Δηλώσεις του προέδρου της Ερυθραίας Isaias Afwerki

 

Οι ΗΠΑ πανικοβάλλονται για τους δεσμούς της Αφρικής με τη Ρωσία. Η Ουάσιγκτον βλέπει τη Μόσχα ως απειλή για την παγκόσμια κυριαρχία της, γι' αυτό και θέλει να την αποδυναμώσει.

Η Ρωσία θα ήταν σε θέση να τερματίσει την υπό τις ΗΠΑ μονοπολική παγκόσμια τάξη που χαρακτηρίζεται από παρεμβάσεις, δαιμονοποήσεις και περιορισμούς, αν είχε λάβει τα απαραίτητα μέτρα νωρίτερα. Είναι πολύ δυσάρεστο να κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας στις διεθνείς σχέσεις. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με αυτή την κατάσταση πραγμάτων. Πρόκειται για καταστάσεις μονοπόλωσης, η χρήση κάθε μέσου για εκφοβισμό, δολιοφθορά και περιορισμούς δεν είναι πια αποδεκτή από κανέναν.

Η Ερυθραία αντιτίθεται σταθερά σε ψηφίσματα κατά της Ρωσίας σε τέσσερις ξεχωριστές ψηφοφορίες που διεξήχθησαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Αυτό περιλαμβάνει την απόρριψη ψηφοφορίας με στόχο την καταδίκη της στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η Ερυθραία δεν θα υποστηρίξει την ιδεολογία της ηγεμονίας και της καταστολής.

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου μια ομάδα ηγεμονιστικών δυνάμεων, το ΝΑΤΟ με επικεφαλής την Ουάσιγκτον, κήρυξε πόλεμο κατά της ανθρωπότητας και η ανθρωπότητα έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Και η Ρωσία έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Δεν δεχόμαστε καμία ηγεμονική στρατηγική ή δήλωση που καταδικάζει τη Ρωσία.

Η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι ένα σχέδιο εναντίον της Ρωσίας, με την Ουάσιγκτον να στοχεύει να αποδυναμώσει και να σαμποτάρει την ανάπτυξη της Μόσχας από κάθε άποψη χρησιμοποιώντας κάθε μέσο.

Υπενθυμίζω τα εννέα χρόνια αδικαιολόγητων κυρώσεων που επιβλήθηκαν στη χώρα μου, που βασίστηκαν σε κατασκευασμένα ψέματα των ΗΠΑ ότι η Asmara υποστήριζε τρομοκρατικές οργανώσεις.

Παρά τις οικονομικές κυρώσεις, τις ζημιές σε υποδομές και περιβαλλοντικές ζημιές που προκλήθηκαν, οι κυρώσεις έχουν διδάξει πολύτιμα μαθήματα και η Ερυθραία που είναι πλέον πιο αποφασισμένη να σφυρηλατήσει συνεργασίες με χώρες σε όλο τον κόσμο για να απελευθερωθεί από τον κύκλο των κυρώσεων και να οικοδομήσει ένα καλύτερο μέλλον.

Η κυβέρνησή μου αναζητά τρόπους για να επεκτείνει τις διμερείς σχέσεις με τη Ρωσία που ξεπερνούν κατά πολύ τη συνεργασία στον τομέα των μεταφορών και επεκτείνονται σε μια ολοκληρωμένη προσέγγιση.

Η επερχόμενη σύνοδος κορυφής Ρωσίας-Αφρικής που έχει προγραμματιστεί στην Αγία Πετρούπολη τον Ιούλιο θα είναι μέρος της δυναμικής για τη χάραξη μιας πορείας και την ανάπτυξη μηχανισμών προς τον τερματισμό της Δυτικής κυριαρχίας.

Πρέπει να συνεργαστούμε για να δημιουργήσουμε ένα νέο περιβάλλον διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε τώρα. Η μονοπολική κυριαρχία, ο περιορισμός, τα σαμποτάζ, οι κυρώσεις, πρέπει να τερματιστούν ώστε να βγούμε επί τέλους από αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Για να μην ξεχνιόμαστε… Ibn Rushd, Abu Bakr al-Razi

Για να μην ξεχνιόμαστε… Ibn Rushd, Abu Bakr al-Razi

Οι Άραβες διανοητές έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση μεγάλου μέρους της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Κατά τη διάρκεια της Ισλαμικής Χρυσής Εποχής, η οποία κράτησε από τον 8ο έως τον 13ο αιώνα, οι Άραβες μαθηματικοί, αστρονόμοι, γιατροί και φιλόσοφοι πραγματοποίησαν σημαντικές προόδους σε αυτούς τους τομείς και μετέφρασαν πολλά αρχαία ελληνικά κείμενα στα αραβικά, διατηρώντας τα για τις μελλοντικές γενιές.

Ένας από τους πιο διάσημους Άραβες διανοητές που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ήταν ο Abu Bakr al-Razi (865-925 μ.Χ.), γνωστός και ως Rhazes. Ήταν ένας διάσημος ιατρός, φιλόσοφος και αλχημιστής, ο οποίος έγραψε πάνω από 200 βιβλία. Ο Rhazes ήταν υπεύθυνος για τη μετάφραση πολλών έργων των Ιπποκράτη και Γαληνού, δύο από τους πιο επιδραστικούς αρχαίους Έλληνες γιατρούς, στα αραβικά.

Μια άλλη σημαντική προσωπικότητα στη διατήρηση της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας ήταν ο φιλόσοφος και πολυμαθής Ibn Rushd (1126-1198 μ.Χ.), επίσης γνωστός ως Αβερρόης. Μετέφρασε πολλά έργα του Αριστοτέλη στα Αραβικά, και οι σχολιασμοί του στα κείμενά του είχαν μεγάλη επιρροή στη μεσαιωνική Ευρώπη.

Συνολικά, οι αραβικοί διανοούμενοι διαδραμάτισαν ένα κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση και μετάδοση της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας και γνώσης στις μελλοντικές γενιές, και οι συνεισφορές τους έχουν διαρκή επίδραση στον δυτικό πολιτισμό.

Ivan Timofeev: Μπορεί πραγματικά η Ρωσία να αποχωριστεί από τη Δύση;

 

Ivan Timofeev: Μπορεί πραγματικά η Ρωσία να αποχωριστεί από τη Δύση;

‘Αυτή η χώρα δεν είναι η Βόρεια Κορέα ή το Ιράν, γι' αυτό το μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είναι τόσο αποφασισμένο να αποτρέψει την επιτυχία της «εξέγερσής» του’

Ο Ivan Timofeev είναι διευθυντής του προγράμματος Valdai Club και ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας.

(ελεύθερη μετάφραση από το Russia Today)

Πολύ πριν οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Δύσης οδηγήσουν σε μια συνολική πολιτική κρίση, αξιωματούχοι και ειδικοί εδώ εξέφραζαν με ενθουσιασμό ιδέες για την ανάπτυξη δεσμών με τον υπόλοιπο κόσμο. Σε διοικητικό επίπεδο, μια τέτοια πορεία άρχισε να διαμορφώνεται ήδη από τη δεκαετία του 1990, ξεκινώντας από τις απόψεις του πρώην υπουργού εξωτερικών Evgeny Primakov. Στη συνέχεια, εφαρμόστηκε στην πράξη στο πλαίσιο μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.

Η σταδιακή αύξηση των αντιθέσεων με τη Δύση επιτάχυνε τη διαμόρφωση των ιδεών του «pivot to the East», αν και η εφαρμογή τους ήταν αργή. Περιορίστηκε από αντικειμενικές καταστάσεις και οικονομικές συνθήκες, καθώς και από την απουσία άμεσου και επώδυνου κινήτρου για μια τέτοια «στροφή». Ωστόσο, η τρέχουσα κρίση στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, παρ' όλα αυτά, είναι μη αναστρέψιμη και έχει οδηγήσει σε αύξηση του αριθμού και της ποιότητας των δεσμών με χώρες που βρίσκονται εκτός του ελέγχου των ΗΠΑ. Το «τσουνάμι» των κυρώσεων και το αδιέξοδο στις σχέσεις με τη Δύση έχουν γίνει ένα πολύ οξύ ερέθισμα για αλλαγές που έχουν καθυστερήσει πολύ. Ταυτόχρονα, μια σειρά από δυσκολίες και εμπόδια μας περιμένουν στο δρόμο μας προς την Παγκόσμια Πλειοψηφία. Η Μόσχα πρέπει να τις αξιολογήσει ρεαλιστικά και αντικειμενικά και πρέπει να αποφύγουμε την ψευδαίσθηση ότι το ίδιο το pivot θα λύσει όλα μας τα προβλήματα. Έχουμε σκληρή και επίπονη δουλειά μπροστά μας, για τις επόμενες δεκαετίες.

Η ανάπτυξη των σχέσεων της Ρωσίας με τον μη δυτικό κόσμο χρειάζεται να λάβει υπόψη πολλά αλληλένδετα ζητήματα. Το πρώτο είναι ο σχηματισμός κέντρων εξουσίας που είναι σχετικά ανεξάρτητα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, με υψηλό βαθμό πολιτικής δράσης. Αυτά δεν χρειάζεται να ενοποιηθούν σε ένα ενιαίο πολιτικό μπλοκ. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες αντιφάσεις μεταξύ τους. Ωστόσο, η ανεξαρτησία τους στη λήψη θεμελιωδών αποφάσεων στους τομείς της ασφάλειας και της ανάπτυξης είναι το βασικό χαρακτηριστικό που τους ενώνει. Η ίδια η Ρωσία είναι απίθανο να μπορέσει μόνη της να τις εδραιώσει. Ωστόσο, αυτό θα αποτελέσει πιθανό παράδειγμα αμφισβήτησης της Δυτικής πολιτικής σε θεμελιώδη ζητήματα. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, αλλά το ίδιο το γεγονός της παρουσίας του είναι ένα γεγονός που έχει παγκόσμια διάσταση.

Αν και αποφεύγει την επιβολή ιδεολογικών όρων, η Ρωσία κατάφερε να δημιουργήσει ένα σημαντικό προηγούμενο. Γι' αυτό η καταστολή της «ρωσικής εξέγερσης» είναι θέμα αρχής για τη Δύση. Η νίκη της Μόσχας –σε οποιαδήποτε μορφή– θα σημάνει την εδραίωση ενός ‘δεδικασμένου’, πράγμα που σημαίνει ότι ο αγώνας κατά της Δύσης θα γίνει αδιάλλακτος. Το διακύβευμα είναι εξαιρετικά υψηλό.

Το δεύτερο καθήκον είναι να δημιουργηθούν αξιόπιστες ευκαιρίες για εκσυγχρονισμό μέσω της αλληλεπίδρασης με τον μη δυτικό κόσμο. Εδώ, η επιτυχία απέχει πολύ από το να είναι εγγυημένη. Η Παγκόσμια Πλειοψηφία είναι στενά ενσωματωμένη στη δυτικοκεντρική παγκοσμιοποίηση, αν και το υπάρχον σύστημα έχει τα δικά του προβλήματα.

Ένα από τα πιο προφανή είναι η αυξανόμενη χρήση από τη Δύση, ως πολιτικό εργαλείο, της κεντρικής της θέσης στα παγκόσμια δίκτυα. Αυτό λαμβάνει χώρα σε ένα ευρύ μέτωπο, από την παγκόσμια χρηματοδότηση και τις αλυσίδες εφοδιασμού, μέχρι τα μέσα ενημέρωσης και τα πανεπιστήμια. Μέχρι στιγμής, το σύστημα είναι εξωτερικά σταθερό, αλλά ο αριθμός των δυσαρεστημένων φωνών αυξάνεται. Εάν η Ρωσία καταφέρει να οικοδομήσει ένα εφαρμόσιμο οικονομικό μοντέλο που δεν είναι θεμελιωδώς συνδεδεμένο με δυτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ή αλυσίδες εφοδιασμού, το ‘δεδικασμένο’ θα είναι πολύ σοβαρό. Στα προηγούμενα χρόνια, τέτοια φαινόμενα είχαν συνδεθεί με χώρες που αποκαλούνται «κράτη παρίες». Παρά το κόστος για αυτούς και τους πολίτες τους, χώρες όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν κατάφεραν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους και να δημιουργήσουν λειτουργικά οικονομικά μοντέλα. Αυτά διαστρεβλώνονται από κυρώσεις και περιορισμούς. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται. Η εμφάνιση μιας τέτοιας εναλλακτικής λύσης σε μια μεγάλη και με σημαντικούς πόρους δύναμη θα αλλάξει σημαντικά την τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων. Επιπλέον, η Κίνα, ως σημαντικός παίκτης, ακολουθεί πολύ προσεκτικά τον ίδιο δρόμο. Διατηρώντας παράλληλα ωφέλιμους παγκόσμιους δεσμούς και όχι επιδιώκοντας μια αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ. Το Πεκίνο χτίζει σταδιακά ένα οικονομικό σύστημα που είναι ανθεκτικό στο εξωτερικό περιβάλλον. Η πορεία της Ρωσίας είναι επωφελής προς την κατεύθυνση αυτή επειδή οι Κινέζοι αποκτούν έναν εταίρο στην οικοδόμηση του δικού τους οικονομικού συστήματος, προστατευμένο από την επιρροή των ανταγωνιστών και των αντιπάλων. Την ίδια στιγμή, το Πεκίνο δεν ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου για επαναστατικές ανακαλύψεις που θα το έκαναν να χάσει τον έλεγχο της κατάστασης.

Το τρίτο καθήκον είναι η εδραίωση ασφάλειας έναντι της Δύσης. Η σύγκρουση έχει υπονομεύσει δραστικά την ασφάλεια της Ρωσίας. Στα δυτικά μας σύνορα, έχουμε να κάνουμε με ένα ισχυρό, τεχνολογικά προηγμένο και ενοποιημένο μπλοκ. Η στρατιωτική της ισχύς θα αυξηθεί και θα παραταχθεί για να αντιταχθεί στη Μόσχα. Η στρατιωτική κατάσταση στην Ουκρανία θα καθορίσει την περαιτέρω δυναμική συσχετισμών και των απειλών. Η προοπτική μιας ανοιχτής στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ γίνεται αρκετά πραγματική. Η αποτροπή ενός τέτοιου σεναρίου έχει ήδη γίνει βασική στρατιωτικοπολιτική προτεραιότητα, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι στρατιωτικοί παρά οι διπλωματικοί παράγοντες. Οι προϋποθέσεις για μια ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης δεν είναι ακόμη ορατές. Εάν υποθέσουμε ότι μια ειρηνευτική συμφωνία ή μια κατάπαυση του πυρός θα συμβεί τελικά, τότε θα προκύψει το πρόβλημα της σταθερότητας μιας τέτοιας συμφωνίας. Η καταστροφική μας εμπειρία με το Minsk-2 έδειξε ότι αυτή μπορεί να γίνει προκάλυμμα για την επόμενη φάση της σύγκρουσης, όπως επιβεβαίωσαν ευθέως ορισμένοι δυτικοευρωπαίοι ηγέτες. Οι χώρες της ευρωατλαντικής περιοχής θα παραμείνουν μια άμεση στρατιωτικοπολιτική απειλή.

Αυτή η κατάσταση σημαίνει ρήξη κάθε δεσμού με τη Δύση και ανώδυνη αναδιάρθρωση; Όχι. Οι δεσμοί της Ρωσίας με τους δυτικούς γείτονές της συσσωρεύονται εδώ και αιώνες. Ακόμη και μια τόσο ισχυρή κρίση όπως η σημερινή δεν μπορεί να τους κόψει από τη μια μέρα στην άλλη. Μέσα στην ίδια τη Δύση υπάρχει τόσο ιδεολογική όσο και καθαρά υλική διαστρωμάτωση. Πίσω από την πρόσοψη των γενικών πολιτικών συνθημάτων κρύβεται ένας εξαιρετικά ετερογενής πολιτικός και ψυχικός χώρος. Συνδυάζει περίεργα τον μεταμοντερνισμό και τον υπερφιλελευθερισμό με τον συντηρητισμό και την παράδοση. Επιπλέον, το τελευταίο δεν καθορίζει την εγγύτητα των θέσεων με τη Ρωσία. Για παράδειγμα, η Πολωνία είναι μια από τις πιο συντηρητικές χώρες της Ευρώπης. Ωστόσο, ο συντηρητισμός από μόνος του δεν δημιουργεί τις πολιτικές προϋποθέσεις για την προσέγγιση με τη Ρωσία.

Είναι αδύνατο να υπολογίζουμε στην εγγύτητα των πολιτισμών, των αξιών και της νοοτροπίας ως προϋπόθεση για την πολιτική προσέγγιση. Από την άλλη πλευρά, η ίδια η ύπαρξη τέτοιων δεσμών θα συνεχίσει να παρέχει στη Ρωσία και σε διάφορες δυτικές χώρες κοινές προπτικές και ανθρώπινους δεσμούς, όσο μακρινές και αν είναι οι πολιτικές σχέσεις. Το να παραμείνουμε άνθρωποι ακόμη και ενόψει της αντιπαράθεσης, να διατηρήσουμε πολιτιστικούς, ανθρωπιστικούς και, τελικά, οικογενειακούς δεσμούς εν μέσω εχθρότητας, μίσους και πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι πολύ πιο δύσκολο, αλλά παρόλα αυτά πολύ σημαντικό έργο.

Στις σχέσεις μας με την Παγκόσμια Πλειοψηφία, δεν υπάρχει ανάλογη πολιτισμική συγγένεια. Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει τη δημιουργία ρεαλιστικών σχέσεων. Σημαίνει ότι η πολιτιστική απόσταση θα παραμείνει σημαντική για πάντα; Όχι. Θα χρειαστεί να αναπτύξουμε τις πολιτιστικές μας ικανότητες στη συνεργασία με μια μεγάλη ποικιλία μη δυτικών χωρών. Η πολιτισμική ποικιλομορφία είναι εκπληκτική εδώ. Η Ρωσία έχει μοναδικές σχολές Σινολογίας, Αραβικών Σπουδών, Ινδολογίας και πολλούς άλλους τομείς. Δυστυχώς, όμως, αυτά τα θεσμικά πλεονεκτήματα είναι εξαιρετικά περιορισμένα όταν πρόκειται για την εκπλήρωση των προϋποθέσεων για μια στροφή προς την Ανατολή. Είναι φυσιολογικό για εμάς να μιλάμε ευρωπαϊκές γλώσσες, έχουμε απορροφήσει την ευρωπαϊκή λογοτεχνία και καταλαβαίνουμε λίγο πολύ έναν άνθρωπο της ευρωπαϊκής κουλτούρας, με όλη την ποικιλομορφία της Δύσης. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε πολύ λίγα για τη λογοτεχνία, τον πολιτισμό και τις νοοτροπίες των χωρών που παραμένουν φιλικές. Για μια πλήρη ανάκαμψη, θα χρειαστούμε δεκάδες σχολεία όπως το Ινστιτούτο Ασιατικών και Αφρικανικών Χωρών στο Lomonosov State University της Μόσχας, για να μην αναφέρουμε τις ανάγκες που θα προκύψουν για καθηγητές ξένων γλωσσών. Χωρίς τέτοιες ικανότητες, η εργασία στο βάθος των κινεζικών, ινδικών και πολλών άλλων κοινωνιών θα είναι εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι αδύνατη.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι οι χώρες της παγκόσμιας πλειοψηφίας που είναι φιλικές προς εμάς έχουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Είναι απίθανο να τα θυσιάσουν απλώς για χάρη της φιλίας με τη Ρωσία. Κάθε φορά, θα αντιμετωπίζουμε ένα σύνολο απαιτήσεων και αιτημάτων που, τελικά, δεν θα είναι πάντα επωφελή για τη Μόσχα. Πολλές μη δυτικές χώρες διατηρούν στενές σχέσεις με τη Δύση. Ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς εξακολουθεί να επωφελείται από τη δυτικοκεντρική παγκοσμιοποίηση, ακόμη κι αν αυτό το κέρδος είναι περιορισμένο σε κάποιες περιπτώσεις. Επιπλέον, πολλοί χρησιμοποιούν μια διαδικασία εκσυγχρονισμού σύμφωνα με το δυτικό μοντέλο, διατηρώντας την πολιτιστική τους ταυτότητα, και ει δυνατόν, την πολιτική κυριαρχία, αλλά δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τα δυτικά πρότυπα στους τομείς της οικονομίας, της παραγωγής, της διαχείρισης, της εκπαίδευσης, της επιστήμης, της τεχνολογίας κ.λπ. .

Όταν δημιουργεί και διατηρεί δεσμούς με φιλικές χώρες, η Ρωσία μπορεί κάλλιστα να βρεθεί σε μια κατάσταση στην οποία ορισμένα δυτικά μοντέλα θα έρθουν ξανά στη Ρωσία μέσω της Ανατολής, όπως οι ιδέες του Αριστοτέλη ήρθαν στη μεσαιωνική Ευρώπη μέσω των Αράβων διανοουμένων. Θα είναι δύσκολο για τη Ρωσία να κάνει μια επιλογή μεταξύ της Δύσης και της μη Δύσης, απλώς και μόνο επειδή μια τέτοια επιλογή είναι αδύνατη στην πράξη. Αντίθετα, η Ρωσία θα πρέπει να εμπλακεί με μια ποικιλία πολιτισμών και τρόπων ζωής.

Ίσως χρειαστεί να ακούμε περισσότερο από ό,τι να μιλάμε και να μαθαίνουμε περισσότερα από όσα διδάσκουμε. Αυτό που μας περιμένει είναι μια εποχή υπομονής, αντοχής και μερικές φορές ταπεινότητας μπροστά στις δυσκολίες. Χωρίς αυτά θα είναι δύσκολο να επιβιώσει κανείς στη νέα ιστορική εποχή.

Οι ‘λαϊκοί αγώνες’ και το Συνταξιοδοτικό της Γαλλίας

Η αμφιλεγόμενη τροποποίηση στο συνταξιοδοτικό σύστημα της Γαλλίας (αύξηση ορίου συνταξιοδότησης από 62 στα 64 έτη), παρά την τεράστια και πρωτοφανή κινητοποίηση των Γάλλων, εγκρίθηκε με ψήφους 201 υπέρ και 115 κατά, μετά από διαβουλεύσεις στη Γερουσία όπου κυριαρχούν οι συντηρητικοί.

Μου θυμίζει τις μεγάλες διαδηλώσεις στην Αθήνα όπου τεράστια πλήθη κόσμου διαδήλωναν έξω από τη Βουλή ενώ μέσα ψήφιζαν την υποταγή και την καταστροφή της χώρας.

Είναι ίσως αυτά δύο χαρακτηριστικά, χρήσιμα μαθήματα (θυμηθείτε και τον αγώνα των ανθρακωρύχων στην Ισπανία) για να καταλάβει κάποτε η Αριστερά, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σήμερα πέρα και έξω από κόμματα, ότι οι παραδοσιακές ‘μορφές πάλης’ και ‘ο δρόμος’ δεν θίγουν, δεν τρομάζουν ούτε μεταβάλουν την πορεία και τις αποφάσεις της τρέχουσας μορφής του καπιταλισμού.

Ίσως είναι επίσης καιρός να αντιληφθούν οι νεολαίες της Ελλάδας και της Ευρώπης ότι το να γυρίζεις δαρμένος στο σπίτι σου δεν λειτουργεί πιά ως ‘αντίσταση’ αλλά αποτελεί καθαυτό μια μορφή ήττας.

Χρειάζεται να επικεντρωθεί κάθε προσπάθεια ώστε να αναδειχτούν νέα εργαλεία -θεωρητικά και πρακτικά- που όχι μόνο να προστατεύουν τους πολίτες από την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα αλλά και να εξασφαλίζουν μια θετική προοπτική για τη ζωή των ανθρώπων μακριά από τη θεοποίηση του κέρδους και τον καταστροφικό, τυφλό ανταγωνισμό.

Οι προσπάθειες των ΗΠΑ να απαγορεύσουν το TikTok δεν αφορούν την ασφάλεια

Οι προσπάθειες των ΗΠΑ να απαγορεύσουν το TikTok δεν αφορούν την ασφάλεια

Οι νομοθέτες της Ουάσιγκτον έχουν απέχθεια για οτιδήποτε προέρχεται από την Κίνα και επιτυγχάνει παγκόσμια επιτυχία

(Μετάφραση άρθρου του Timur Fomenko στο RT)

Το TikTok είναι η πιο επιτυχημένη εφαρμογή κοινωνικών μέσων που εμφανίστηκε την τελευταία δεκαετία.

Ένα τεράστιο φαινόμενο μεταξύ των νέων, το TikTok έχει καθιερωθεί ως η μοναδική εφαρμογή με τις περισσότερες λήψεις στον κόσμο, και γίνεται βασικό στοιχείο στη ζωή πολλών ανθρώπων με τον ίδιο τρόπο που διαχειρίζονταν άλλες πλατφόρμες, όπως το Facebook στο παρελθόν.

Ωστόσο, δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι. Ένα μοναδικό χαρακτηριστικό του TikTok είναι ότι είναι η πρώτη μη αμερικανική εφαρμογή κοινωνικών μέσων που κέρδισε ποτέ παγκόσμια επικράτηση. Ακόμη πιο σημαντικό, είναι κινέζικο, και όσο και αν η εφαρμογή δεν είναι πολιτική, η σύνδεσή του με το Πεκίνο την έχει προσγειώσει στη γραμμή του πυρός.

Μια επιτροπή της Βουλής των ΗΠΑ μόλις ψήφισε μια πράξη η οποία, εάν υπογραφεί σε νόμο, θα δώσει στον πρόεδρο την εξουσία να απαγορεύσει το TikTok. Ομοίως, ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν έδωσε εντολή να αφαιρεθεί η εφαρμογή από όλες τις συσκευές που ανήκουν στην ομοσπονδιακή ιδιοκτησία, μια κίνηση που έχει αντιγραφεί από ορισμένες άλλες δυτικές χώρες.

Ο ισχυρισμός είναι ότι, επειδή το TikTok είναι «κινεζικής ιδιοκτησίας», πρέπει να αποτελεί «κίνδυνο εθνικής ασφάλειας». Αμερικανοί γερουσιαστές, όπως ο Τζος Χάουλι και ο Μάρκο Ρούμπιο, δεν συγκάλυπταν ποτέ τις προθέσεις τους για πλήρη απαγόρευση στις Ηνωμένες Πολιτείες και ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι η κυβέρνηση Τραμπ ήδη προσπάθησε να το κάνει, αλλά δεν είχε επιτυχία μετά την αμφισβήτηση της κίνησης στο δικαστήριο?

Φυσικά, δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για «κίνδυνο ασφαλείας» που θέτει το TikTok – απλώς η εφαρμογή είναι κινεζική. Η εταιρεία έχει δουλέψει σκληρά και αφιερώνει τεράστια ποσά σε λόμπι και μάρκετινγκ για να αποδείξει το αντίθετο. Προφανώς, αυτό δεν αρκεί για να σταματήσει την παλίρροια της παράνοιας που σαρώνει προς την κατεύθυνση της απαγόρευσης.

Η πραγματικότητα? Οι ΗΠΑ απλώς δεν είναι ορθολογικές όσον αφορά την αντιμετώπιση της Κίνας. Η αμερικανική πολιτική κουλτούρα επηρεάζεται βαθιά από την τρομοκρατία του «μακαρθισμού» και όταν δεν υπάρχουν αρκετά στέρεα διαθέσιμα στοιχεία για να δικαιολογήσουν μια επιθετική πολιτική απόφαση, οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση συναισθηματικές θέσεις. Αυτές οι συναισθηματικές θέσεις σχετίζονται συχνότερα με φόβο ή μίσος και τροποποιούνται η καμουφλάρονται για την παραγωγή της δημόσιας συναίνεσης. Αυτός είναι ένας κόσμος «μετά-αλήθειας» και η Κίνα βρίσκεται στην άλλη πλευρά του.

Τα τελευταία χρόνια, οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει μια αποστροφή για οτιδήποτε προέρχεται από την Κίνα και έχει επιτύχει παγκόσμια επιτυχία. Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έχει πλέον εμμονή με την προσπάθεια να συγκρατήσει την Κίνα με κάθε κόστος, ειδικά στον τομέα υψηλής τεχνολογίας, όπου κάθε μεγάλη επιτυχία του Πεκίνου θα εξαντλεί σε τεράστιο βαθμό τη δύναμη και την επιρροή των ΗΠΑ.

Στη συνέχεια, οι ΗΠΑ έθεσαν στη μαύρη λίστα χιλιάδες κινεζικές εταιρείες. Τα πρόσφατα μέτρα περιλαμβάνουν στόχευση ολόκληρης της βιομηχανίας ημιαγωγών του Πεκίνου. Αυτό έγινε αφού η Ουάσιγκτον προσπάθησε να τσακίσει την Huawei. Οι ΗΠΑ καταδιώκουν τις κινεζικές εταιρείες εκφράζοντας τους ίδιους αόριστους ισχυρισμούς περί «απειλής για την εθνική ασφάλεια» και ότι μέσω της «σύνδεσής» τους με την κινεζική κυβέρνηση, υπάρχει κίνδυνος η τεχνολογία θα χρησιμοποιηθεί για τη κλοπή ευαίσθητων δεδομένων και κατασκοπείας.

Αυτοί οι ισχυρισμοί μπορεί να γίνουν τόσο ανόητοι όσο ο ισχυρισμός ότι τα ψυγεία της Κίνας μπορούν να κατασκοπεύουν ανθρώπους. Ποτέ σε αυτή τη «συζήτηση» δεν παρασχέθηκαν πραγματικά στοιχεία. Οι ΗΠΑ απλώς το λένε ξανά και ξανά, μέχρι να γίνουν ένα καθιερωμένο τροπάριο στη λαϊκή συνείδηση, παπαγαλίζονται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και  εξάγουν την ίδια συζήτηση και στις συμμαχικές χώρες για να επιβάλλουν αυτά που επιθυμεί η Ουάσιγκτον. Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ κατάφεραν να πείσουν τις συμμαχικές χώρες να αποκλείσουν τη Huawei από τα δίκτυά της 5G.

Ωστόσο, εξακολουθεί να παραμένει ασαφές εάν η κυβέρνηση Μπάιντεν θα απαγορεύσει πραγματικά το TikTok σε ολόκληρη τη χώρα. Πρώτον γιατί όσο και αν είναι μια εξαιρετικά επιτυχημένη κινεζική εφαρμογή, η πραγματικότητα είναι ότι το διακύβευμα της επιτυχίας του TikTok δεν είναι στρατηγικό. Δεν αλλάζει την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας με μια δυναμική που μπορεί να έχει στρατιωτικές επιπτώσεις, τουλάχιστον όχι με τρόπο που κάτι άλλο, όπως η τεχνολογία ημιαγωγών, μπορεί. Δεύτερον, μια τέτοια απαγόρευση μπορεί να έχει συγκλονιστικές επιπτώσεις για την ελευθερία του λόγου και υπάρχει σοβαρό επιχείρημα ότι είναι αντισυνταγματική. Για παράδειγμα, οι προηγούμενες προσπάθειες απαγόρευσης κινεζικών εφαρμογών από την κυβέρνηση Τραμπ, συμπεριλαμβανομένου του WeChat και του ίδιου του TikTok, μπλοκαρίστηκαν στα δικαστήρια. Αυτό δημιουργεί προηγούμενο ανεξάρτητα από οποιοδήποτε νομοσχέδιο που μπορεί να εγκρίνει το Κογκρέσο των ΗΠΑ.

Δεδομένου αυτού, είναι σαφές ότι η εμμονή με το TikTok δεν είναι τίποτα άλλο από συλλογική μαζική υστερία, η ίδια μαζική υστερία που διαπερνά όλα τα πράγματα που σχετίζονται με την Κίνα στις ΗΠΑ σήμερα. Ωστόσο, το κατά πόσο αυτό θα οδηγήσει ποτέ σε ουσιαστικά πολιτικά αποτελέσματα για το TikTok μένει να φανεί, και αν συμβεί ποτέ, πιθανότατα θα προκαλούσε οργή και θα κόστιζε στον Μπάιντεν μια γενιά νεαρών ψηφοφόρων.