Σκέφτηκα να συμπεριλάβω αυτό το τόσο κοφτερό απόσπασμα διότι είναι καλό να συνηθίζουμε το μυαλό μας στην μυρωδιά της ανάσας των γιγάντων ...
[ … ] Το αληθινό
φιλοσοφικό πρόβλημα που θέτει η σκέψη του Nietzsche ήταν ασφαλώς η άρση της
φαινομενικής αδυναμίας να συμβιβαστεί η Βούληση για Δύναμη με την Αιώνια
Επιστροφή. Έχω την εντύπωση ότι εδώ βρίσκεται η πραγματική προσφορά του Heidegger ο οποίος παρά την συνήθη βία στην οποία καταφεύγει η ερμηνευτική του
μέθοδος, σε αυτή την περίπτωση έφτασε σε μια καίρια αντίληψη η οποία με έπεισε
αμέσως. Αυτές οι δύο διδασκαλίες ανήκουν στο ίδιο πλαίσιο, είναι απλώς δύο
όψεις του ίδιου πράγματος: η Βούληση για Δύναμη που δεν θέλει τίποτα άλλο εκτός
από τον εαυτό της, δηλαδή είναι βούληση για βούληση, και ο δακτύλιος της
επιστροφής, που αποκαλύπτει ότι κάθε βούληση και επιλογή, κάθε φυγή και ελπίδα
είναι ένα είδος απατηλής φαντασίωσης. Και οι δύο όψεις οδηγούν στο ερώτημα για
το νόημα, για το «προς τι», στην αυτοδιάλυση. Αυτό είναι σύμφωνα με τον Heidegger το τελικό συμπέρασμα της σκέψης του Nietzsche, το αναπόφευκτο αδιέξοδο
στο οποίο περιέχεται ολόκληρη η παράδοση της Δυτικής σκέψης και η μοιραία αρχή
του οποίου στάθηκε το Ελληνικό ερώτημα για το Είναι των όντων, το μεταφυσικό
ερώτημα. Η σκέψη της υποκειμενικότητας και η κατάληξή της στη Βούληση για
Δύναμη εμφανίζεται στο εξής ως η καταστροφική μοίρα του πολιτισμού μας που
καθορίζεται από την Τεχνική [ … ] Για την διδασκαλία περί της Αιώνιας
Επιστροφής του Ίδιου, ο Nietzsche σχεδίασε μάλιστα, προτού βυθιστεί στο σκοτάδι, να
ξαναρχίσει σπουδές στην Λιψία, να μελετήσει Φυσικές Επιστήμες, έχοντας ασφαλώς
πλήρη συνείδηση του παράδοξου αυτής της εσωτερικής αντίφασης. Το δέχτηκε όμως
ως κάτι αναπόφευκτο, δηλαδή συνειδητά έθεσε την επιστήμη στην υπηρεσία της
Ζωής. Κατά κάποιον τρόπο, πήρε στα σοβαρά την Φυσική, από την οποία ανέμενε
αποδείξεις για την διδασκαλία του [ … ] - Hans-Georg Gadamer, ‘Το δράμα του
Ζαρατούστρα’, 1984.
