Peace Demonstration - Yuri Yegorov, 1960
Διάβασα σε σοβαρό και φιλικό blog περί πλανήτη που βράζει ως καζάνι. Διάβασα και κάποιους έμμεσους παραλληλισμούς των εξεγέρσεων στην Αφρική και Μέση Ανατολή με τις διαδηλώσεις του Wisconsin και του Λονδίνου. Πολύ καλά είναι βέβαια όλα αυτά και μακάρι να καταλήξουν θετικά. Αναρωτιέμαι όμως, τα 2.000.000 Βρετανών που διαδήλωσαν το 2003 εναντίον του πολέμου στο Ιράκ πέτυχαν κάτι;
Μήπως πρέπει σιγά σιγά να συνειδητοποιούμε παλιοί και νέοι ότι η κοινωνία δεν αλλάζει με διαδηλώσεις αλλά με ενίσχυση του κοινωνικού βάρους και της πολιτικής ισχύος της αριστεράς, μαζί με πραγματική συμμετοχή στους κεντρικούς θεσμούς και τις αποφάσεις;
Πως θα γίνει αυτό; Έλα ντε !
Πάντως όχι με διαδηλώσεις, σ’ αυτές εγώ κατεβαίνω για λόγους εσωτερικής συνέπειας, λόγω υπολογίσιμης πλέον ηλικίας, και όχι από προσμονή αποτελεσματικότητας – αυτή η «μορφή πάλης», όσο δεν αποκτά σοβαρό υπόβαθρο πολιτικής ισχύος, θα είναι πεθαμένη. Απλώς σηκώνει λίγο ή πολύ το καπάκι της κατσαρόλας, ξαλαφρώνουμε όλοι και μετά … τα ίδια. Βέβαια, είναι και ωραίος τρόπος αυτός για να συντηρείται στην «ζωή» και η κάθε απόχρωσης παραδοσιακή αριστερά (η μόνη που υπάρχει στην Ελλάδα).
Παράλληλα, το ανατριχιαστικό γεγονός ότι οι αριστερές ιδέες και το όποιο κίνημα, προβάλλονται σε όλο και στενότερο - έως ελάχιστο - κομμάτι της Ευρωπαϊκής (ναι !) νεολαίας δεν φαίνεται να ανησυχεί κανέναν.
Το να νιαουρίζουν 500.000 ή 1.000.000 άνθρωποι σαν δυσαρεστημένα γατάκια, να σπάνε μια δύο βιτρίνες και μετά να πηγαίνουν σπίτι τους, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Το σύστημα δεν αντιλαμβάνεται την παραμικρή πίεση, τα στελέχη του διασκεδάζουν και τα μπατσικά _ενισχύονται_ και χρυσοπληρώνονται ( με δικά μας λεφτά). Αυτό είναι ΟΛΟ !
Για τις μεγαλειώδεις (και βλακώδεις) αντιπυρηνικές διαδηλώσεις στην Γερμανία και αλλού … τα έχω πει πολλές φορές, για παράδειγμα εδώ, εδώ και εδώ. Το μόνο θετικό που έχουν είναι η σημειολογική τους αναφορά στις ανιδιοτελείς αξίες του ’68. Τίποτα άλλο. Εντάξει ! Έχει και η χαμένη άνοιξη την γοητεία της …
.
Aν και δεν είμαι μικρός σε ηλικία, δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία σου. Ούτε βλέπω ματαιότητα στη συμμετοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Swell
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υποτιμώ την συμμετοχή.
Απλώς υπογραμμίζω ότι αυτά που παραδοσιακά θεωρούμε "πάλη" και "αντίσταση" δεν αρκούν. Το παιχνίδι θα είναι μακροχρόνιο, ιδιαίτερα περίπλοκο και με αμφίβολη τελική έκβαση.
Το απόλυτα αρνητικό και το απόλυτα θετικό φαίνεται να είναι εξ' ίσου πιθανά. Η ανάδυση της Κίνας φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία. Το κεντρικό πρόβλημα ίσως είναι το αν η υπερδύναμη αυτή θα συμπεριφερθεί ως ένα αδίστακτο κέντρο αναπτυσσόμενου «ανατολικού καπιταλισμού» ή όχι.
Το που τελικά θα κλίνει η Κινέζικη ζυγαριά στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο έχει σημασία για εμάς σήμερα όπως και για ολόκληρη την ανθρωπότητα αύριο. Η Δύση από μόνη της δεν νομίζω ότι μπορεί πλέον να δώσει διέξοδο ούτε στο εαυτό της ούτε πολύ περισσότερο σ' αυτό που λέμε "διεθνή κοινότητα". Το περισσότερο τρομαχτικό είναι ότι τα θεωρητικά εργαλεία που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν πολιτικά-κοινωνικά την σύγχρονη συγκυρία απλώς δεν υπάρχουν !
.