Εμπεριέχει φοβερή ταλαιπωρία το να προσπαθεί κάποιος να εξηγήσει σε κάποιον άλλον τι παίζει με την οικονομία και που οφείλεται η ‘κρίση’ όταν ο ένας χρησιμοποιεί επιχειρήματα και γνώση που αποκτήθηκε με κόπο κι όχι μέσω επιφοιτήσεως, ενώ ο άλλος διατηρεί θέσεις που στηρίζονται σε οικογενειακές εκλογικές συνήθειες, στρεβλή αντίληψη περί ‘δικαιοσύνης’ και σε ιδεοληψίες που εμπεριέχουν άρνηση προς την κοινωνία και υφέρποντα ελιτισμό.
Ένας επίσης σημαντικός παράγοντας εξάλειψης κάθε επαφής με την πραγματικότητα είναι η προσήλωση στην ‘τηλεοπτική πραγματικότητα’ που έντεχνα εντυπώνεται στα μυαλά αρκετών Ελλήνων μέσω χυδαίου τύπου διείσδυσης τόνων από ‘πληροφορίες σκουπίδια’, ενορχηστρωμένης από τους προύχοντες των ΜΜΕ και την οικονομική ελίτ.
Μια τέτοια προσπάθεια που καταβάλλει κανείς, ιδίως όταν είναι ανυπόμονος, χωρίς άμυνα ειλικρινής και κατατρύχεται από αθεράπευτη αφέλεια, νομίζω ότι είναι πραγματικά μεγάλος κόπος που αποφέρει λίγα, αλλά -εξακολουθώ να πιστεύω- πως αξίζει.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου έδωσε μία από τις εκατοντάδες συζητήσεις που έκανα πρόσφατα για το περιβόητο ζήτημα των Δημοσίων Υπαλλήλων και την έντεχνα χτισμένη από διάφορα ανθρωποειδή, δαιμονοποίησή τους. Πρωταγωνιστές στην «καταδίκη» του Δημοσίου και των υπαλλήλων του είναι συνήθως οι ψευτο-νοικοκύρηδες.
Οι ψευτο-νοικοκύρηδες που ίσως μας φορτώσουν την Κυριακή με πενήντα χρόνια σκοτεινής παρακμής.
Τι είναι όμως αυτοί οι ψευτο-νοικοκύρηδες;
- Είναι άνθρωποι που θεωρούν ενδόμυχα δεδομένο αυτοί να «έχουν» αλλά δεν ενοχλούνται και ιδιαίτερα όταν οι άλλοι «δεν έχουν» (βρίσκουν μάλιστα τρόπους να το δικαιολογήσουν).
- Είναι άνθρωποι που κρίνουν την αξία των συνανθρώπων τους από αυτό που «έχουν» κι όχι από αυτό που είναι.
- Είναι άνθρωποι πρόθυμοι να επιβιώσουν πάνω στην δυστυχία του άλλου, καταφέρνοντας να εκλογικεύσουν και -αυτοϊκανοποιούμενοι- να δικαιολογήσουν την αδυναμία του.
- Είναι άνθρωποι που δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με το ζήτημα, που δεν έλεγξαν τους αριθμούς, δεν σκέφτηκαν πάνω στην ουσία του προβλήματος, δεν αφιέρωσαν συνήθως παρά ελάχιστο χρόνο για να διαμορφώσουν την λαύρα κα καταδικαστική τους θέση.
- Είναι άνθρωποι που θρέφουν μέσα τους μια ανάπηρη αίσθηση υπεροχής που βασίζεται συνήθως και σε αρνητικό συναίσθημα αλλά και στην προβολή όποιας προσωπικής αρνητικής εμπειρίας στην σχέση τους με τους Δημόσιους μηχανισμούς (τέτοιες εμπειρίες είχαμε και έχουμε όλοι μας, αλλά θέλει λίγο κόπο βρε γαμώτο για να καταλάβουμε την αιτία και την σημασία τους).
Η ουσία του πράγματος με δυο λόγια είναι πως το Ελληνικό Δημόσιο διατηρούσε πάντοτε ένα λογικό «μέγεθος», κοντά στο μέσο Ευρωπαϊκό όρο, αλλά ήταν εχθρικό και αναποτελεσματικό με απόλυτη ευθύνη αυτών που κατά καιρούς το διοίκησαν αρχίζοντας από τον Υπουργό και καταλήγοντας στον Γενικό Γραμματέα και το επιτελείο του – και έως εκεί !
Έχει ενδιαφέρον, για όποια συμπεράσματα και θέσεις, να συνειδητοποιήσει κανείς πως όλα τα τελευταία μέτρα εμπεριείχαν μειώσεις μισθών και επιδομάτων, καταργήσεις υπηρεσιών προς τον πολίτη, εθελούσια έξοδο (!), απολύσεις, μειώσεις συντάξεων και εφ’ άπαξ πασπαλισμένα με μίσος, αρνητική προπαγάνδα και κοινωνική απαξία.
Αυτό μόνο !
Αν παρατηρήσει κάποιος τι έγινε τα τελευταία 2,5 χρόνια θα δει πως προς την κατεύθυνση βελτίωσης των Υπηρεσιών του Δημοσίου, της καλύτερης οργάνωσης, της βελτίωσης των διοικητικών μεθόδων, της πρόσθετης επαγγελματικής κατάρτισης, της βελτίωσης του κλίματος και των συνθηκών εργασίας, της ορθολογικότερης κατανομής του προσωπικού, δεν έγινε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Αν θέλει κάποιος να δει μια καλή περιγραφή της κατάστασης του Δημοσίου όπως αυτή αποτυπώθηκε στις αρχές του 2011, μπορεί να δει την «Μελέτη για τις Μισθολογικές Εξελίξεις στο Δημόσιο» που εκτελέστηκε από την ICAP Group και την Hay Group (λες και τα Υπουργεία αυτά δεν είχαν τους πόρους, τους ανθρώπους και την γνώση για να εκτελέσουν την μελέτη με ίδιες δυνάμεις, λες και κοτζάμ Σχολή Δημόσιας Διοίκησης την έχουμε ως ευχάριστο ντεκόρ) μετά από παραγγελία του υπουργού Εσωτερικών και του υπουργού Οικονομικών. Βρίσκεται
εδώ .
Εκεί λοιπόν θα δείτε πως ένας μέσος Δημόσιος Υπάλληλος με δεκαπεντάχρονη προϋπηρεσία, έχει μισθό της τάξης των 800 ευρώ ο οποίος συμπληρώνεται από έναν κυκεώνα αυθαίρετων και επισφαλών επιδομάτων (που δεν συνυπολογίζονται φυσικά στις συντάξιμες τακτικές του αποδοχές), για να φτάσει σε ένα επίπεδο μικτών αποδοχών της τάξης των 1.700 ευρώ. Υπολογίστε μόνοι σας τι μένει -μετά από δεκαπέντε χρόνια δουλειάς- αν αφαιρεθούν εισφορές και φόροι.
Αυτή ήταν η κατάσταση πριν από περίπου δύο χρόνια. Σήμερα είναι πολύ - πολύ χειρότερη.
Φαίνεται πως ορισμένοι θεωρούν ως έκφραση δικαιοσύνης και ως σημάδι χρηστής διοίκησης το να καταλήξουν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι της Ελλάδας να ζουν ντυμένοι με κουρέλια και να κοιμούνται στα παγκάκια, όταν τα χρήματα που εξοικονομούνται οδεύουν προς τις τσέπες της διεθνούς τοκογλυφίας θρέφοντας την εντελώς σάπια Ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική συμμορία.
Μου κάνει φοβερή εντύπωση πως ο γνωστός "υπουργός υγείας" κομπορρημονεί πως γλύτωσε λεφτά όταν η δουλειά του δεν είναι τα λεφτά αλλά η υγεία των Ελλήνων πολιτών, για την οποία ο τύπος αυτός δεν έδινε και δεν δίνει πεντάρα τσακιστή. Κανείς σε κανένα παράθυρο ή φινιστρίνι δεν είδα και δεν άκουσα να του το υπενθυμίζει αυτό.
Ορισμένοι, έχουν ταυτίσει την χρηστή διοίκηση με την καταστροφή κάθε Δημόσιου Οργανισμού, την ακύρωση κάθε Δημόσιου Αγαθού και το ξεπούλημα κάθε Δημόσιου Πόρου βρίσκοντας ευήκοα ώτα, κρεμασμένα στα κεφάλια των ανυποψίαστων ψευτο-νοικοκύρηδων.
Η αλήθεια είναι κάτι το άπιαστο που το πλησίασμά του απαιτεί καθαρότητα και κόπο κι όχι κουβέντες του καφενείου και φτηνή ιδιοτέλεια.
ΥΓ. Δεν είμαι, ούτε κανείς από την οικογένειά μου, Δημόσιος υπάλληλος και δεν είχαμε ποτέ κάποιο συμφέρον από το Δημόσιο.
.
