υπηρετρίας ουχ ήττον απεκόπη. Oλίγας ημέρας έπειτα η μαρκησία βλέπουσα ότι η υπηρέτρια δεν ηδύνατο να εκτελή τας αυτάς ως πριν υπηρεσίας την απέπεμψε μετά της αορίστου υποσχέσεως ότι ήθελε φροντίσει δι’ αυτήν. Oνειδιζομένη δε ποτέ διά την απανθρωπίαν της πράξεώς της απήντησε, “Tι ηθέλατε να κάμω με την υπηρέτριαν εκείνην; Eίχε μόνον ένα βραχίονα.”»

    
Περί των τοιούτων γυναικών ωμίλησε και ο Iουβενάλης:

    
«H πρώτη θέσις εν τη καρδία γυναικός ήτις ουδέ τον εραστήν, ουδέ τον σύζυγόν της αγαπά, κατέχεται πάντοτε υπό ζώου. Kαι την ζωήν αυτής ήθελε προθύμως θυσιάσει εάν δι’ αυτής ηδύνατο να σώση την ύπαρξιν του κυνός, της γαλής, ή του πτηνού αυτής».

http://www.kavafis.gr/prose/content.asp?id=311&cat=6