Το χθεσινό άρθρο του Saimon Tilford στους Financial Τimes [01], η συνέντευξη του Χάινερ Φλάσμπεκ στα ΝΕΑ σήμερα [02], το άρθρο του Παύλου Τσίμα [03] στα σημερινά ΝΕΑ [03], όπως και το κείμενο του Παντελή Καψή [04] δείχνουν ότι κάτι άρχισε να κινείται μέσα στα Ευρωπαϊκά και όχι μόνο μυαλά.
Η απλότητα αλλά και η κοινή λογική πάνω στην οποία στηρίζονται πολλά από αυτά που θα διαβάσετε προκαλούν το εύλογο ερώτημα γιατί δεν θέτουν τα ζητήματα αυτά οι Έλληνες αξιωματούχοι στα αρμόδια όργανα της ΕΕ ;
Σταχυολογώ λίγες από τις πλέον χαρακτηριστικές παραγράφους :
[01] [ The eurozone needs tougher fiscal rules. But it also has to set limits on intra-eurozone current account surpluses and deficits. Fiscal rules will mean little without the latter. The alternative to such rules is a fiscal (hence political) union. This would involve the “stronger” economies transferring money to the “weaker” ones on an ongoing basis, much as happens within individual member states. No one appears to want this, least of all the “strong” countries. ]
[02] [ Όμως την ώρα που η Ελλάδα συσσώρευε ένα υπέρογκο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, η Γερμανία αποκτούσε ένα υπέρογκο πλεόνασμα. Αυτό ερμηνεύει μέχρις ενός σημείου και το δημοσιονομικό έλλειμμα διότι το ένα έλλειμμα πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με το άλλο, ως δίδυμο έλλειμμα, δημοσιονομικό και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Δεν είναι καθαρά ελληνικό πρόβλημα, είναι γενικότερο πρόβλημα για χώρες όπως Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, ακόμα και Γαλλία. Και το πρόβλημα αυτό, έχει μία αιτία: Την έντονη συμπίεση (ντάμπινγκ) των μισθών που ακολούθησε η Γερμανία στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Η Γερμανία δεν μπορεί να συνεχίσει το ντάμπινγκ στους μισθούς, γιατί θα διαλύσει την ΟΝΕ. Στα μισά από τα 100 συνήθη επαγγέλματα στη Γερμανία, οι μισθοί είναι χαμηλότεροι απ΄ ό,τι το 1990, αν υπολογιστεί και το ποσοστό πληθωρισμού μέχρι σήμερα («Stern» 2/2010). Το ποσοστό πληθωρισμού που επιτρέπει η ΕΚΤ είναι λίγο κάτω από 2%. Αν συνυπολογιστεί αυτό στο μισθολογικό κόστος μονάδας, ο μέσος όρος αύξησής του στα χρόνια λειτουργίας της ΟΝΕ είναι περίπου στο 21%. Στην Ελλάδα η πραγματική αύξηση ήταν 26%. Στη Γερμανία μόλις 8% και στην ΟΝΕ χωρίς τη Γερμανία 27%. ]
[03] [Το «κόψτε τον λαιμό σας και βρείτε μόνοι σας λύση» δεν θα ήταν δίκαιη αντιμετώπιση. Δεν θα ήταν πολύ περισσότερο πολιτική συνεπής προς την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Και, προπάντων, δεν θα οδηγούσε σε κανενός είδους λύση- μόνο σε μια άβυσσο παρατεταμένης ύφεσης και κοινωνικής συμφοράς. Κι αυτή είναι μια αλήθεια που σιγά σιγά πρέπει ν΄ αρχίζουμε να τη φωνάζουμε πιο δυνατά και πιο συντονισμένα, από κοινού, οι «άτυχοι» ή «ανέμελοι» του ευρώ... ]
[03] [Τα τελευταία 6 χρόνια έγινε κάτι πρωτοφανές και εγκληματικό: είχαμε ονομαστική αύξηση του εθνικού προϊόντος κατά 40%, αλλά η αύξησητων πρωτογενών δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης ήταν διπλάσια, 87%, και τα φορολογικά έσοδα αυξήθηκαν μόνον κατά 31% ]
[04] [ … Η δύσκολη απάντηση είναι ότι θα πρέπει να επιδιωχθεί μια νέα αρχιτεκτονική μέσα στην ΟΝΕ, σήμερα βέβαια μετά την καταστροφική πενταετία της Ν.Δ., η Ελλάδα δεν έχει την παραμικρή αξιοπιστία να ανοίξει τέτοια ζητήματα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ένα ευρώ κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της κ. Μέρκελ προκαλεί προβλήματα σε πολλές οικονομίες- όχι μόνο στην Ελληνική.
Ένα αναπτυξιακό μέτωπο όπου οι χώρες της περιφέρειας θα αντιμετωπιστούν ως πρόβλημα της Κοινότητας και όχι ως ενοχλητικοί παρίες μπορεί να είναι αύριο προϋπόθεση για την επιβίωση της Ένωσης ! ]
[04] - Όχι κυρία Μέρκελ
.
