Η δήθεν ‘τραπεζα της ελλαδος’

Προσέξτε την αναιδή ανακοίνωση:

[ … ] Η Τράπεζα της Ελλάδος, με γνώμονα τη διασφάλιση των καταθέσεων και της εν γένει χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, προχώρησε στη μεταβίβαση του υγιούς τμήματος της Αγροτικής Τράπεζας στην Τράπεζα Πειραιώς κατόπιν σχετικής πρότασης της τελευταίας, που έχει εγκριθεί από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας [ … ]

Όμως η Τράπεζα της Ελλάδος είναι μια ιδιωτική εταιρεία αφού το Δημόσιο κατέχει ποσοστό μεταξύ 6% και 9% (ναι έξι και εννέα !), και διοικείται μάλλον αδιαφανώς από περίεργο ΔΣ και ακόμη περισσότερο περίεργες διασυνδέσεις με διάφορα ‘κέντρα’. Είναι η μοναδική ιδιωτική ΑΕ στην Ελληνική επικράτεια που δικαιούται δια νόμου να μην δημοσιεύει ισολογισμούς.

Πως λοιπόν, δηλαδή με ποια ακριβώς αρμοδιότητα και υπό ποία νομιμοποίηση, η τράπεζα αυτή αποφασίζει για την τύχη τόσο στρατηγικών περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου;

Φαίνεται πως ζούμε σε κάποια από τις εκδοχές του Matrix, αφού έχουμε προ πολλού ξεπεράσει τον Όργουελ …

.

Unamuno

Sculpture of Unamuno in Salamanca, by Pablo Serrano in 1968.

Τον Οκτώβριο του 1936, λίγους μήνες μετά την έναρξη του Ισπανικού εμφύλιου, ο μεγαλύτερος εν ζωή Ισπανός διανοούμενος και πρύτανης του Πανεπιστημίου της Salamanca, ο Miguel de Unamuno, κλήθηκε να εκφωνήσει πανηγυρικό λόγο ενώπιον του Franco, του αρχιεπισκόπου και του στρατηγού José Millán Astray, εμπνευστή του περίφημου εθνικιστικού συνθήματος «Ζήτω ο θάνατος» (Viva la mouerte).

Τα λόγια του πρύτανη έμειναν στην ιστορία:

«Μόλις άκουσα το νεκρόφιλο και παράλογο σύνθημα. Ο στρατηγός Astray είναι ανάπηρος. Είναι ανάπηρος πολέμου όπως ήταν και ο Cervantes. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί ανάπηροι στην Ισπανία σήμερα. Με θλίβει ότι ο στρατηγός μπορεί να υπαγορεύει μορφές μιας μαζικής ψυχολογίας. Ένας ανάπηρος που δεν διαθέτει το ψυχικό μεγαλείο του Cervantes τείνει να αναζητήσει ανακούφιση σκορπώντας γύρω του τον ακρωτηριασμό. [ … ] Βρισκόμαστε στο ναό του πνεύματος. Είμαι ο αρχιερέας του. Εσείς βεβηλώνετε τον ιερό χώρο. Θα νικήσετε γιατί έχετε επαρκή κτηνώδη δύναμη. Αλλά δεν θα πείσετε»

Βρήκα το παραπάνω σε μια υποσημείωση (κεφ 2, σελ 84) του βιβλίου ‘Πόλεμος και Ειρήνη’ του Κωνσταντίνου Τσουκαλά και το αντέγραψα γιατί μου φάνηκε τραγικά επίκαιρο στην εποχή που από τον ουρανό βρέχει ανθρώπους.

.

Η σκυτάλη της ελπίδας

Πολλοί το γνωρίζουν αλλά ελάχιστοι το κατανοούν πως η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητο κράτος αλλά απλώς μια βολική αγελάδα για άρμεγμα. Από τα δάνεια της ανεξαρτησίας μέχρι το σχέδιο Μάρσαλ το μοντέλο είναι μονότονα το ίδιο: οι πόροι που παρέχονται από το εξωτερικό έχουν δύο αποκλειστικούς στόχους:

(α) Να αποκομίσουν αισχροκερδή οφέλη απομυζώντας εγχώριους πόρους (βλ. εξωφρενικά επιτόκια και όροι, πλασματική ανάγκη και τιμές εξοπλισμών κλπ κλπ)

(β) Να δημιουργήσουν μια απόλυτα ελεγχόμενη, διεφθαρμένη και άβουλη εγχώρια οικονομική ελίτ (και κατ’ επέκταση πολιτική ελίτ) παρέχοντας πόρους που έμμεσα γίνονται λεία από τα μεγάλα τζάκια

Δυο παραδείγματα από τα πάρα πολλά:

(1) Το μέγιστο μέρος του σχεδίου Μάρσαλ δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανόρθωση της χώρας αλλά για την δωροδοκία της οικονομικής και πολιτικής ελίτ ώστε να εξασφαλιστεί φιλοδυτική και κυρίως φιλομερικάνικη πολιτική εις το διηνεκές ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων της χώρας

(2) Γύρω από την Κοινωνία της Πληροφορίας και των ΕΣΠΑ στήθηκε ένα περιβάλλον εταιρειών που απομυζούσαν (και απομυζούν) τους πόρους, μη προσφέροντας συνήθως καμία ανταποδοτικότητα, διοχετεύοντας τους και πάλι στην οικονομική ελίτ

Καλό είναι όταν μιλάμε για Ελληνική οικονομική ελίτ να γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα πρόκειται για λιγότερες από 500 οικογένειες (!) Οι οικογένειες αυτές, που έχουν τον δικομματισμό και τους ανθρώπους του στο τσεπάκι τους, ευθύνονται και για την ασύλληπτη διαφυγή κεφαλαίων εκτός χώρας που έγινε τα τελευταία 2-3 χρόνια.

Η παρέα αυτή έχει βαθιές ρίζες, εξωτερική υποστήριξη (εξ ου και είναι τόσο δουλική), είναι πολύ καλά προστατευμένη θεσμικά, διαθέτει πανίσχυρους μηχανισμούς προβολής (ράδιο, TV, τύπος) και έχει στην διάθεσή της τεράστιο (57.000 μπάτσους έχουμε στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων !) και ετοιμοπόλεμο κατασταλτικό μηχανισμό.

Για αυτούς και άλλους λόγους η ελίτ αυτή καθώς και οι ‘αξίες’ και η κουλτούρα που εκφράζει είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανατραπούν ή να περιοριστούν.

Για την κατάσταση αυτή δεν ευθύνεται φυσικά ούτε ο ανυποψίαστος περί των τεκταινομένων πολίτης των εμφυλίων της δεκαετίας του 1820, ούτε ο πολλαπλά παραπλανημένος πολίτης της μεταπολίτευσης.

Η μοναδική ελπίδα συγκρότησης πραγματικά γνήσιου και ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους ξεψύχησε πάνω στο πλακόστρωτο της πλατείας του Ναυπλίου από βόλι Ελληνικό που τινάχτηκε από μια κάνη γεμάτη με Βρετανικές υποσχέσεις …

Η σκυτάλη της ελπίδας γι αυτή την χώρα παραδίδεται δυστυχώς για ακόμη μια φορά - και μάλιστα με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις - στην επόμενη γενιά.

.

Ένα ανέκδοτο και δύο ερωτήματα

Το ανέκδοτο:

Δύο άνθρωποι περιπλανούνται σε ένα αερόστατο για μέρες ανάμεσα σε θύελλες και καταιγίδες χωρίς να βλέπουν ίχνος ζωής στο έδαφος. Κάποια στιγμή πλησιάζουν ένα σπίτι και κάποιον να τους κοιτάζει όλο περιέργεια. Σκύβουν από το καλάθι που είναι κρεμασμένοι και τον ρωτούν:

-Που βρισκόμαστε;

- Είσαστε μέσα σε ένα αερόστατο

τους απαντά αυτός.

- Θα πρέπει να είναι Οικονομολόγος

παρατηρεί ένας από τους δύο αεροπόρους.

- Πως το ξέρεις;

τον ρωτά ο άλλος.

 - Είναι απόλυτα ακριβολόγος και εντελώς άχρηστος

απαντά ο πρώτος.

Τα ερωτήματα:

- Είναι ορθή η διαπίστωση πως δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς πλεόνασμα η διανομή του οποίου εντός της κοινωνίας αποτελεί καθαρά ζήτημα πολιτικής επιλογής;

- Ενδιαφέρεται η οικονομική ελίτ να πληρώνει για την παιδεία των φτωχών μέσα από το πλεόνασμα της παραγωγικής διαδικασίας που καρπώνεται; Και αν όχι, δικαιούται / δύναται το κράτος να της το επιβάλλει;

Τα βρήκα στο βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη - Η Οικονομική Θεωρία στο φως της κριτικής (2007) και με άρεσαν επειδή βρήκα και το ανέκδοτο και τα ερωτήματα εξαιρετικά εύστοχα και επίκαιρα.

( ... το βιβλίο είναι λίγο 'βαρύ' αλλά το συνιστώ θερμά !)

.