Περί Ευρώπης

Από το μανιφέστο των Jurgen Habermas, Peter Bofinger και Julian-Ninda Ruemelin: [ http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=708228 ]

[ … ] Οι μελλοντικές προβολές που βασίζονται σε στατιστικά στοιχεία μας λένε πως η Ευρώπη οδεύει προς μια ακόμα αλλαγή, και προορίζεται να μεταβληθεί σε μια ήπειρο με μειούμενο πληθυσμό, παρακμάζουσα οικονομική δύναμη και συρρικνούμενη πολιτική σημασία. Ο λαός της Ευρώπης χρειάζεται να ξέρει πως ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει το κοινωνικό του μοντέλο και την πολιτιστική του ποικιλομορφία είναι να ενωθεί και να συνεργαστεί. Χρειάζεται να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα αν θέλει να επηρεάζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα διεθνή πολιτικά πράγματα και να συνεισφέρει σε λύσεις στα παγκόσμια προβλήματα. Εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής ενοποίησης σήμερα, σημαίνει δια παντός αποχώρηση από την παγκόσμια σκηνή [ … ]

Από την απάντηση του Etienne Balibar στον Jurgen Habermas: Ποια δημοκρατική Ευρώπη; [ http://enthemata.wordpress.com/2012/09/30/balibar ]

[ … ] η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης (είτε ονομαστεί «ομοσπονδία» είτε όχι) μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον υπό τον όρο ενός ουσιαστικού εκδημοκρατισμού, που να αγγίζει την ίδια τη φύση των εξουσιών και της αντιπροσωπευτικότητάς τους, και κατά συνέπεια τη νομιμοποίησή τους. Σε ό,τι με αφορά, είχα υποστηρίξει από καιρό μια πιο ριζοσπαστική θέση – την οποία  κάποιοι θα χαρακτήριζαν επισφαλή: ότι η πολιτική Ευρώπη, έξω από την οποία το μόνο που υπάρχει είναι  η παρακμή και αδυναμία των ευρωπαϊκών λαών, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί και δεν είναι δυνατή, παρά μόνον εάν είναι πιο δημοκρατική από το σύνολο των  εθνών που την συναποτελούν [ … ]

.

Τι κρύβεται πίσω από το βελούδο;

Διαβάζοντας το άρθρο «Βελούδινο Διαζύγιο Εντός της Ευρωζώνης» του κ. Βαρουφάκη σκεφτόμουν το πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με το επίπεδο πληροφόρησης αλλά και τα επιστημονικά εφόδια του κ. Βαρουφάκη να μην αντιλαμβάνεται πως η διάλυση της ευρωζώνης, η εκδίωξη κάποιας χώρας μέλους από το ευρώ ή η αποχώρηση από την ευρωζώνη της Γερμανίας, είναι χαμηλού, οικονομικού, πολιτικού αλλά και ηθικού επιπέδου παραφιλολογία στερούμενη οποιασδήποτε σχέσης με την πραγματικότητα.

Η παραφιλολογία αυτή, εκτός από εργαλείο στα χέρια κερδοσκόπων είναι και η ‘λογικοφανής’ έκφραση των κρυφών πόθων των ΗΠΑ και του δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος για μια ενδο-Δυτική διευθέτηση των συσχετισμών δύναμης μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής όχθης του Ατλαντικού, που να είναι ακριβώς στα μέτρα τους.

Μια ολόκληρη στρατιά δημοσιογράφων και οικονομολόγων συντηρούν αυτού του τύπου την επιστημονικοφανή καταστροφολογία με ηγέτες πολύ μεγάλα ονόματα του διαμετρήματος του Τζόζεφ Στίγκλιτς και του Πολ Κρούγκμαν. Θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστο και απογοητευτικό, τουλάχιστον για εμένα,  αν τελικά αποδειχτεί πως ο κ. Βαρουφάκης, για τους δικούς του λόγους, έχει συνταχθεί σε αυτό το διαφανών αφετηριών και στόχων κλαμπ.

.

Όμορφος κόσμος

 Οι παρακάτω αριθμοί είναι χαρακτηριστικοί για ολόκληρη την Δύση και δείχνουν όχι μόνο το γενικό κοινωνικό μοντέλο-στόχο του νεοφιλελευθερισμού αλλά και το μέλλον το οποίο επιφυλάσσεται για την Ελληνική κοινωνία.

Ο ιδιωτικός πλούτος των Γερμανών αυξάνεται διαρκώς, η περιουσία του κράτους μειώνεται ενώ οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Αυτά είναι τα βασικά συμπεράσματα προσχεδίου νέας έκθεσης της γερμανικής κυβέρνησης [ Armutsbericht der Bundesregierung – Poverty Report of Federal Government ]

    

Η καθαρή περιουσία του γερμανικού κράτους μειώθηκε μεταξύ 1992 και 2012 κατά 800 δις ευρώ

Η καθαρή περιουσία των ιδιωτών διπλασιάστηκε από τα 4,6 στα 10 τρισ. Ευρώ.

Μεταξύ 2007 και 2012 ο ιδιωτικός πλούτος αυξήθηκε κατά 1,4 τρισ. ευρώ.

Οι αριθμοί δείχνουν τεράστιες ανισότητες στην κατανομή του ιδιωτικού πλούτου. Στο 10 % των πλουσιότερων νοικοκυριών ανήκει άνω του 50% του συνολικού πλούτου και το ποσοστό αυξάνεται τα τελευταία χρόνια.

Το 10% του πληθυσμού κατείχε το 1998 το 45 % της συνολικής καθαρής περιουσίας.

Το 10% του πληθυσμού κατείχε το 2008 το 53 % της συνολικής καθαρής περιουσίας.

Στο 50 % των νοικοκυριών με τα χαμηλότερα εισοδήματα ανήκει μόλις το 1 % της συνολικής καθαρής περιουσίας.

Το άρθρο στα Αγγλικά και στα Γερμανικά:

Germany's rich get richer despite crisis

Reiche trotz Finanzkrise immer reicher

.

Γκαστρωμένοι καιροί

Από την μία τα γεράκια της Φρανκφούρτης (χοντρικά θα έλεγα αντιευρωπαϊστές φιλικά διακείμενοι στο αμερικανοεβραίικο λόμπι και γενικά στο πανδυτικό χρηματοπιστωτικό μπλοκ) και από την άλλη ο Μάριο Ντράγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (που υπακούει περισσότερο στα κελεύσματα της Goldman Sachs παρά σε αυτά της Ευρώπης), αντιμάχονται τους ευρωκράτες του Βερολίνου (και όχι μόνο) που παλεύουν με τόση αγωνία για την ουσιαστική επέκταση της Ευρωπαϊκής δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης.

Αυτή η επέκταση, αν τελικά επιτύχει, θα είναι ίσως ο χειρότερος εφιάλτης των Αμερικανών και πιθανόν ο βασικότερος πολιτικός και οικονομικός μοχλός που θα τους στερήσει το λαμπερό (γι αυτούς) και εφιαλτικό (για όλους τους υπόλοιπους) όραμα της μονοπολικής ηγεμονίας.

Τόσο η απροκάλυπτη υποστήριξη του Μόντι προς τις επιλογές του Ντράγκι όσο και η πρόσφατη μυστηριώδης ενίσχυση του ΔΝΤ με τριακόσια πενήντα δις ευρώ (λεφτά διαφόρων χωρών εκτός ΗΠΑ με μεγάλη Κινεζική συμμετοχή) θα παίξουν τον ρόλο τους.

Το παμπάλαιο και πανίσχυρο όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης ίσως να ζαρώσει και να μεταλλαχθεί σε μια καχεκτική ένωση μεταφοράς πόρων.

Πού άραγε θα γύρει η ζυγαριά της ιστορίας;

.