Το τίμημα της αποτυχίας

Ωστόσο οι μελλοντικές γενιές ενδεχομένως να θεωρήσουν ότι όλη αυτή η διαμάχη και συζήτηση για το αν καπιταλισμός και σοσιαλισμός αποκλείονται αμοιβαίως και αν αποτελούν αντίθετους πόλους, δεν ήταν παρά ένα κατάλοιπο των ιδεολογικών Ψυχρών Πολέμων του εικοστού αιώνα, σαν να ήταν θρησκευτικές διαμάχες.

Ίσως οι διαμάχες αυτές φανούν τόσο άσχετες με τα προβλήματα της τρίτης χιλιετηρίδας όσο άσχετες αποδείχτηκαν και οι διαμάχες μεταξύ Καθολικών και διαφόρων Μεταρρυθμιστών στο δέκατο έκτο και δέκατο έβδομο αιώνα για το δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο αιώνα …

Δεν γνωρίζουμε που άμε. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι η ιστορία μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, καθώς και γιατί μας έφερε … Ένα πράγμα μόνο είναι σαφές. Ότι εάν η ανθρωπότητα θέλει να έχει αναγνωρίσιμο μέλλον, δεν μπορεί να συνεχίσει να παρατείνει το παρελθόν ή το παρόν. Το δε τίμημα της αποτυχίας, με άλλα λόγια η εναλλακτική λύση απέναντι στην ανάγκη αλλαγής της κοινωνίας, θα είναι το έρεβος – (Eric Hobsbawm – Η Εποχή των Άκρων)

Ο Marx και τα δέντρα

Λοιπόν, με αφορμή μια πρόσφατη καθόλου ευχάριστη διαδυκτιακή συζήτηση, σκεφτόμουν πως υπάρχουν ορισμένοι που έχουν αντικαταστήσει τον όποιο θεό τους με το Marx και την αντίστοιχη θρησκεία τους με το λεγόμενο Marxism. Το φαινόμενο ακολουθεί ξεκάθαρα θρησκευτικούς όρους και εγείρει αντίστοιχες συμπεριφορές. Το περίεργο είναι πως μεταξύ των ιδιότυπων αυτών ‘πιστών’ υπάρχουν και άτομα που χωρίς δεύτερη σκέψη θα τα θεωρούσε κανείς προικισμένα. Φαίνεται πως τα διάφορα ‘κολλήματα’ χτυπούν αδιακρίτως… Θυμάμαι πως ανθρώπους με τέτοιας μορφής κόλλημα τους ονομάζαμε την δεκαετία του ’70 ‘δέντρα’. Αιωνόβια είναι τα άτιμα :-)

Μαασ-τριχολογία

Επειδή κάποιοι ‘αριστερόψυχοι’ θυμήθηκαν πως ακριβώς τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αρχίσει μια συζήτηση περί Μάαστριχτ, σκέφτηκα πως έχω να συνεισφέρω κι εγώ ορισμένες σκέψεις για αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα, μιας και δεν έχουμε κάτι άλλο περισσότερο επίκαιρο να σκεφτούμε, δεν γίνεται κάτι αρκετά σοβαρό στην χώρα μας το τρέχον χρονικό διάστημα ούτε και χρειάζεται επειγόντως να διαμορφώσουμε μια καθημερινή δράση με πράξεις τέτοιες που να φέρνουν κάποιο μετρήσιμο και χειροπιαστό αποτέλεσμα, θετικό για τους συν-πολίτες και την χώρα μας. Είμαστε χαλαροί Μαασ-τριχολόγοι, απόγονοι του Κλάρα που ελευθέρωσε το χώμα που πατάμε ούλοι, και του Στάλιν που ήταν καραμπουζουκλής και ντερμπεντέρης τυπάς.

Κατ’ αρχήν, αφού πρώτα καταραστούμε από βάθους καρδίας αυτούς που ψήφισαν υπέρ του Μάαστριχτ,  ας επανεξετάσουμε (έμμεσα όμως και υπόρρητα) την αδήριτη αναγκαιότητα της αποχώρησής μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρώπη γενικότερα. Θα πρέπει νομίζω να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας, τα αγροτεμάχια και τα βουνά μας (το νερό μπορούμε να το αφήσουμε διότι είναι αλμυρό) και να πάμε αλλού. Τα τοπολογικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας που την καταδικάζουν να βρίσκεται εντός της Ευρώπης των μονοπωλίων και πλησίον του Γερμανικού ιμπεριαλισμού δεν μας βολεύουν. Άλλωστε η χώρα μας είναι τόσο αυτάρκης και ανεξάρτητη, τόσο μεγάλη και αχτύπητη ώστε μπορεί και από μόνη της να επιβιώσει ως ξέχωρο οικονομικό κέντρο κάπου μακριά και ρομαντικά, κρατώντας αποστάσεις από τον υπόλοιπο διεφθαρμένο καπιταλιστικό κόσμο, έως ότου τουλάχιστον γίνει η ρημάδα η επανάσταση οπότε και θα επανεξετάσουμε -τοπολογικά- την θέση μας.

Είναι μάλιστα απορίας άξιον γιατί τέτοιου είδους θεμελιώδη θέματα ανακινούνται πάντοτε και χωρίς εξαίρεση από συγκεκριμένα τμηματάκια του κόμματος που όλα μαζί δεν πιάνουν ούτε το 10% του των μελλών και των ψηφοφόρων του. Όλοι οι άλλοι, δηλαδή τα τριάντα χιλιάδες (30.000) μέλη και οι δύο εκατομμύρια (2.000.000) ψηφοφόροι τι κάνουν επί τέλους; Δεν θα ξυπνήσουν καμιά φορά, να βάλουν ένα χεράκι στην μετακόμιση;

Πάντως, διαβάζοντας διάφορα e-mails από ‘εδώ’ και από ‘εκεί’, μπορεί κάποιος να μπερδευτεί διότι δεν είναι ξεκάθαρο αν συζητούν μεταξύ τους τα μέλη μιας Ο.Μ. ή αν ανταλλάσσουν απόψεις η Ανάσα με την Αριστερή Πλατφόρμα ή αν συζητά η Ανάσα μεταξύ της ανταλλάσσοντας φιλοφρονήσεις και προβληματισμούς για το … Μάαστριχτ.

Θα μπορούσαμε βέβαια να επεκτείνουμε την συζήτηση μέχρι την συνθήκη των Βερσαλλιών ή την συμφωνία του πάπα Στέφανου με τους Λογγοβάρδους. Ενδιαφέρον επίσης θα είχε να εξετάζαμε πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν ο Φίλιππος αποφάσιζε να στείλει τον Αλέξανδρο Δυτικά και όχι Ανατολικά.

Με τις υγείες μας.

Για φαντάσου … !

[ επειδή εγώ ήμουνα κάποτε φοιτητής, και η γυναίκα μου το ίδιο, και τα δύο παιδιά μας το ίδιο, και επειδή όχι μόνο γνωρίζουμε καλά τι είναι Πανεπιστήμιο αλλά και τι σημαίνει για την Κοινωνία μας ιδίως σε τέτοιους καιρούς, είπα να γράψω αυτό το αιρετικό σημείωμα, εδώ στο βήμα των συντρόφων – ΘΚ ]

Ναι; Γειά σας!

Σας παίρνω από το Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Είμαι ο Σταύρος και σπουδάζω Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

…

Σας παίρνω από το Πανεπιστήμιο Κομοτηνής. Είμαι η Ελένη και σπουδάζω Ιατρική…

Σας παίρνω από το Καποδιστιακό Πανεπιστήμιο. Είμαι ο Λεωνίδας και σπουδάζω Ιταλική φιλολογία

…

Έχετε λίγο χρόνο να σας πω λίγα πράγματα για το θέμα που αντιμετωπίζουμε στο Πανεπιστήμιό μου;

Δεν έχετε έ; Καλά, δεν πειράζει! Σας εύχομαι καλό απόγευμα και με συγχωρείτε για την ενόχληση …

… τουτ … τουτ … τουτ …

Έχετε! Ωραία! Λοιπόν που λέτε, δρομολογείται τις τελευταίες εβδομάδες μια προσπάθεια από την κυβέρνησή μας για να απολύσει πολλές εκατοντάδες διοικητικών και υποστηρικτικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου. Αν αυτό υλοποιηθεί το Πανεπιστήμιό μας θα  υποβαθμιστεί δραματικά και ουσιαστικά θα υπολειτουργεί.

Ο φόβος και η προπαγάνδα εναντίον των Πανεπιστημίων μας είναι γιατί ο Πανεπιστημιακός χώρος είναι αυτός που κατ’ εξοχήν μπορεί να παράξει ανθρώπους μορφωμένους και ικανούς να αμφισβητήσουν το σύστημα και αυτούς που λυμαίνονται την Κοινωνία.

Εμείς ξέρετε, δεν απεργούμε ούτε απέχουμε από τα μαθήματα. Το Πανεπιστήμιο παραμένει ανοικτό διότι κλειστό Πανεπιστήμιο ρίχνει μαύρο στην Κοινωνία και εξυπηρετεί μόνο αυτούς που το υποσκάπτουν κι όχι τους πολίτες.

Εμείς επίσης δεν τρέχουμε άσκοπα στους δρόμους ώστε να γυρίζουμε δαρμένοι, εξευτελισμένοι μέσω βάρβαρων προσαγωγών και κλαμένοι από τα δακρυγόνα στο σπίτι μας, μην πετυχαίνοντας απολύτως τίποτα. Έχουμε καταλάβει άλλωστε πως έτσι δίνουμε έδαφος για νομιμοποίηση στο σύστημα και στους κατασταλτικούς του μηχανισμούς.

Αντί για αυτά τα αναποτελεσματικά, έχουμε πάρει από 100 τηλέφωνα ο καθ’ ένας εμείς οι 5.000 φοιτητές, διοικητικοί και καθηγητές και ενημερώνουμε τον κόσμο για το τι ακριβώς συμβαίνει στα Πανεπιστήμια και για ποιο λόγο. Με 500.000 Έλληνες θα μιλήσουμε!

Αυτό κάνουμε και σκεφτόμαστε συνέχεια αναζητώντας κι άλλους τέτοιους τρόπους που να υποστηρίξουν το δίκιο μας.

Για τώρα, έχουμε σκεφτεί να κάνουμε εκείνο και το άλλο κι αν θέλετε κι άλλες πληροφορίες πάρτε αυτό το τηλέφωνο και το e-mail ή ελάτε από εκεί και εκεί τότε για να τα πούμε από κοντά… το site μας είναι αυτό, και στο FB είμαστε εκεί. Εσείς έχετε e-mail; Έ, αφού έχετε τότε θα σας στείλουμε ένα μικρό κείμενο που παρουσιάζει συνοπτικά και  με ακρίβεια την κατάσταση και θα σας κρατούμε ενήμερη για ότι νεώτερο.

Επειδή κάνουμε και μία στατιστική ανάλυση της στάσης των πολιτών για το ζήτημα μπορείτε παρακαλώ να μου απαντήσετε στις παρακάτω ερωτήσεις;

ερώτηση 1

ερώτηση 2

ερώτηση 3

Ευχαριστούμε πολύ και να είστε καλά.

Καλό βράδυ !

… τουτ … τουτ … τουτ …

Ναι; Εμπρός; Με ακούτε; Είμαι ο Σταύρος και …

 

Χαβγήτικες σκέψεις…

Με αφορμή μια συζήτηση και κάποια σχόλια συντρόφων έγραφα προχθές πως χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το χαμό του Παύλου Φύσσα όπως και το χαμό πολλών άλλων ανθρώπων -μεταναστών ή ντόπιων- τα τελευταία χρόνια, θέλω να επισημάνω πως το σύστημα και οι εκπρόσωποι του μας πέταξαν ένα λαγό που λέγεται φασισμός και Χρυσή Αυγή. Αυτό σημαίνει πως θα τρέχουμε όλοι (η αριστερά εννοώ) πίσω από αυτόν το λαγό;  Ας τον μαζέψουν αυτοί που τον αμόλησαν και τώρα τους χαλάει την συνταγή γιατί είναι ανεξέλεγκτος. Δική τους η ευθύνη δική τους και η ‘αγγαρεία’.  Η αριστερά έχει νομίζω πολύ σοβαρότερα πράγματα να κάνει από το να προσπαθεί να συνετίσει (έξω και μέσα στην Βουλή) το 10% των πολιτών το οποίο από την εποχή της κατοχής και του εμφύλιου πάντα χαμένο στο σκοτάδι ήτανε. Εμείς είμαστε με την πρόοδο, το μέλλον και το φως. Με το σκοτάδι ας ασχολούνται αυτοί που τους αξίζει. Η πρόκληση του φασισμού ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση όπου ευδοκιμούν υπεραρκετοί χαβγήτες, μάκηδες και αδώνιδες, είναι απλώς ένα τέχνασμα αποπροσανατολισμού. Όσο εστιάζουμε σ’ αυτό, όσο περισσότερη σημασία του δίνουμε τόσο γιγαντώνεται αντλώντας κύρος από την ίδια την αναταραχή που αυτό δημιουργεί. Αυτός είναι συνοπτικά ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι το ζήτημα αυτό σύντροφοι. Αυτοί την δουλειά τους αλλά κι εμείς την δική μας –κι έχουμε πολλή, πάρα πολλή…

Αυτό που πιθανόν να διακρίνεται στις παραπάνω γραμμές είναι ακριβώς η διαπίστωση πως οι ελίτ με διάφορους τακτικισμούς και τερτίπια αλλάζουν συνεχώς την ατζέντα της αριστεράς κι επιβάλλουν την δική τους. Κανείς δεν υποτιμά τον θάνατο ενός ανθρώπου -και μάλιστα τέτοιου ανθρώπου- αλλά η αριστερά έχει έναν ιστορικό ρόλο και έχει (ή θα έπρεπε να έχει) ένα σύνολο από στρατηγικούς  στόχους που δεν πρέπει να χάνει ποτέ από μπροστά της. Αυτή είναι συνοπτικά η θέση μου.

Η φοβερή «διαφήμιση» των χαβγιτών από το σύστημα στο δικό μου μυαλό δεν είναι παρά μια καλά επεξεργασμένη τακτική των ελίτ που λειτουργεί πάνω στην αριστερά όπως το νυχτερινό φως πάνω τα έντομα: αποπροσανατολιστικά. Με τις τελευταίες εξελίξεις βλέπω με πίκρα πόσο επιβεβαιώνεται ο σκεπτικισμός μου σχετικά με το αναντίστοιχο βάρος που έδωσε η αριστερά στο ζήτημα των χαβγιτών.

Με τους καλά σχεδιασμένους και ακόμη καλύτερα διαφημισμένους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι μηχανισμοί των κυβερνώντων εναντίων της συμμορίας που αυτοί οι ίδιοι έθρεψαν, εμφανίζονται τώρα ως τιμητές και φρουροί της δημοκρατίας και χρησιμοποιούν ως εργαλείο αυτό το κόμμα για να ξεπλύνουν την βαριά μυρωδιά του φασισμού από πάνω τους. Οι συσχετισμοί μεταξύ Ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ και της Ελληνικής λειτούργησαν διότι το φασιστικό μόρφωμα ξεπέρασε κάποια όρια και έθιξε το τρέχον «ευρωπαϊκό μοντέλο». ‘Έτσι, οι Έλληνες πολιτικάντηδες -και εν όψει μάλιστα της Ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ- έσπευσαν να υλοποιήσουν τις κατευθύνσεις των αφεντικών τους φορώντας το δημοκρατικό προσωπείο και τσακίζοντας τον φύρερ και τα φιδάκια του.

Εδώ όμως υπάρχει και ένα side effect. Η σχεδιασμένη χαβγίτικη ανακατωσούρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί τώρα ή λίγο αργότερα και ως αφορμή για πρόωρες εκλογές. Και τότε ήθελα πραγματικά να ήξερα τι, σκέφτονται ορισμένοι που βρίσκονται βαθιά νυχτωμένοι μέσα στις αίθουσες επιχειρήσεων της ‘αντιφασιστικής βιομηχανίας’, πως θα ψηφίσουν οι ‘αγανακτισμένοι’ ή ‘παραπλανημένοι’ ψηφοφόροι του βλαχο-φύρερ, και τι ακριβώς θα σημαίνει αυτό για τους πολιτικούς συσχετισμούς και το εκλογικό αποτέλεσμα.

Για οποιονδήποτε διαθέτει έστω στοιχειώδη πολιτική σκέψη, είναι προφανές πως ο Ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός δεν ανέχεται οποιαδήποτε πραγματική παρέμβαση του φασισμού στο πολιτικό του περιβάλλον. Ο νέοφιλελεύθερος πολιτικός εσμός χρησιμοποιεί τον φασισμό ως εργαλείο για αποπροσανατολισμό των πολιτικών του αντιπάλων, για υπερσυντηρητικοποίηση της κοινωνίας και για την τρομοκράτηση των πολιτών. Ως απλό εργαλείο. Τον ενισχύει, τον αποδυναμώνει ή τον εξαφανίζει κατά βούληση. Ο νέο-φιλελευθερισμός δεν είναι φασισμός (είναι ίσως κάτι, μακροπρόθεσμα, χειρότερο). Η πραγματικότητα δεν είναι ασπρόμαυρη, ακόμη κι όλες οι αποχρώσεις του γκρι δεν αρκούν για να την περιγράψουν και να την ερμηνεύσουν και εμείς ως αριστεροί θα πρέπει να μάθουμε να τυπώνουμε τις ιδέες μας στο δικό μας αλλά και στα άλλα μυαλά έγχρωμα με όλες τις αποχρώσεις όλων των χρωμάτων. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο, αλλά αυτή είναι η πρόκληση του 21^ου αιώνα για τις δυνάμεις της προόδου στην Ευρώπη, στη Δύση, στον κόσμο.

Από την φύση μου είμαι μάλλον αισιόδοξο άτομο. Δεν μπορώ όμως να μην διαπιστώσω πως η πολιτική επιδεξιότητα και το βάθος των τακτικών της άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ελίτ είναι έτη φωτός μπροστά από αυτά της αριστεράς. Ελπίζω πως ο πυρήνας των στελεχών της Ελληνικής αριστεράς έχει την οξυδέρκεια να αντιληφθεί τα σημεία των καιρών και να απαντήσει ανάλογα. Το ελπίζω ειλικρινά!

Είναι φοβερά εκνευριστικό κάποιοι, την ημέρα που έκλεισε το Πανεπιστήμιο Αθηνών και λίγο μετά το Μετσόβειο Πολυτεχνείο, να καλούν σε διαδήλωση κάτω από τα γραφεία του μιχαλολιάκου στη Μεσογείων. Εμείς δηλαδή θα γκρινιάζουμε ως γατάκια από κάτω και ο φύρερ θα πίνει το ουίσκι του από πάνω… Γαμώ τις μορφές πάλης γαμώ!

Το οχτάωρο, ο Μεταξάς και οι μύθοι

 

αφιερωμένο στα φίδια των αβγών (ξέρουν αυτά...)

Με αφορμή την θλιβερή επέτειο της επιβολής φασιστικής δικτατορίας στην Ελλάδα την 4^η Αυγούστου 1936, αναδημοσιεύονται αποσπάσματα του κειμένου «Το οχτάωρο, ο Μεταξάς και οι μύθοι» του Γιώργου Δαμιανού από τον ιστότοπο 24grammata.com:

1. Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία

Το πραξικόπημα του Μεταξά έγινε στις 4 Αυγούστου 1936. Από το 1913, όμως, καθορίστηκε το δεκάωρο για τους εργάτες επιφανείας των μεταλλείων και το 8ωρο για όσους απασχολούνταν σε υπόγειες εργασίες (στοές ορυχείων). Το 1920 ψηφίστηκε ο Ν. 2269 για 8ωρη εργασία (48 εβδομαδιαίως) και αφορούσε μόνο τις βιομηχανικές επιχειρήσεις, με Προεδρικό Διάταγμα στις 27.6/4.7.1932 το 8ωρο επεκτάθηκε και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους και συνεχίστηκε μέχρι το 1936 (είναι αλήθεια ότι οι τελευταίες επεκτάσεις έγιναν επί Μεταξά) και για άλλα επαγγέλματα.

2. Ο Μεταξάς δεν δημιούργησε το ΙΚΑ

Το 1922 ψηφίζεται ο νόμος περί «υποχρεωτικής ασφάλισης εργατών και υπαλλήλων». Το 1934 ο νόμος 6298/1934, περί «ενιαίας κοινωνικής ασφαλίσεως». Τότε ξεκίνησαν όλες οι κτηριακές και τεχνικές προετοιμασίες και ολοκληρώθηκαν, μετά δύο έτη. Πρώτος διοικητής υπήρξε ο Κανελλόπουλος Παναγιώτης κατά τη διετία 1934-1935. Μετά την επιβολή του πραξικοπήματος (4η Αυγούστου 1936) ο Μεταξάς θα επιβάλει το δικό του άνθρωπο στη διοίκηση, τον Κορώνη, και με τη γνωστή τακτική «του ξανακοψίματος της κορδέλας» κάποιας υπηρεσίας θα παρουσιαστεί από τα «παπαγαλάκια» της εποχής ως ο «ιδρυτής» του ΙΚΑ.

3. Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την αργία της Κυριακής

Η καθιέρωση της Κυριακής ως αργίας ψηφίστηκε το 1909, επί κυβέρνησης Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, και εφαρμόστηκε την πρώτη Κυριακή του 1910. Από τότε κατά διαστήματα διάφορες συντεχνίες κέρδιζαν το δικαίωμα της εξαήμερης εργασίας. Το ωράριο και οι μέρες εργασίας δεν είχαν καθολική ισχύ. Γι' αυτό και κάθε συντεχνία κατακτούσε μόνη της τα δικαιώματά της. Είναι απόλυτα φυσικό κάποιες συντεχνίες να καθιερώσουν την εξαήμερη εργασία και κατά την τετραετία της δικτατορίας του Μεταξά. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι επί Μεταξά καθιερώθηκε η αργία της Κυριακής μόνο για τους δημοσιογράφους. Βλέπετε, από τότε, όποιος χάιδευε τον Τύπο κέρδιζε την υστεροφημία του.

.

(από santasyriza)